Berivan pencerenin önünde durmuş, saçlarını tarıyordu.
Işığın yenine vurduğu o an..
Aynadaki yansıması bir tablo gibiydi.
Dalgalı koyu saçları, kavisli kaşları,
gözlerindeki ateş…
Ama o farkında değildi.Kendi güzelliğini aynaya değil,başkasının gözlerine bırakmıştı : Poyraz ın gözlerine.
O sırada bahçede Poyraz yürüyordu.Gömleğinin iki düğmesi açık.rüzgarda uçuşan saçlarıyla , sanki gizli bir filim sahnesinden fırlamış gibiydi.
Eline bir çay bardağı almış ama aklı başka yerdeydi.
Gözleri konağın yukarısında sanki bir çıkacak gülümseyecek gibi bekliyordu.
Ve çıktı.
Berivan pencereye eğildi.
O an Poyraz elindeki çayı farkında olmadan döktü.
Gülümsedi.
“Güzelliğin çarpıcı olanı değil, içine işleyenini seviyorum ..
Ve sen, Berivan ..”
Elif ise odasında Berivan ı izliyordu.Bakı
