Breaking the Player

Chapter 3-ThePlan

Tinitigan ko si Jace, sinusubukan kong intindihin kung saan niya kinukuha ang kumpiyansa niya. Hindi ko maiwasang mapaisip, Bakit ba sa dinami-rami ng babae, ako pa ang pinili niyang guluhin?

“Alam mo, Jace,” sabi ko, pilit na pinakalma ang boses ko kahit ramdam ko ang irritation na pumipintig sa loob ko. “Hindi lahat ng bagay ay kayang laruin.”

Ngumiti siya, tila hindi naaapektuhan ng seryosong tono ko. “Hindi ko sinasabing laro ito. Seryoso ako.”

Napailing ako. “Seryoso? Alam mo bang ilang beses mo na ‘yang sinabi sa ibang babae?”

Sa unang pagkakataon, parang natamaan siya sa sinabi ko. Bumaba ang mga mata niya saglit, pero mabilis ding bumalik ang confident na ekspresyon niya. “Yeah, I know. Pero this time… iba ka kasi.”

Napakibit-balikat siya. “I can’t explain it, pero sa’yo ko lang nararamdaman ‘to.”

Natawa ako, hindi dahil natutuwa ako, pero dahil sa absurdity ng sitwasyon. “Nakakatawa ka, Jace. Parang akala mo, dahil lang sinabi mong ‘iba ako,’ papatulan kita?”

“Sa totoo lang,” sabat niya, seryoso na ang tono, “hindi ko inaasahan na papatulan mo agad ako. Pero gusto ko lang itry. Ano bang mawawala, di ba?”

Nagulat ako. Iba ang dating ng sagot niya. Hindi ito yung usual na playboy line na puro pa-sweet lang. Tila may konting sincerity, o baka marunong lang talaga siyang mag-pretend.

“So, ano? Magtutuloy-tuloy ka lang sa pangungulit hanggang kailan?” tanong ko.

“Hanggang sa magbago ang isip mo,” sagot niya, at walang bakas ng biro sa mukha niya.

“Baka masayang lang oras mo,” sabi ko, iniwasan ang tingin niya.

“Okay lang. May oras naman ako,” sagot niya. “At para sa’yo, worth it naman.”

Napatingin ako sa kanya nang diretso. Para bang hindi ko siya kilala. Ang lalaking kilala ko na laging naglalaro at nagpapalit-palit ng babae, ngayon ay parang may sinseridad sa mga mata niya. Pero hindi ako basta magpapaniwala. Alam ko kung gaano kagaling si Jace pagdating sa ganyan. Hindi ko na mabilang kung ilang babae na ang nahulog sa mga bitag niya.

“Hindi mo kailangang magsayang ng oras, Jace. Hindi ako interesadong maging isa sa mga trophy girls mo.”

Tumaas ang kilay niya. “Saan mo nakuha ang ideyang trophy lang ang mga babae sa akin?”

“From your record,” sagot ko agad. “Sino bang hindi nakakaalam ng reputasyon mo?”

Napangiti siya, pero may bahid ng discomfort. “Yeah, I guess I can’t blame you for thinking that way. Pero, honestly, I’m not that bad.”

“Not that bad?” Natawa ako, this time medyo sarcastic. “So, ang mga ginawa mo before? You want me to believe na hindi yun big deal?”

“Honestly, it was just fun,” sabi niya, pero may kakaibang tono sa boses niya, parang nag-aalangan. “But this—what I feel right now—this isn’t just fun. It’s more than that.”

Napailing ako. “So, ano? Gusto mo ba talagang patunayan na kaya mong magbago? Dahil lang sa akin?”

He nodded, and for the first time since we started talking, I saw something in his eyes that wasn’t just confidence—it was vulnerability. “Yeah. I want to prove it to you.”

Tinitigan ko siya, naghahanap ng kahit anong senyales ng kasinungalingan sa mukha niya. Pero walang halata. Kung nagsisinungaling siya, magaling siyang aktor.

“Okay,” sabi ko, huminga ng malalim. “Patunayan mo. Pero tandaan mo, hindi ako katulad ng mga babaeng pinaikot-ikot mo. I won’t fall for you easily.”

Ngumiti siya, pero sa pagkakataong ito, iba ang ngiti niya. Wala na yung pabirong charm. “Challenge accepted.”

Lumipas ang mga araw, at sa kabila ng mga inaasahan ko, totoo ngang hindi tumigil si Jace sa pangungulit. Pero hindi na ito yung usual na flirting at pa-cute moves niya. May mga pagkakataon na sinusubukan niya akong tulungan sa mga bagay na hindi ko inaasahan. Tulad ng pagdala ng books ko mula sa library, o simpleng pagtatanong kung okay lang ako after ng stressful na klase. Small things, pero dahil alam ko kung ano ang reputation niya, hindi ko agad tinanggap nang buo.

“Nagbago na ba talaga siya?” tanong ni Mae isang araw habang sabay kaming kumakain sa cafeteria. “Or baka phase lang yan. Alam mo na, magaling lang talaga siya magpa-impress.”

“Yun nga ang iniisip ko,” sabi ko, iniisip pa rin ang lahat ng ginagawa ni Jace lately. “Hindi ko alam kung totoo o part lang ng laro niya.”

“Eh, bakit di mo subukan? Malay mo, sincere naman pala siya,” sabat ni Bea, na halatang kilig sa idea ng isang playboy na nagbabago dahil sa isang babae. “Di ba nga, dream ng lahat ng babae na sila yung magiging dahilan kung bakit magbabago ang bad boy?”

Napailing ako. “Wala akong balak maging ‘that girl.’ At besides, I’m not even interested in him.”

“Kahit konti?” tanong ni Bea, nakangiti. “Kasi aminin mo, ang effort niya, ibang level na.”

Hindi ako sumagot. Totoo naman na nag-effort si Jace. Hindi na siya yung dating Jace na palaging pabida at naglalaro ng feelings ng ibang tao. Pero parte ng akin, hindi pa rin sigurado. Ano ang dahilan ng bigla niyang pagbabago? May hidden motive ba?

Isang araw, habang pauwi ako galing school, bigla kong narinig ang isang pamilyar na boses sa likod ko.

“Cassidy, wait!”

Napahinto ako at lumingon. Si Jace. Tumatakbo siya papalapit sa akin, hingal na hingal. “Buti na lang nahabol kita,” sabi niya, ngiting-ngiti pa rin kahit pagod.

“Anong kailangan mo?” tanong ko, curious kung bakit niya ako sinundan.

“Nothing. I just wanted to walk you home,” sabi niya, kaswal na kaswal. “Pwede ba?”

Nagulat ako. “Bakit?”

“Bakit hindi?” sagot niya, walang paligoy-ligoy. “Gusto ko lang makasama ka.”

Napabuntong-hininga ako. Alam ko na kung hindi ko siya papansinin, hindi siya titigil. Kaya imbes na magtalo pa, tinanggap ko na lang ang alok niya. “Fine. Pero wala kang ibang gagawin, ha?”

“Scout’s honor,” sabi niya, naglagay pa ng kamay sa dibdib bilang tanda ng pangako.

Habang naglalakad kami pauwi, tahimik lang siya. Nasanay na ako sa kanya na laging maraming sinasabi, kaya nakakapagtaka na bigla siyang naging silent companion. Lihim ko siyang tiningnan, pero parang wala naman siyang gustong sabihin. Tahimik lang siyang naglalakad sa tabi ko.

“So, bakit biglang tahimik?” tanong ko nang hindi na ako makatiis.

Napangiti siya. “Wala lang. Minsan gusto ko lang makasama ka ng tahimik. Hindi naman kailangan laging may usapan, ‘di ba?”

Parang may kakaibang dating sa akin ang sagot niya. Hindi ko in-expect na kaya pala niyang maging ganito—hindi laging pa-cool, hindi laging palaban. Nakakapanibago. At dahil sa kakaibang kilos niya, hindi ko maiwasang mapaisip.

Posible kayang seryoso nga siya?

Pagdating namin sa tapat ng bahay, tumigil siya at ngumiti sa akin. “Thanks for letting me walk you home,” sabi niya.

“Thanks din sa paghatid,” sabi ko, nagulat na sinuklian ko siya ng ngiti kahit papaano.

Bago siya umalis, tumingin siya sa akin na parang may gusto pa siyang sabihin. “Cassidy, alam kong mahirap paniwalaan, pero… I’m really trying to be better. I hope you’ll give me a chance someday.”

Tinitigan ko siya. Ang mga mata niya, tila puno ng sincerity, pero hindi ko pa rin maiwasang magduda.

“Tingnan na lang natin,” sabi ko, hindi ko rin alam kung anong ibig sabihin ng sagot ko.

Nakangiti siyang tumalikod at umalis. Naiwan akong nakatayo sa tapat ng bahay, pinagmamasdan siya habang palayo. Ang dami kong gustong itanong, pero sa ngayon, gusto ko munang maintindihan ang sarili kong nararamdaman.