Love’s Unlikely Muse

PROLOGUE

Prologue

Aren’t you wondering why there are no taxis stopping here? That they are just passing by?” tanong ng binata na ikinabigla pa ni Trixie dahil bigla rin naman itong nagsalita.

Ang deep pa ng voice niya, ha at ang sexy lang. Tapos English-ero pala si kuya. Iba ka.

“Because we are already wet from the rain and they don’t want their taxi seats to get dirty?!” hysterical na sigaw niya.

“No. Do you think they will reject you? In this case, they need more passengers because if they don’t to drive, they won’t have anything to eat,” seryosong sagot nito sa kanya.

“Ah, but there are a lot of taxis passing by but no one really stops!” muling bulalas niya dahil kanina pa siya naiinis sa mga taxi driver dahil wala talagang nag-abala na huminto mismo sa tapat nila.

Malamig na ang gabi, isabay pa ang malakas na ulan at kulog. Kaya sino ang hindi maiinis kung nasa ganito kang sitwasyon?

“Because they do have passengers.” Naitikom ni Trixie ang kanyang bibig dahil sa pagsagot nito.

After a while she burst out laughing, her constant complaint was that she couldn’t get a taxi because she thought that the taxi drivers had meant it but she didn’t think that it was possible that they had passengers.

“You’re right. I didn’t think of that,” sabi pa niya at napahawak na siya sa tiyan niya dahil nakatatawa nga talaga siya.

“There is also a saying that if you have the patience to wait, you will not be disappointed. Because your waiting is worth it because what you want will still come true,” sabi pa ng binata sa kanya. Napatango-tango siya dahil may punto naman talaga ito.

“Can I ask you something?” tanong niya at ilang segundo itong nanahimik. Akala niya ay hindi na nga ito sasagot pa pero binalingan naman siya nito.

“Miss, nagtatanong ka na po,” pilosopong sagot nito at mariin niyang kinagat ang pang-ibabang labi niya.

“Maglalayas ka ba sa bahay ninyo? Bakit may bitbit kang suitcase? Sa kalagitnaan pa nang gabi at ulan?” sunod-sunod niyang tanong.

“Gusto ko lang pumunta sa isang lugar na magiging komportable ako,” sagot nito.

Magaan kausap ang binata at wala ka talagang masi-sense na panganib dito. Kung ibang babae lang siya ay baka natakot na siya dahil may dala pa nga itong maleta tapos kayong dalawa lang ang nasa waiting area para lang pumara ng taxi.

“Bakit ngayon pa na umuulan?” naguguluhan na tanong niya rito.

“Kasi hindi ko alam na uulan naman pala ngayon. Miss?”

“What?” mataray na tanong pa rin niya.

“I’m Wade Hansley Esquivias, 30 years old.” Bumilis ang t***k ng puso ni Trixie nang bigla itong nagpakilala sa sarili nito sa kanya at buong pangalan talaga ang sinabi nito kasama na ang edad.

30 years old? Hindi na masama para sa 27 existence niya. Napailing lang siya sa huli dahil sa mga naiisip niyang age gap nila.

‘Wade Hansley Esquivias, pogi na nga ang may-ari ay pogi pa rin ang pangalan. Saan ka pa?’

“I’m Trixie Vargas Garcia, 27 years old,” sambit naman niya sa pangalan niya.

“Sorry if we met in this situation. Natatawa lang ako sa gesture mo kanina. Galit na galit ka na.”

“I just want to go home,” wika niya.

“I see, aren’t you afraid of me? Because you’re talking to a stranger like me? Is the line ‘I don’t talk to strangers not in your vocabulary?” tanong nito sa kanya.

“Because that depends on how I feel the presence of a person. From what I see of you, you seem heartbroken. Your eyes are sad, eh,” komento niya.

“You’re observant then,” saad naman nito at may isang taxi na ang huminto sa tapat nito. Binuksan nito ang pintuan ng taxi at inakala niya na maiiwan na siya roon dahil nakahanap na nga ito ng masasakyan. “Get in,” marahan ang boses na saad nito.

Walang humpay ang bilis ng heartbeat niya at may kung ano na paruparo sa kanyang tiyan. Kinikilig ba siya dahil nakilala niya ang isang lalaking gentleman na si Wade Hansley Esquivias?