เมียพวกพี่โคตรเด็ด

บทที่ 4

“พี่รู้ค่ะว่าขนมพี่อร่อย ไม่ต้องกินมูมมามขนาดนี้ก็ได้” สิบหมื่นเอ่ยแซว พร้อมกับใช้หัวแม่มือปาดเค้กที่เลอะขอบปากอวบอิ่มออกให้ก่อนที่จะส่งนิ้วที่เปื้อนขนมไปจ่อริมฝีปากอิ่ม พยักหน้าเป็นเชิงให้เธอจัดการขนมของตัวเองที่อยู่บนนิ้วของเขาเสีย แม้จะรู้สึกเขินจนตัวบิดแต่เธอก็ใจกล้าพอที่จะส่งลิ้นเล็กๆ ออกมาเลียเศษขนมชิ้นเล็กเข้าปาก

“ถ้าหนูโลภมาก พี่หมื่นจะดุหนูเหรอคะ”

“พี่เหรอคะจะกล้าดุใคร หรือน้องพริกอยากโดนพี่ดุค่ะ”

“หนูอยากโดนพี่กินดุๆ มากกว่าค่ะ” เธอขยิบตาอ่อยยั่วไปหนึ่งที

“พี่ไม่กินดุหรอกค่ะ…แต่พี่กินจุมาก” เมื่อเธออ่อยมาก็อดไม่ได้ที่เขาจะอ่อยกลับให้เธอเขินจนแก้มป่องๆ นั่นขึ้นสีแดง

“ถ้าไม่รักกันก็อย่ามายั่วให้หนูใจสั่นแบบนี้นะ แค่นั่งมองหน้าพี่ใจหนูก็สั่นจะแย่แล้ว แล้วนี่พี่หมื่นยังมายั่วหนูแบบนี้ถ้าหนูหัวใจวายขึ้นมาพี่ต้องรับผิดชอบหนูด้วย เป็นแฟนหนูเลยนะ” เมื่อสู้ไม่ไหวเธอก็มัดมือชก ปล่อยหมัดฮุกขอผู้ชายเป็นแฟนมันไปซะเลย

“น้องพริกไม่คิดเหมือนคนอื่นเขาบ้างเหรอ มาขอพี่เป็นแฟนแบบนี้ ถ้าพี่ไม่ชอบผู้หญิงขึ้นมาหนูจะไม่เสียใจเอาเหรอคะ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นหนูไม่เสียใจหรอกค่ะ แต่เสียดายมากกว่า…พี่หมื่นไม่ชอบผู้หญิงจริงๆ เหรอคะ” เธอมองสบดวงตาคู่หวานนั่นอย่างต้องการคำตอบ ยิ่งรอฟังเขาพูดใจเธอก็ยิ่งเต้นรัวจนแทบทะลุออกมา

สิบหมื่นลุกขึ้นยืนเดินอ้อมไปด้านหลังหญิงสาวตัวเล็ก ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอ

“พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงทุกคนค่ะ…แต่พี่ชอบหนูนะ”

“…พี่หมื่นขา” เธอนั่งนิ่งอ้าปากค้าง เบิกตาโต คาดไม่ถึงกับคำตอบและกิริยาท่าทางของเขา

สิบหมื่นยืดตัวขึ้นยืนตัวตรงเดินไปทิ้งสะโพกพิงของโต๊ะข้างๆ หญิงสาวอย่างมีจริต ก่อนจะยกยิ้มที่หวานกว่าขนมส่งไปให้เธอจนตาหยี

“แต่พี่เป็นคนชอบกินของหวาน ไม่ชอบกินเผ็ดซะด้วยสิ…ดูท่าแล้วน้องพริกน่าจะเผ็ดมากพี่จะกินไหวหรือเปล่านี่สิคะ”

“ถ้าพี่ไม่กินเผ็ดคิดซะว่าพริกเม็ดนี้เป็นของหวานก็ได้ค่ะ” พลอยไพลินลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับชายหนุ่มที่บอกว่ากินของเผ็ดแบบเธอไม่ไหว

“ลองชิมหนูสักคำ แล้วพี่จะรู้ว่าของเผ็ดมันเด็ดมาก” พูดจบคนตัวเล็กก็โน้มตัวไปแอบจุ๊บแก้มชายหนุ่มหน้าหวานอย่างอดใจไม่ไหว ก่อนจะรีบวิ่งออกไปนอกร้าน

เมื่อหันกลับมามองผ่านกระจกก็เห็นว่าคนโดนแอบหอมแก้มกำลังนั่งยิ้มมองเธออยู่ เธอจึงขยิบตาส่งจุ๊บไปให้เขาอีกหนึ่งทีก่อนจะเดินไปลากอีคนดีออกจากหมาแล้วเดินออกจากร้านไป

“หึ เผ็ดขนาดนี้ ยังจะมาบอกว่าเป็นของหวานได้อีก สงสัยต้องหัดกินเผ็ดให้เก่งๆ แล้วสิเรา” สิบหมื่นยกมือขึ้นลูบข้างแก้มตรงที่โดนยัยคนตัวเล็กขโมยจูบไป พลางยกยิ้มให้กับความรู้สึกฟูฟ่องที่มันกำลังพองอยู่ในหัวใจ

เขาคงต้องกลับไปคุยกับน้องชายอย่างพันร้อยจริงๆ จังๆ เกี่ยวกับยัยตัวเล็กนี่ซะแล้วสิ ว่าจะเอายังไงกับคนโลภมากที่คิดจะกินพวกเขาทั้งพี่ทั้งน้องดี

เมื่อคิดถึงน้องชายขึ้นมาก็พาลให้คิดไปถึงพี่ชายที่เพิ่งมาหาเมื่อวานขึ้นมา หวังว่ายัยตัวเล็กคงไม่ได้คิดจะกินพี่ชายเขาอีกคนด้วยหรอกนะ แบบนั้นเธอจะกินจุเกินตัวเล็กๆ นั่นไปหน่อยแล้ว แต่ไม่หรอกพี่ชายเขาเพิ่งกลับมาเมื่อวานยัยตัวเล็กคงยังไม่ได้เจอกัน

หลังกลับมาจากร้านขนมพลอยไพลินก็กลับมาเจอกับความเงียบเหงาภายในบ้าน เมื่อส่งข้อความไปถามทั้งพ่อทั้งพี่ชายก็ได้ความว่า พ่อยังค้างอยู่บ้านลุงหาญไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง เพราะลุงหาญถูกหวยเลยกินเลี้ยงกันข้ามวันข้ามคืน

ส่วนพี่ชายฝาแฝดก็กลับดึกเพราะไปฉลองแข่งชนะกันต่อกับทีม สรุปแล้วคืนนี้ทั้งบ้านเหลือเธอคนเดียว จึงจัดการแกะมื้อเย็นที่ซื้อติดมือมาใส่จาน นั่งทานไปดูทีวีไป ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน

กระทั่งเวลาเกือบเที่ยงคืนเธอที่กำลังใกล้หลับก็ต้องสะดุ้งตกใจ เพราะเสียงที่ดังเอะอะโวยวายอยู่นอกห้อง เมื่อสติกลับมาก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่เสียงนั่นเป็นเสียงพี่ชาย ไม่ใช่โจรจึงเปิดประตูห้องนอนออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“พวกมึงสองตัวเดินดีๆ ดิ แม่ง จะพากันตายห่าเพราะเดินชนโต๊ะนี่แหละ” พันร้อยที่พยุงฝาแฝดทั้งสองคนไว้คนละข้างของแขนโวยวายเสียงดังเมื่อไอ้คนด้านขวามันเดินชนโต๊ะจนพาให้ทั้งสามคนเซจนเกือบล้มไปตามๆ กัน

“พี่พัน นี่ไอ้พี่เพชรกับพี่เพมันเมาหัวทิ่มขนาดนี้เลยเหรอ” พลอยไพลินเดินออกมาดูอาการพี่ชายพร้อมกับช่วยพยุงแขนเอาไว้

“หือออ พริกน้องรัก” เพทายเอ่ยเสียงยานเรียกน้องสาวที่เดินเข้ามาช่วย

“สภาพเหมือนหมาเมากาวแบบนี้อย่ามาเรียกหนูว่าน้อง ไม่อยากนับญาติกับคนเมา” พลอยไพลินเปิดประตูห้องพี่ชายให้พันร้อย ก่อนที่ทั้งสองแฝดจะถูกเธอจับผลักเข้าไปนอนกองอยู่ด้านใน สภาพนี้ก็นอนกองมันอยู่บนพื้นเนี่ยแหละ เดี๋ยวถ้าอยากนอนบนเตียงพี่ชายเธอคงคลานขึ้นไปเอง

“พวกพี่มากันยังไงคะเนี่ย คงไม่ได้ขับรถกันมาใช่ไหม” เธอหันไปถามพันร้อยที่ยืนพิงผนังหน้าแดงก่ำอยู่ ดูแล้วสภาพคงไม่ต่างจากพี่ชายเธอมากนัก

“นั่งแท็กซี่มาคร๊าบ” คนเมาเอ่ยตอบเสียงยาน

พอเมาแล้วคุยกับเธอเสียงหวานเชียวนะ

“ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยมั้ยคะจะได้สร่างเมาสักนิด”

“อืม” พันร้อยทำตามที่เธอสั่งอย่างว่าง่าย เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้สร่างเมา ก่อนเดินออกมาด้านนอกแล้วไม่เจอคนตัวเล็ก ว่าจะบอกลาสักหน่อยก่อนกลับ เมื่อเห็นเงาไหวๆ อยู่ในห้องนอนที่ประตูเปิดอ้าอยู่ เขาจึงเดินไปหา

“พริก พี่กลับละนะ” พันร้อยเอ่ยบอกเสียงยาน แม้จะมีสติขึ้นมาบ้าง แต่ด้วยปริมาณแอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายตอนนี้ ก็ยังทำให้เขาเป็นคนเมาอยู่ดี

“กลับไหวเหรอพี่พัน ไม่ไหวก็นอนที่นี่ก่อนได้นะ พ่อไม่อยู่พอดี พี่ไปนอนห้องพ่อก่อนก็ได้” เธอเดินเข้ามาถามคนเมาที่ดูสภาพแล้วไม่น่าปล่อยให้กลับบ้านไปคนเดียวไหว