Ağzım açık kalmış hâldeydim ve bana şaşkınlıkla bakan iki çift gözün, bi'birine, bi'diğerine bakıyordum.
Kendimden utandım, hem aralarında fazlalık olduğum hem de hayatlarına varlığımla gölge ettiğim için.
"Ben..." dedim titreyen dudaklarımla. "Ben ekmek vermeye gelmiştim, Ö..." konuşamadım.
Kendimden ve şu an olduğum yerden utanıyordum.
Boğazım tıkandı, konuşamadım.
Tıpkı benim gibi onlar da konuşabilecek bir halde değillerdi. İkisi de nutukları tutulmuş bana bakıyorlardı.
Kısılmış sesimi bir kaç saniye ara verdikten sonra ancak bulabildim, nitekim;
"Ö... Özür dilerim," diye devam edebildim kısık sesimle ve kesik kesik.
Kendimi çok aşağılık hissediyordum.
Göz pınarlarıma hücum eden gözyaşlarımın gelişini kulaklarıma vuran uğultudan tanıdım.
Acilen buradan gitmem gereki
