Breaking the Player

Chapter 5-Pagkakalabuan

Nang sumunod na linggo, unti-unti kong napansin na tila lumalayo na si Jace. Hindi ko alam kung ito ay dahil pa rin sa usapan namin tungkol sa date o kung mayroon siyang ibang dahilan. Madalas na tahimik lang siya, hindi na siya masyadong nakikipag-usap, at madalang na kaming sabay mag-lunch o mag-usap nang matagal.

“Anong nangyayari kay Jace?” tanong ni Mae habang sabay kaming naglalakad papunta sa library. “Hindi ko na siya masyadong nakikitang kasama mo.”

Umiling ako, hindi sigurado kung ano ang dapat kong sabihin. “Hindi ko rin alam. Simula nung tumanggi ako sa date na inaaya niya, parang lumayo na siya. Baka napahiya siya o na-offend, hindi ko sigurado.”

“Naku, baka naman iniisip niya na ayaw mo na sa kanya,” sagot ni Mae. “Kasi sa totoo lang, medyo harsh din naman yung pagtanggi mo, Cass. I mean, hindi naman sa sinasadya mo, pero baka feeling niya ayaw mo talagang bigyan siya ng chance.”

Alam kong may punto si Mae. Hindi ko naman balak na masaktan si Jace, pero hindi rin ako handa na magpakita ng interes sa kung ano man ang gusto niyang patunayan. Masyado pa ring sariwa ang mga kwento tungkol sa mga babaeng pinaasa niya noon, at kahit na may mga pagbabago siyang ipinakita, hindi pa rin ako handang itaya ang sarili kong damdamin para rito.

“Eh paano mo nga ba malalaman kung hindi mo susubukan?” tanong ni Bea noong sumunod na araw. Nagkakape kami sa isang maliit na café malapit sa school, kasama si Mae.

“Alam mo, Cass,” dagdag ni Mae, “hindi ko sinasabing mali ang pagdududa mo kay Jace. Pero baka naman kasi hindi siya katulad ng dati. May mga lalaki talagang nagbabago, especially kapag may taong nagpapabago sa kanila.”

Napatigil ako. Totoo ba yun? Puwede bang magbago talaga ang isang tao dahil lang sa isang tao? At kung totoo man iyon, sino ako para magbago si Jace?

Isang araw, habang pauwi ako mula sa klase, nakita ko si Jace na nakatayo malapit sa gate. Sa una, nagulat ako dahil ilang araw ko na siyang hindi nakikita sa usual na spot na iyon, pero hindi ko rin maiwasang makaramdam ng konting saya.

“Hey,” bati ko, habang lumapit ako sa kanya.

Ngumiti siya ng kaunti, pero hindi tulad ng dati—halatang may mabigat siyang iniisip. “Hey,” sagot niya, medyo mahina ang boses.

Tahimik kaming naglakad papunta sa parking lot. Hindi katulad ng mga nakaraang araw na parang may bumabalot na awkwardness, ngayon, tila may mas malalim na alalahanin ang bumabagabag kay Jace.

“Hindi na kita masyadong nakikita,” sabi ko, sinubukang basagin ang katahimikan. “May problema ba?”

Umiling siya, pero hindi niya ako tiningnan. “Wala naman. Medyo busy lang sa mga bagay-bagay.”

Napakunot ang noo ko. “Sa tingin ko, hindi lang yun.”

Huminto siya sa paglalakad at humarap sa akin. “Cassidy, kailangan ko lang magtanong.”

Naramdaman ko agad ang bigat ng tono niya. “Ano yun?”

“May chance pa ba?” tanong niya nang diretso, walang pag-aalinlangan. “May chance pa bang magbago ang tingin mo sa akin?”

Napatingin ako sa kanya, hindi sigurado kung ano ang isasagot. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag na ang dami ko pa ring pagdududa, pero sa likod ng mga pagdududang iyon, may parte sa akin na gusto siyang bigyan ng pagkakataon.

“Jace,” simula ko, sinubukang maging maingat sa sasabihin ko, “hindi naman sa wala akong nakikita sa’yo. Pero… ang hirap kasi. Hindi madaling kalimutan yung mga naririnig ko tungkol sa’yo noon.”

Alam kong ramdam niya ang tinutumbok ng mga salita ko. Nakita ko sa mga mata niya ang bahagyang pagkasaktan, pero may halong pagtanggap rin.

“Alam kong hindi magiging madali,” sagot niya. “Pero gusto ko lang malaman kung kaya kong maghintay. Kung may pag-asa pa akong makuha ang tiwala mo.”

Mahirap sagutin ang tanong na iyon. Alam kong seryoso si Jace, at hindi ko rin maitanggi na may bahagi sa akin na nagsasabing kaya niyang patunayan ang sarili niya. Pero sa bawat hakbang na gusto kong ibigay, may takot pa rin akong bumabalik. Paano kung hindi siya magbago? Paano kung saktan lang din niya ako tulad ng dati niyang ginawa sa iba?

“Kailangan ko lang ng oras,” sagot ko, hoping na magiging sapat ang sagot na iyon para kay Jace. “Hindi ko pa alam ang sagot ngayon, pero hindi ibig sabihin na hindi na ako interesado. Kailangan ko lang munang siguraduhin na hindi ako magiging katulad ng mga babaeng nasaktan mo noon.”

Tahimik lang si Jace sa sagot ko, pero nakita ko ang bahagyang pag-angat ng sulok ng labi niya—isang maliit na ngiti ng pag-asa.

“Sige,” sabi niya. “I’ll wait, Cass. Kahit gaano pa katagal.”

Makalipas ang ilang araw, napansin kong naging mas magaan na ulit ang lahat sa pagitan namin ni Jace. Hindi na kasing awkward ng dati, at kahit na hindi pa ako handa na magpatuloy sa mas malalim na relasyon, naging komportable ulit ako sa presensya niya.

Pero isang araw, habang nasa library ako, may narinig akong usapan mula sa dalawang babae na nasa likod ng shelves kung saan ako nakatambay.

“Si Jace ba? Nakikita ko pa rin siyang kasama ni Cassidy.”

“Oo, pero alam mo, sabi nila, nakikipag-usap pa rin daw si Jace kay Anna. Nasa kabilang section kasi sila, kaya hindi halata. Pero nabalitaan ko na sila daw ang madalas na magkasama after class.”

Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Si Anna? Sila ang madalas magkasama after class? Hindi ko maiwasang makaramdam ng bigat sa dibdib ko. Alam kong hindi kami ni Jace in a relationship, pero bakit parang nakakaramdam ako ng selos?

Sa sumunod na mga araw, hindi ko maiwasang isipin ang narinig ko. Bakit hindi niya ito sinabi sa akin? Bakit hindi siya nagpapaalam na may iba siyang nakakausap? Alam ko naman na hindi niya ako pag-aari, pero bakit parang bigla akong may hinihingi na dapat wala naman akong karapatan?

Minsan, habang magkasama kami ni Jace pauwi, napansin ko na parang may iba sa kanya. Masaya pa rin siya, pero ramdam kong may ibang bagay siyang iniisip.

“Kamusta si Anna?” bigla kong tanong, kahit na alam kong delikado ang tanong na iyon.

Nagulat siya at tumingin sa akin. “Anna? Bakit mo naman natanong?”

Napatitig ako sa kanya. “Sabi kasi nila, madalas kayong magkasama.”

Napakamot siya sa ulo, tila nahihiya. “Ah, yun ba. Yeah, pero hindi naman laging kami magkasama. Minsan lang kapag may group project or something.”

“Group project?” tanong ko, tila hindi kontento sa sagot niya.

Tumango siya. “Oo. Pero Cass, wala kaming something ni Anna, okay? Kaibigan ko lang siya.”

Alam kong dapat kong paniwalaan ang sinasabi niya, pero ang mga naipong kwento sa isip ko ay mahirap tanggalin. Paano kung si Anna ang dahilan kung bakit hindi siya ganoon ka-persistent lately?

Tahimik kaming nagpatuloy sa paglalakad, pero ramdam kong may distansya pa rin sa pagitan namin na hindi ko pa kayang lampasan. Masyado pang sariwa ang mga pagdududa at hindi ko kayang iwanan ang mga ito nang ganun-ganun lang.

Isang gabi, habang nag-aaral ako sa kwarto, hindi ko mapigilang mag-isip tungkol kay Jace. Ano ba talaga ang intensyon niya? At bakit, kahit anong gawin niya, parang hindi ko kayang bitawan ang mga takot ko?

Paano kung totoo nga ang sinasabi nila? Paano kung isa lang ako sa maraming babae na pinaasa ni Jace?

Napabuntong-hininga ako. Paano ko ba malalaman kung totoo ang nararamdaman niya kung ako mismo, hindi ko kayang maniwala?

Naisip ko ang sinabi niya noong huling beses kaming nag-usap. “I’ll wait, Cass. Kahit gaano pa katagal.”