หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาได้หนึ่งเดือนกว่าๆ เป็นหนึ่งเดือนที่ทั้งสองคนไม่ได้มีอะไรกันอีก ปิ่นไม่ถามเพราะอายและจีนก็เลือกที่จะไม่พูดถึงมันจวบจนวันนี้ วันที่บ้านใหม่เสร็จเรียบร้อยด้วยฝีมือคนงานเกือบยี่สิบคน
“ทำบุญเช้าเสร็จแล้วก็ให้ขนของเข้าภายในวันนี้นะอาจีน” ม๊าหงษ์ผู้ถือฤกษ์ยามเป็นคนบอก
“ค่ะม๊า” จีนเก็บของไหว้เข้าไปในครัว ก่อนจะออกมาคุยกับอาป๊า อาเฮียและอีกหลายๆคนเรื่องนัดดื่มกันตอนเย็น เวลาครึ่งเช้าของวันนี้จีนมองหาปิ่นที่มักจะหลบไปนั่งพักอยู่บ่อยๆ อาจจะเพราะต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืดบวกกับวิ่งวุ่นตลอดเวลาอีกฝ่ายจึงบ่นว่าเวียนหัวและดมยาดมอยู่เรื่อยๆ เหมือนกับตอนนี้ที่เขาเห็นปิ่นนั่งอยู่กับแม่เป้าด้วยใบหน้าขาวซีด “ปิ่น”
ฝ่ายถูกเรียกแค่เงยหน้าขึ้นมองแต่ไม่ตอบอะไร “_”
“ขึ้นไปนอนก่อนมั้ย เดี๋ยวฉันกับเฮียๆจะขนของเข้าบ้านเอง” ในน้ำเสียงมีความเป็นห่วงอยู่อย่างปิดไม่มิด
แม่เป้าพยักหน้าเห็นด้วย “แม่
