Breaking the Player

Chapter 6-Pag-iba ng Landas

Nagising ako isang umaga na may malalim na pakiramdam na parang may malaking bagay na magbabago. Sa mga nakaraang araw, palaging magkasama kami ni Jace, at kahit na hindi pa kami magkaayos, ramdam ko ang bigat ng damdamin sa hangin. Sa kabila ng lahat ng pagdududa at pangamba, mukhang lumalapit kami sa isa't isa, ngunit may nararamdaman akong hindi ko maipaliwanag. Bakit tila hindi ako makapagdesisyon?

Naglakad ako papunta sa school, iniisip ang mga sinabi ni Jace at ang pakikipag-ugnayan ko sa kanya sa mga nakaraang linggo. Ngayong umaga, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Gusto ko nang malaman kung saan kami patungo, pero sa parehong oras, natatakot ako sa posibilidad na baka hindi kami magkakasundo.

Sa pagdating ko sa school, nakita ko ang mga kaibigan ko na abala sa mga usual na gawain. Si Mae ay nag-aayos ng mga libro sa library, at si Bea ay abala sa paggawa ng proyekto. Hindi ko pa rin makalimutan ang narinig ko tungkol kay Jace at Anna, kaya't medyo naiirita ako sa kahit anong bagay na nag-aalala sa akin.

"Hey, Cass!" bati ni Mae nang makita akong papalapit sa kanya. "Bakit parang ikaw naman ang mukhang may problema? Isang linggo na yata na ganito ang hitsura mo."

Kumunot ang noo ko at napangiti nang mahina. "Wala naman. May mga iniisip lang ako."

"Ah, okay. Halika, mag-coffee tayo. Parang kailangan mo ng break," sabi niya.

Tumango ako at sinamahan siya sa café na madalas naming puntahan. Habang umiinom ng kape, hindi ko mapigilang itanong kay Mae, "Mae, ano ba sa tingin mo sa mga ganitong sitwasyon? Yung parang hindi mo alam kung dapat mo bang ituloy o hindi?"

Nag-isip siya saglit bago sumagot. "Kumusta ka ba? Parang may personal kang tanong na gustong itanong."

Humilig ako sa likod ng silya at umubo. "Yung tungkol sa relasyon. Kung paano mo malalaman kung tama ang desisyon mo."

"Ah, ganun ba?" Napangiti siya. "Ang isang bagay na natutunan ko sa mga ganitong sitwasyon ay kung paano mo nararamdaman ang sarili mo. Kapag sigurado ka na sa nararamdaman mo, dun mo malalaman kung tama ang desisyon mo. Pero kung hindi ka pa sigurado, baka mas mabuting maghintay ka pa."

Sana ay magkaalaman na lang kami ni Jace. Pero ang problema ay, hindi ko pa rin alam kung paano ko siya makikilala ng mabuti at hindi ko rin alam kung paano ko dapat maramdaman. Baka nga hindi pa siya ang tamang tao para sa akin, ngunit hindi ko rin maipaliwanag ang damdaming iyon.

Pagkatapos ng kape, naglakad ako papunta sa gym para sa klase ko sa PE. Doon ko nakita si Jace na nag-aabot ng towel sa isang kaibigan. Sa paglapit ko, nagbigay siya ng ngiti. "Hi, Cassidy."

"Hi," sagot ko, hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.

Naglakad kami ng magkatabi papunta sa klase at sa kabila ng lahat ng nagaganap, nagdesisyon akong tanungin siya ng diretso. "Jace, gusto mo bang makipag-usap tayo tungkol sa atin?"

Nagulat siya, at may pag-aalinlangan sa mga mata niya. "Bakit, Cass? May problema ba?"

"Hindi naman," sagot ko. "Gusto ko lang malaman kung saan tayo patungo. Kasi kung ito ang mangyayari sa atin, kailangan nating mag-usap."

"Oo, tama ka," sagot niya. "Mas mabuti siguro kung mag-usap tayo. Pero ano bang gusto mong malaman?"

Ngumiti ako ng konti, kahit na ramdam ko ang kaba. "Gusto ko lang sanang malaman kung ano ang plano mo. Kasi ako, hindi ko pa alam ang nararamdaman ko, pero gusto kong malaman kung may mga plano ka rin para sa atin."

Huminga siya ng malalim. "Alam mo, hindi ko naman alam ang eksaktong plano ko. Pero gusto ko sanang malaman mo na seryoso ako sa'yo. Hindi ko naman kaya ang masaktan ka o bigyan ka ng maling impresyon."

Nag-isip ako saglit. "Gusto ko rin sanang marinig na totoo ka sa sinasabi mo. Kailangan kong maramdaman na hindi lang ako ang nasa isip mo."

"Ipromise, Cass," sabi niya. "Hindi kita lolokohin. Kaya lang, kailangan din kitang maintindihan kung gusto mong magpatuloy tayo."

Pagkatapos ng klase, nagpasya akong umuwi nang maaga para makapag-isip ng mabuti. Sa pag-uwi ko, naramdaman ko ang pangangailangan na magpahinga at mag-isip tungkol sa mga nangyayari. Sa pagpasok ko sa kwarto, naupo ako sa harap ng mesa at sinimulang isulat ang mga nararamdaman ko sa journal ko.

Bakit ba ako nahihirapan sa desisyong ito? Naisip ko. Baka nga hindi pa ako handa sa mga relasyon, o baka lang hindi ko pa kayang iwan ang mga takot ko.

Habang nagtatype ako ng mga salita sa journal, hindi ko maiwasang mag-alala kung ang nararamdaman ko ay isang pag-aalinlangan na sana ay maglaho sa oras na magdesisyon na ako. Pero alam kong hindi ito ganun kadali. Ang tunay na relasyon ay nangangailangan ng oras at tiwala.

Kinabukasan, dumating ako sa school na may bagong determinasyon. Hindi ko na kayang patagilid ang mga damdamin ko para kay Jace. Kailangan kong pag-usapan ito nang maayos at malaman kung ano ang mangyayari.

Nakita ko si Jace na nag-aabang sa akin sa harap ng canteen. Ang tingin niya sa akin ay puno ng pag-asa, ngunit hindi ko rin maiwasang makaramdam ng kabado. Lumapit ako sa kanya, nagdala ng matibay na desisyon sa aking isipan.

"Jace, gusto ko sanang mag-usap tayo ng seryoso," sabi ko.

Nagpunta kami sa ilalim ng puno sa likod ng school. Doon kami nakaupo, malayo sa mga mata ng iba. "Ano ba ang plano mo?" tanong ko. "Gusto ko sanang malaman kung paano mo nakikita ang sitwasyon natin."

Nagsimula siyang magsalita ng mahinahon. "Cass, hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang lahat, pero ang gusto ko lang ay makilala ka ng mabuti. Kung gusto mong magpatuloy tayo, kailangan nating maging bukas sa isa't isa."

Natuwa ako sa narinig ko. Kahit na hindi pa kami magkaayos, parang may pag-asa pa rin. "Kailangan ko pa ring matutunan ang lahat ng ito, Jace. Hindi ko pa alam kung ano ang susunod, pero ang importante ay ang pagiging tapat sa isa't isa."

Tumango siya. "Oo, tama ka. Hindi ko rin alam ang lahat ng detalye, pero gusto kong subukan."

Pagbalik ko sa bahay, pakiramdam ko ay medyo mas magaan ang loob ko. Ang desisyon namin ni Jace ay hindi pa rin ganap na malinaw, ngunit ang pagkakaroon ng malinaw na pag-uusap ay isang magandang simula. Alam ko na hindi ito magiging madali, ngunit kahit papaano, mayroong pag-asa na magkaayos kami ng maayos.

Habang natutulog ako, nagpasya akong maghintay at tingnan kung ano ang mangyayari sa susunod na mga linggo. Hindi ko pa rin alam kung saan kami pupunta, ngunit ang mahalaga ay nagkaroon kami ng pagkakataon na mag-usap nang seryoso. Ang hinaharap ay maaaring maging mahirap, ngunit natutunan kong magtiwala na sa bawat hakbang, magkakaroon kami ng pagkakataon na magbago at lumago—sama-sama.

Sa pag-patuloy ng mga araw, naisip ko na sana ay maganda ang maging malinaw sa parehong panig ang lahat. Sa bawat hakbang namin ni Jace, unti-unti kong natutunan ang kahalagahan ng komunikasyon at pagtitiwala sa isang relasyon. Ang mga desisyon namin ay maaaring magbago, pero sa pagkakaroon ng pagkakataon na mag-usap ng bukas, natutunan kong hindi lang ang pakikipag-usap ang mahalaga, kundi ang pagtanggap sa isa't isa ng buo.

Ang buhay ay puno ng mga pagbabago, ngunit ang tunay na halaga ng bawat relasyon ay ang pagkakaroon ng pagkakataon na mag-grow at magbago kasama ang isang tao. Sa pagtatapos ng araw, natutunan kong mas mahalaga ang mga hakbang na ginagawa namin para sa bawat isa, kaysa sa mga sagot na hinahanap namin.