Elif kütüphaneden çıkarken bahçede oturup notlarına bakıyordu.
Hava serinlemeye başlamıştı.
Güneş yavaşça çekilirken, gölgeler uzuyordu.
Birden tanıdık bir ses yankılandı arkasında:
“Elif.”
Duyduğu anda kalbi yerinden fırlayacak gibi oldu.
O sesi ne kadar zamandır duymamıştı?
Yavaşça arkasını döndü.
Poyraz oradaydı.
Yüzünde her zamanki gibi sessiz bir kararlılık vardı.
Ama bu defa içinde bir karmaşa da taşıyordu.
Elif ayağa kalktı.
Kalbi deli gibi atıyordu ama yüzüne belli etmemeye çalıştı.
İkisi kampüsün kenarındaki sessiz bir banka oturdu.
Elif kollarını göğsünde birleştirmişti, kendini korumaya almış gibiydi.
“Sen gittin… hiçbir şey söylemedin,” dedi Elif.
“Ben buraya hayatımı kurmaya geldim. Ama sen hâlâ peşimdensin, değil mi? Kalbimin bir yerinde… hep duruyorsun.”
Poy
