2 คุกกี้

1873 Words

2 คุกกี้ “น่าสงสารอะ” นุชลูบหลังเพื่อนเบา ๆ เชิงปลอบ “แล้วตอนนี้แกก็ยังชอบเขาอยู่เหรอ?” “อืม ก็ยังชอบ ไม่เคยเปลี่ยน” แววตาคนตอบวูบไหวอย่างเศร้า ๆ รู้ตัวว่าชอบตั้งแต่ม.3 จนตอนนี้ ม.6 แล้วก็ยังชอบไม่เปลี่ยน “แล้วเวลาเจอกันอะทำไง?” “เขาก็เหมือนเดิม เหมือนเรื่องที่ฉันเคยสารภาพรักมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย” ใคร ๆ ก็รู้ว่าหมอแฟรงก์เย็นชาและไร้ความรู้สึก แค่ไหน ใบหน้าของเขาไม่เคยแสดงความรู้สึกใด ๆ กับใคร เธอเห็นพวกพยาบาลพูดถึงเขาออกบ่อย แต่ก็ยังดีที่เวลาเจอเธอ เขายังส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นให้น้องสาวคนนี้เสมอ เธอยังอยากเห็นมัน แม้มันจะเป็นแค่เพียงรอยยิ้มในฐานะพี่ชายที่มีให้น้องสาว ก็ตาม “ยังดีที่เขาไม่เปลี่ยนไป ฉันเป็นกำลังใจให้นะเพื่อน” นุช ชูสองนิ้วให้เพื่อนสนิทมีกำลังใจสู้ต่อ “ตอนนี้มีสองทาง” นิวโพล่งขึ้นมา “ยังไง?” ไลลามองเพื่อสนิทนิ่งอย่างอยากรู้เผื่อเพื่อนของเธอจะมีวิธีดี ๆ เสนอ “ทางแรกตัดใจแล้วหันมาชอบผู้ชายที่ชอบแก อันนี้เยอะแยะง่าย ๆ ไม่ยุ่งยาก ส่วนทางที่ 2 ลุยต่ออย่ายอมแพ้ สักวันเขาก็คงจะชอบแก ถ้าเขาไม่แต่งงานกับคนอื่นไปซะก่อน” กลัวอย่างหลังนี่แหละ ตอนนี้เขาก็ 28 แล้ว แต่เธอพึ่งจะ 18 เอง กลัวเขาแต่งงานกับคนอื่นไปซะก่อน “ฉันเลือกทางที่สอง เพราะยังไงฉันก็ยังไม่ตัดใจจากพี่เขาง่าย ๆ หรอก” เธอตอบเพื่อนด้วยสายตามุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลง “ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉัน” เพื่อน ๆ ทุกคนตบไหล่เธอเบา ๆ ก่อนที่สมาชิกแก๊งสี่สาวจะประสานมือกัน เพื่อรวมพลัง “สู้เว้ย!” “พวกเราจะช่วยแกเองนะเพื่อน แต่เดี๋ยวเอารูปเป้าหมายมาดูก่อนซิ” แพตตี้หันไปถามเธอต่อ ไลลาจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องกดภาพหน้าจอโทรศัพท์ให้เพื่อน ๆ ดู “เชี่ย! แกถึงกับเอารูปเขามาตั้งเป็นวอลล์เปเปอร์งี้เลย?” แพตตี้ยื่นหน้าเข้าใกล้แล้วเพ่งมองหน้าจอมือถือนิ่งก่อนจะตาโตอย่างตะลึง “ไหนดูซิ” นิวเข้ามาดูอีกคนอย่างสนใจ เธอนิ่งแล้วหันไปหยิบขนมขึ้นมากินก่อนจะหลับตาพริ้มแล้วทำหน้าเคลิ้ม “อะไรของพวกแก?” นุชแย่งมือถือไปดูเป็นคนสุดท้าย “กรี๊ด!” เธอร้องลั่นอย่างคุมสติไม่อยู่ “มึง เก็บอาการมึงชอบผู้หญิง” นิวหันไปจับนุชไว้ไม่ให้สติหลุดไปมากกว่านี้ จนลืมว่าตัวเองเป็นเลสเบี้ยน “เอ้า กูเวอร์ไปเหรอฮ่า ๆ มึงอย่าไปบอกน้องนาวแฟนกูนะเดี๋ยวยัยนั่นแหกอกกูเอา รายนั้นยิ่งงอนเก่งอยู่ด้วย” “หล่อโคตร หล่ออย่างกับหลุดออกมาจากซีรี่ส์จีน” แพตตี้วาดฝันบนอากาศ “พวกแกก็เวอร์ไปฮ่า ๆ” ไลลาอมยิ้มเบา ๆ ที่เพื่อนแต่ละคนตะลึงในความหล่อของผู้ชายที่เธอรักซะจนเกินเบอร์ “ให้ตายเหอะความหล่อพุ่งขนาดนี้ ถ้าเป็นฉันนะ เอาค้อนฟาดหัวลากเข้าโพรงหญ้าไปแล้ว” “เดี๋ยว ๆ ใจเย็นไอ้นิว” ไลลาหัวเราะเบา ๆ เพราะตลกในความบ้าผู้ชายเกินเหตุของเพื่อน “อายุเท่าไหร่แล้วแก?” แพตตี้ถามต่อ “28” “งื้อ ลุงหล่อไม่ไหว” แพตตี้หันไปฟินกับนิวสองคน “เป็นหมอหรือแก?” นิวซักไซ้ต่อเพราะเห็นเขาใส่ชุดกาวน์ “อืม” “งื้อ...อย่างงี้ต้องเอารูปไปลงเพจหมอหล่อบอกต่อด้วย” “บ้า ไม่ให้ ฉันหวง” ไลลาแย่งมือถือคืนอย่างหวง ๆ เรื่องอะไรเธอจะให้คนอื่นมาชอบเขาเยอะ ๆ ล่ะ คู่แข่งก็เยอะกันพอดี แค่นี้ก็เยอะจะตายแล้ว พยาบาลสาว ๆ เกินครึ่งโรงพยาบาลจ้องเขมือบเขาตาเป็นมัน เพราะเขาทั้งหล่อ รวยและครบเครื่องซะ ขนาดนั้น “แหม! ก็น่าหวงอยู่หรอกฮ่า ๆ” นุชหัวเราะออกมาเสียงดัง “ลุยเถอะไล พวกเราสนับสนุน” แพตตี้เข้ามาจับมือไลลาอย่างให้กำลังใจ “ขอบใจมากทุกคน แต่จะให้ฉันลุยยังไง ฉันลองมาหมดทุกทางแล้ว” “เคยอ่อยยัง?” นุชถามแกมอมยิ้ม “ทำยังไง?” ไลลาเอามือเท้าคางอย่างใสซื่อ “รุกแบบนางแมวยั่วสวาทอะ แกเคยเห็นในหนังไหม? อย่ามาแบ๊วใสได้ป๊ะ?” “บ้าบอ เด็กกะโปโลอย่างฉันเนี่ยนะ” เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วขำออกมา “กะโปโลตรงไหน แกออกจะเซ็กซี่” นิวจือปากแบบ แอนเจลีนา โจลี “จริงดิฮ่า ๆ” “ไหนลองยืดอกนั่งตัวตรงให้ดูหน่อย” นิวหรี่ตามองไลลาอย่างพินิจพิเคราะห์ “งื้อมันได้ อกเป็นอก เอวเป็นเอวหุ่นนางแบบชัด ๆ” “แกก็นะ อวยฉันเกินไปแล้ว” ไลลาหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีของเพื่อน ๆ “มาใกล้ ๆ ฉันจะบอกอะไรให้” แล้วเพื่อน ๆ ตัวแสบก็บอกวิธีการอ่อยผู้ชายกับเธออย่างละเอียด เธอได้แต่ส่ายศีรษะไปมาเพราะมันออกจะไม่ใช่ทาง ณ โรงพยาบาล เด็กสาวนั่งรถเมล์มาลงที่หน้าโรงพยาบาลก่อนกลับบ้าน ในมือก็ถือกล่องคุกกี้ธัญพืชรูปหัวใจที่ตั้งใจทำมาให้พี่เขา เธอทำขนมมาให้พี่แฟรงก์เป็นประจำ เพราะเขาไม่ชอบทานข้าว ไม่ค่อยดูแลเรื่องอาหารการกิน คนอะไรเป็นหมอซะเปล่า... “เอาวะ” เธอเดินลงจากรถเมล์แล้วมุ่งหน้าเข้าไปในโรงพยาบาลทันที “พี่แฟรงก์ อยู่ไหนคะ?” เธอต่อสายคุณหมอหนุ่มจอมยุ่งทันที “พี่อยู่ตึกผู้ป่วยโรคหัวใจ มีอะไรรึเปล่า?” เขาตอบกลับมาอย่างสุภาพ “พอดีไลมีของมาฝากพี่แฟรงก์น่ะค่ะ” “งั้นฝากไว้ที่พยาบาลก็ได้ พี่ค่อนข้างยุ่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวไลเอาไปให้พี่แฟรงก์ที่โน่น” จะฝากคนอื่นได้ยังไง ของที่ทำออกมาจากใจ ต้องได้เห็นหน้าผู้รับตอนได้ขนมสักหน่อยสิ “ลำบากเรารึเปล่า? เดี๋ยวพี่ให้พยาบาลออกไปรับ” “ไม่ลำบากเลยค่ะ ไลรบกวนพี่แฟรงก์ไม่นานหรอก” แค่อยากเห็นหน้าเขาให้หายคิดถึง ก็เท่านั้นแหละ “โอเค” เขาตอบเสียงเรียบตามสไตล์ คนตัวเล็กยิ้มกว้างแล้วโบกมือให้กับคุณหมอสุดหล่อในชุดกาวน์สีสะอาดตาที่กำลังเดินมาหาตน “หวัดดีเบล” เธอเอ่ยทักพี่เขาอย่างกล้าหาญ ตามเทรนด์การบอกรักที่กำลังเป็นกระแสเสียหน่อย “อะไรนะ?” ‘พี่เขาไม่เก็ตมุกเหรอ? โธ่!ลุงแก่แล้วก็เงี้ย’ คนตัวเล็กคิดในใจอย่างเสียอารมณ์ “ช่างเถอะค่ะ” เธอพ่นลมหายใจออกมาพลางยิ้มกว้างให้เขา ช่างเถอะแค่ได้เจอหน้าเขา เธอก็มีความสุขแล้ว “ไม่น่าลำบากเลย ที่โรงพยาบาลก็มีของกินเยอะแยะ” เขาเดินเข้ามาใกล้สาวน้อยด้วยใบหน้าเก๊กขรึมตามสไตล์ “มีเยอะแต่พี่แฟรงก์ไม่ชอบกินหนิคะ คราวที่แล้วก็โรค กระเพาะกำเริบ เป็นหมอต้องดูแลสุขภาพตัวเองนะรู้ไหม?” เธอบ่นเขายืดยาวเหมือนยายแก่ ๆ มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาที่เธอจะไม่รู้ เห็นอย่างนี้สืบเก่งมากเลยนะ “จ้า ขอบใจมากเด็กน้อยจอมยุ่ง” เขาขยี้ผมสาวน้อยเบา ๆ อย่างเอ็นดู “งั้น...ไลกลับบ้านก่อนนะคะ” “มันอันตราย เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขายังคงเป็นห่วงเธอเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง นี่แหละสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกพิเศษ “ไม่เป็นไรค่ะ พี่แฟรงก์ทำงานเถอะ” “ไม่เป็นไร พี่ออกเวรพอดี” คนตัวเล็กมองหน้าพี่เขาที่ดูอ่อนเพลียอดหลับอดนอนอย่างเกรงใจ “พี่แฟรงก์พักผ่อนเถอะค่ะ” เธอโบกมือลาเขา แล้วหันหลังเตรียมตัวจะรีบวิ่งหนีไม่ให้เขาตามไปส่ง “หยุดเลย เด็กดื้อ” คนตัวสูงดึงเป้สะพายหลังของเธอไว้ แล้วหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีของเด็กต๊อง ทำงานเครียด ๆ ทั้งวัน ได้เจอเธอที่ทำให้หัวเราะได้ตลอดก็ดีเหมือนกัน “เดี๋ยวพี่ไปส่ง” “เฮ่อ...” คนตัวเล็กถอนหายใจยาวเหยียด ที่เธอต้องลำบากพี่เขาอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่พี่เขาก็เหนื่อย ออกเวรน่าจะได้พักผ่อนบ้าง “...” คนตัวเล็กมองพี่ชายสุดหล่อที่กำลังขับรถด้วยใบหน้าเคร่งขรึมอย่างไม่ละสายตา มองตั้งแต่ขึ้นรถ ติดไฟแดง จนกระทั่งถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ เธอก็ยังไม่หยุดมองเขา “หน้าพี่มีอะไรติดรึเปล่า เห็นมองตั้งนานสองนาน” เขา เลิกคิ้วถามยัยตัวเล็กพลางตั้งใจขับรถต่อไป “อุ้ย! ขอโทษค่ะ พอดีไลไปอ่านงานวิจัยมา เขาบอกว่ามองคนหล่อนาน ๆ แล้วจะทำให้เรียนเก่งขึ้น” คนตัวเล็กสบโอกาสจึงเต๊าะเขาไปอีกหนึ่งดอก “อย่าไปเชื่อมาก ตั้งใจอ่านหนังสือโน่น” คนตัวโตถอนหายใจยืดยาวกับเด็กแก่แดดที่เอาแต่หาวิธีเข้าใกล้และหยอดเขา ไม่หยุด ที่ผ่านมาเขารู้ตลอดแหละ เพียงแต่ทำเป็นนิ่งไม่รู้ไม่ชี้ วางตัวเป็นผู้ใหญ่ ไม่หวั่นไหวกับเด็กวัยฮอร์โมนพลุกพล่านอย่างเธอหรอก เดี๋ยวพอโตขึ้นเธอก็เลิกชอบเขาเอง “บ่นเหมือนลุงแก่ ๆ ไปได้” “แก่ที่ไหนหล่อขนาดนี้” เขาทำหน้าขรึมเก๊กหล่อ จนสาวน้อยอดขำไม่ได้ “ขำอะไร?” “ขำลุงแฟรงก์ค่ะ” “เดี๋ยวเหอะ ยัยเด็กซน” เขาทำตาเขียวใส่เธอก่อนจะอมยิ้มเบา ๆ ยัยเด็กนี่ทำให้เขายิ้มได้ตลอดแหละ ไม่รู้ทำไมอยู่กับเธอแล้วรู้สึกสบายใจ “ล้อเล่นค่ะ ถ้าพี่แฟรงก์เป็นลุงก็เป็นลุงที่หล่อที่สุดในโลกเลย” “...” เขาทำหน้าขรึมไม่สนใจคำชมของสาวน้อยตรงหน้า เด็กหนอเด็กหยอดเก่งเสียจริง “ถึงบ้านแล้ว พี่ส่งตรงนี้นะ ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วย” “ค่า” เธอยังคงมองหน้าเขาอยู่ ไม่ละสายตาไปไหน “...” เขามองเธอนิ่ง ก่อนที่ทั้งคู่จะสบตากันชั่วครู่ หมอแฟรงก์ค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้คนตัวเล็กจนเธอเกร็งไปทั้งตัว หน้าแดงซ่านด้วยความเขิน กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ บนตัวเขามันหอมจัง ลมหายใจแผ่ว ๆ จากจมูกโด่งได้รูปทำให้เธอรู้สึกเขินหนักมาก “ถึงแล้ว ใจลอยไปถึงไหน?” เขาปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ แล้วเอามือมาดีดที่หน้าผากเล็กเสียงดังเป๊าะอย่างที่ชอบทำบ่อย ๆ เวลาเธอซน “โอ๊ย! เจ็บนะลุง” “เจ็บสิดี รีบลงไปได้แล้วพี่มีธุระต่อ” “ค่ะ ๆ ขอบคุณที่มาส่งนะคะบายจุ๊บ” เธอยิ้มกว้างให้เขาสุดฤทธิ์ “อ้อ อย่าลืมกินคุกกี้นะคะ” เธอย้ำกับเขา ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านอย่างเขิน ๆ แล้วยืนมองจนรถของเขาเคลื่อนออกประตูบ้านไป “หวัดดีเบล” เจ้าของร่างเล็กพูดประโยคนั้นขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะทำหน้าเศร้าแล้วเดินเข้าบ้าน ยังไงก็คงเป็นได้แค่พี่น้องสินะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more