Afallayan bakışlarını ve şaşkınlığının tüm iliklerine yayıldığını hissediyordum. Ela gözlerimde bir duygu aradı. Herhangi bir duygu olabilirdi onun hareketlenmesi için ama yoktu.
Gözlerime hissizlik perdelerini indirmiştim. Zordu ama yaptım.
Kurt Korel, hareket dahi edemedi.
Ona bir yabancıymış gibi baktım. En azından denemiştim ama bakışları başardığımı söylüyordu.
"Mihrişah," diyerek fısıldadığında dolgun dudakları zorlukla geri kapanmıştı. Gözlerinde kendimi görüyordum ama o benim gözlerimde kendisini göremezdi.
"İzninizle..." boşluğundan yararlanıp asansörün kapısını kapattım. Son kez göz göze geldiğimizde kendine geldiğini anlamıştım ama çok geçti.
Odama gitmek yerine tekrar aşağı inmeyi tercih etmiştim çünkü peşimden gelip insanların içinde özelimizi ortaya çıkarırdı.
Asansörd
