Breaking the Player

Chapter 4- Mabagal naPag-usad

Makalipas ang ilang linggo, tila nasasanay na ako sa bagong routine ko—kasama na si Jace. Hindi ko alam kung kailan eksaktong nagsimula, pero parang unti-unti, naging bahagi na siya ng araw-araw kong buhay. Sinusundo niya ako tuwing umaga, sabay kaming papasok sa school, at pagkatapos ng klase, lagi na siyang naghihintay sa labas ng gate para ihatid ako pauwi.

Nakakapanibago. Para bang dumating si Jace sa buhay ko nang hindi ko inaasahan, at ngayon, tila hindi ko na siya basta-bastang mapapaalis. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang plano niya o kung hanggang kailan siya magtitiis sa kanyang ginagawa, pero sa ngayon, mas pinili ko munang mag-obserba.

“Kamusta ang new routine mo with Jace?” tanong ni Mae, habang sabay kaming kumakain sa canteen. “Mukha bang seryoso na talaga siya?”

Napabuntong-hininga ako. “Hindi ko pa rin alam, Mae. Ang hirap kasi basahin ng intentions niya.”

“Kailangan mo bang basahin?” tanong ni Bea, sabay subo ng fries. “I mean, look at him. Kung hindi pa yan enough na effort, ewan ko na lang.”

“May point si Bea,” sagot ni Mae. “Ilang lalaki lang ang kaya gumawa ng ginagawa ni Jace ngayon. Baka naman kasi talaga nagbago na siya.”

“Or,” singit ni Bea, “baka naman ikaw lang talaga ang exception sa kanya.”

Napatigil ako. Exception? Hindi ko alam kung dapat ba akong ma-flatter o ma-worry sa ideyang iyon. Hindi ako sigurado kung gusto kong maging exception para kay Jace. Sino ba ako para maging espesyal sa isang taong tulad niya?

“Masyado n’yo naman siyang dini-depend,” sabi ko, pilit na binabalanse ang sarili kong emosyon. “Baka naman, nag-eenjoy lang talaga siyang guluhin ako.”

“Hindi siya mag-e-effort ng ganito kung wala siyang ibang intensyon,” seryosong sagot ni Mae. “Walang lalaki ang magtsatsaga kung hindi siya seryoso.”

“Oo nga,” sabat ni Bea. “Tsaka, halata naman sa mga mata niya na gusto ka niya.”

Napalunok ako. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Gusto kong maniwala, pero natatakot pa rin akong magtiwala ng buo. Hindi ko pa rin makalimutan ang mga kwento ng ibang babaeng pinaasa ni Jace noon. Paano kung maging katulad din ako nila?

Minsan, habang papauwi kami ni Jace, bigla siyang nagsalita. “Alam mo, minsan iniisip ko kung ano ang dapat kong gawin para maniwala ka.”

Nagulat ako sa tanong niya. Hindi ko alam kung paano siya sasagutin. “Ano ba ang gusto mong patunayan?”

“Na totoo ako,” sabi niya, walang pag-aalinlangan. “Na hindi kita niloloko.”

Napatigil ako sa paglalakad at tumingin sa kanya. “Bakit ako?”

Natawa siya ng bahagya, pero seryoso pa rin ang tingin. “Ewan ko. Hindi ko rin alam. Pero simula nung makilala kita, parang ikaw lang yung babaeng hindi ako pinansin dahil sa itsura ko o sa reputation ko. I guess… that made me curious.”

“So, ito ba lahat ay curiosity lang?” tanong ko, ramdam ang pagdadalawang-isip sa boses ko.

Umiling siya. “Hindi lang curiosity, Cass. I wouldn’t go through all this kung curiosity lang. Gusto ko lang talaga patunayan sa’yo na may mas malalim pa akong dahilan.”

Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Nakita ko sa mukha niya na seryoso siya, pero hindi ko pa rin kayang magtiwala ng buo.

“Bakit hindi mo muna patunayan sa sarili mo bago mo patunayan sa akin?” tanong ko, at nagpatuloy sa paglakad.

Sumabay si Jace sa akin, tahimik lang, pero alam kong hindi niya sinukuan ang ideya. Ramdam ko sa kanya na hindi siya basta-basta titigil. Ngunit ako? Hindi ko pa rin kayang ibaba ang pader na itinayo ko para protektahan ang sarili ko.

Makalipas ang ilang araw, nagpatuloy lang ang routine namin ni Jace. Tila ba nagiging mas malapit na kami, kahit pa pilit kong hinahadlangan ang pag-usad ng aming pagkakaibigan. Hindi ko alam kung paano niya ginagawa, pero dahan-dahan, nagiging komportable ako sa presensya niya. Minsan nga, nahuhuli ko ang sarili kong hinahanap-hanap ang mga small gestures niya—tulad ng pagbibigay ng chocolates o simpleng pagtanong kung okay lang ako.

“Dumating na ba ang araw na inaamin mong gusto mo na si Jace?” tanong ni Bea isang araw habang naglalakad kami papuntang classroom.

“N-no,” sagot ko agad, hindi ko maitatangging namula ako. “Hindi ko siya gusto.”

“Yeah, right,” sabi ni Bea, sabay kilig na tumawa. “Di na kami naniniwala d’yan.”

“Seriously, Bea, I don’t—”

Biglang sumulpot si Jace mula sa likuran. “Uy, Cass, tara na? Sabay na tayo mag-lunch.”

“See?” bulong ni Bea, sabay nagpaalam at umalis. “Enjoy, Cass!”

Naiwan akong nag-iisa kasama si Jace. Napabuntong-hininga ako, pero hindi ko rin maiwasang ngumiti ng bahagya.

Habang kumakain kami, tahimik lang si Jace, tila may iniisip na malalim. Nakakapagtaka dahil kadalasan, siya ang unang nagsisimula ng conversation.

“May iniisip ka ba?” tanong ko, iniiwasang mapag-usapan ang kung anuman ang binabalak niya.

“Actually, meron,” sagot niya, na tila seryoso. “Cassidy, pwede ba kitang yayain sa isang date?”

Napaatras ako sa kinauupuan ko. “Wait, ano?”

“Date,” ulit niya, diretso ang tingin sa akin. “Gusto ko lang makasama ka. As in, yung tayo lang.”

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sagutin. Date? Kami ni Jace? Hindi ko inaasahan na darating sa ganitong usapan.

“Hindi ba’t ginagawa na natin ‘to araw-araw?” tanong ko, pilit na binabago ang tono para maging casual lang ang dating.

Ngumiti siya. “Yeah, but this time, mas formal. I mean, hindi lang kita ihahatid sa bahay. I want to take you out—somewhere special.”

Ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko. Hindi ko maitanggi na parte ng akin ay curious na malaman kung ano ang magiging itsura ng date na iyon, pero mas malakas pa rin ang takot at pag-aalinlangan ko.

“Jace, I don’t think this is a good idea,” sabi ko, pilit na iniwasan ang tingin niya.

“Bakit hindi?” tanong niya, tila hindi nasaktan. “Wala namang mawawala kung subukan natin, di ba?”

Napabuntong-hininga ako. “I’m just… I’m not ready for that kind of thing.”

Nakita ko ang disappointment sa mga mata niya, pero hindi niya ako pinilit. “Okay, I understand,” sagot niya, bagama’t bakas sa kanya ang pagkadismaya. “Pero sana someday, you’ll give me a chance.”

Tahimik kaming nagtapos ng lunch, at habang pauwi kami, ramdam ko ang bigat ng kanyang katahimikan.

Makalipas ang ilang araw, naging awkward ang lahat sa pagitan namin ni Jace. Hindi siya tulad ng dati na laging masaya at playful. Naging tahimik siya, tila nawalan ng tiwala sa sarili niyang mga plano. Naiintindihan ko naman, pero hindi ko rin mapigilan ang sarili kong mag-alala. Ayaw kong umabot sa punto na mawala ang friendship na unti-unti naming binubuo.

Isang araw, habang naglalakad kami papunta sa labas ng school, bigla siyang nagsalita. “Cassidy, sorry ha.”

Nagulat ako. “Sorry saan?”

“Sa pagiging pushy ko,” sabi niya, na tila ngayon ko lang narinig mula sa kanya. “I know na hindi mo pa gusto ang idea ng date, pero pinilit ko pa rin. Hindi ko naisip na baka hindi pa talaga ito ang right time.”

Naramdaman ko ang sincerity sa boses niya. Para bang bigla siyang naging iba mula sa dating Jace na kilala ko—yung laging may confidence at charm. Ngayon, tila inamin niya ang pagkakamali niya, at hindi ko maitangging nakakaantig iyon.

“Okay lang,” sabi ko, at tinapik ang braso niya. “I appreciate na you understand.”

Ngumiti siya, bagama’t bakas pa rin ang kaunting lungkot. “Yeah,