Ev sessizdi.
Baran odasında bir dosyayı kapatmaya çalışıyor ama zihni orada değildi.
Berivan’ın kahkahası kulaklarında çınlıyor, ona laf sokarkenki yüz ifadesi gözlerinin önünden gitmiyordu.
O an kalemi attı masaya.
Ayağa kalktı.
Aynadaki yansımasına baktı bir süre.
Kendi kendine mırıldandı:
“Ben burada oturup neyi bekliyorum?
Onun geri dönmesini mi? Ya da bir başkasının onu fark etmesini mi?”
Ceketini kaptı.
Cüzdanını, anahtarını aldı.
Telefonunu eline alıp kısa bir mesaj yazdı:
“Birkaç gün yokum.”
Kime gönderdiğini bile bilmeden bastı gönder tuşuna.
Sonra garaja indi.
Arabasına bindi.
Navigasyona hiçbir şey yazmadan motoru çalıştırdı.
İstikamet: İzmir.
Baran direksiyonda sessizdi.
Müziği açmamıştı, kahve molası bile vermemişti.
Sanki yıllardır gidemediği bir yere, kal
