Breaking the Player

Chapter 2 -Unang Hamon

Kinabukasan, dumating ako sa school nang mas maaga kaysa sa nakasanayan ko. Pinilit ko talagang bumangon ng maaga para hindi na maulit ang pagka-late ko kahapon. Pagpasok ko sa campus, ramdam ko pa rin ang init ng mga mata ng ilang kaklase ko na tila may gustong itanong tungkol sa nangyari kahapon—specifically, tungkol kay Jace Monteverde.

Kahit na hindi ko sinasadyang mapansin, ang daming bulungan na naririnig ko tungkol sa aming dalawa. Paano ba naman, ang dami yatang may crush kay Jace dito sa campus. Pati siguro mga lowerclassmen, kinikilig sa tuwing dumadaan siya sa hallway. Akala mo, celebrity siya.

At ngayon, dahil lang sa simpleng conversation namin kahapon, nag-umpisa na ang mga chismis.

“Uy, nakita mo ba kahapon si Jace? Parang may bagong girl siya ah,” narinig kong usapan ng ilang estudyante habang dumadaan ako sa hallway.

“Si Cassidy yata ‘yung bago niyang crush. Grabe, di ko inexpect!”

Napapikit ako at huminga nang malalim. Hindi ko kailangan ang ganitong attention, lalo na’t wala naman talagang nangyayari sa amin ni Jace. Isa lang siyang playboy na hindi mapakali sa isa. Hindi ako magpapadala sa mga pa-cute niyang moves.

Pagdating ko sa classroom, tahimik lang akong umupo sa likod. Pinilit kong hindi intindihin ang mga naririnig ko at nagsimulang mag-review ng notes para sa quiz namin mamaya.

Pero hindi nagtagal, narinig kong bumukas ang pinto at sabay na naramdaman ang kakaibang buzz sa paligid. Alam ko na agad kung sino ang pumasok kahit hindi pa ako lumilingon. It was like the room reacted to his presence.

“Good morning,” boses ni Jace, na parang palaging confident at charming. Tumingin ako ng bahagya at, tama nga ako—siya na naman.

Mabilis siyang pumunta sa upuan niya, pero bago pa siya umupo, napatingin siya sa direksyon ko. Hindi ako handa para doon, pero mas lalo akong hindi handa sa ginawa niya.

Imbes na umupo agad, lumapit siya sa upuan ko, dala ang trademark niyang ngiti. Kitang-kita ko ang gulat sa mukha ng mga kaklase namin. Ramdam ko rin ang mga mata ng ilang babaeng kaklase ko, siguro wondering kung ano ang ginagawa ni Jace sa tabi ko.

“Hi, Cassidy,” casual niyang bati. “Okay ka lang ba? Para kang tense.”

“Huh? Oo, okay lang ako,” sagot ko, kahit hindi naman talaga totoo. Sinubukan kong maging kalmado, pero hindi ko mapigilang maging defensive. Ano bang ginagawa niya dito? Hindi ko naman siya pinapansin kanina, pero ngayon, parang gusto niyang i-continue ang conversation namin kahapon.

“Wanna hang out later?” tanong niya, walang kaabog-abog.

Hang out? Sa akin?

Napakunot-noo ako. “Uh, no thanks. May kailangan akong gawin.”

Natawa siya nang mahina. “Alam kong busy ka, pero kahit sandali lang. Parang gusto ko lang makilala ka pa nang husto.”

Really? Parang hindi naman convincing, knowing his reputation. Alam ko na ito ang usual na linya niya para makuha ang loob ng mga babae, and I wasn’t going to fall for it.

“Sorry, pero ayoko talagang mag-hang out,” mariin kong sabi.

Tumango siya, pero mukhang hindi siya nasaktan sa pag-reject ko. Actually, parang lalo pa siyang natuwa.

“Gusto ko ‘yan sa ‘yo. Palaban,” sabi niya, at parang may kung anong challenge sa mga mata niya. “Pero hindi pa ako susuko.”

Bago pa ako makasagot, tumalikod na siya at bumalik sa upuan niya. Naiwan ako, nagtataka sa sinabi niya. Hindi pa susuko? Ano bang gusto niyang patunayan? At bakit parang napasubo ako sa isang laro na hindi ko naman piniling salihan?

Pagkatapos ng klase, mabilis akong nagligpit ng gamit. Gusto kong umalis agad para maiwasan si Jace, pero may masama akong kutob na hindi niya ako titigilan basta-basta. Tama nga ako.

Paglabas ko ng classroom, nakita ko agad siya sa hallway, nakasandal sa pader na parang may hinihintay. At sino pa bang hinihintay niya kundi ako? Napabuntong-hininga ako. Mukhang seryoso siya sa sinabi niyang hindi pa susuko.

“Huy, Cassidy!” sigaw niya habang papalapit ako.

Tumigil ako, nagulat sa lakas ng boses niya. Ramdam ko na namang nakatingin ang ilang estudyante sa paligid, curious kung ano na naman ang nangyayari.

“Ano na naman?” tanong ko, medyo iritado na ang tono ko. Gusto ko nang matapos ang araw nang hindi ako nasasangkot sa kahit anong drama kasama si Jace.

“Chill lang,” sabi niya, ngumiti pa rin. “Gusto lang kitang yayain mag-lunch.”

Umiling ako. “Sinabi ko na, may gagawin ako.”

“Hindi ka ba kumakain?” tanong niya, halata ang pilit na pag-joke.

“I do. Pero hindi ako kumakain kasama ka.”

Ngumiti siya, parang nasisiyahan pa rin kahit na derechahan ang pag-reject ko. “Fair enough. Pero tandaan mo, hindi ako basta sumusuko.”

Parang nababadtrip na ako sa persistence niya. “Jace, ano bang trip mo? Alam ko na kung anong klaseng tao ka. Hindi ako interesado sa mga laro mo.”

Sa wakas, nawala na ang ngiti niya, pero hindi siya mukhang nagalit. Sa halip, parang naging mas curious pa siya. “Hmm. So alam mo na agad ako, huh? Sa tingin mo, ganun lang ako?”

“Oo,” sagot ko, matapang. “Hindi mo na kailangang pilitin.”

Sandali siyang tumahimik, parang pinag-iisipan ang sinabi ko. Pero sa halip na mag-walk away na lang, ngumiti siya ulit. “Challenge accepted.”

Pagkatapos ng encounter na iyon, sinubukan kong kalimutan si Jace. Ayoko nang bigyan ng pansin ang mga ginagawa niya. But the problem was, hindi siya nagpapahinga. Laging nandiyan siya—sa klase, sa hallway, at maging sa cafeteria. Kahit saan ako magpunta, parang laging may paraan si Jace para mapansin ko siya. Parang tinatarget niya ako on purpose.

Minsan, habang kumakain ako sa cafeteria kasama ang mga kaibigan ko, bigla na lang siyang lalapit sa table namin.

“Hi, girls,” bati niya nang casual, sabay ngiti sa akin. Hindi ko siya pinansin, pero ramdam kong ang iba kong mga kaibigan, kinikilig.

“Hi, Jace!” sabi ni Mae, isa sa mga kasama ko, halatang thrilled na kinakausap siya. “Ano, solo ka ngayon?”

“Yeah, solo. Pero sana, hindi na mamaya,” sagot niya, sabay sulyap sa akin.

Hindi ko na napigilang tignan siya. “Ano bang kailangan mo?”

“Wala naman,” sagot niya, tumatambay lang siya sa tabi ng table namin na parang wala siyang ibang balak kundi makipag-usap. “Just wondering if you’re free later. Baka gusto mong sumama.”

Napailing ako. “Sinabi ko na sa ‘yo, hindi ako interesado.”

Nagkatawanan ang mga kaibigan ko. “Grabe, Jace, hindi ka ba nasasaktan na lagi kang nire-reject ni Cassidy?” tanong ni Bea, isa pa sa kanila.

“Hindi naman,” sabi niya, kalmado pa rin. “Challenge nga eh. Besides, may something sa kanya. Gusto kong malaman kung ano.”

Nag-roll ako ng eyes, pero ang totoo, hindi ko maintindihan kung bakit hindi siya sumusuko. Alam kong marami siyang pwedeng pagtuunan ng pansin—maraming ibang babae diyan na magpapadala sa charms niya. So bakit parang ako ang trip niyang guluhin ngayon?

Pagdating ng hapon, natapos ang klase na tila mas mahabang araw kaysa karaniwan. Habang palabas ako ng building, bigla akong nakaramdam ng presensya sa likod ko. Paglingon ko, si Jace na naman.

“Uy, seryoso ka ba?” sabi ko, nakataas ang kilay.

“Seryoso saan?” tanong niya, kunot-noo pero nakangiti pa rin. “Sa’yo? Oo naman.”

Natawa ako nang walang humor. “Akala ko naman, gusto mo lang ng challenge.”

“Eh kung gusto ko ng challenge na ikaw ang premyo?” sagot niya, habang lumalapit pa.

Hindi ako makapaniwala. “Premyo? Ako? Napaka-assuming mo!”

“Assuming ba ‘yun o confident lang?” tanong niya, habang humihinto sa harap ko.