อัศวราช

คุณเป็นใคร แล้วจับฉันมาทำไม

ตอน คุณเป็นใคร แล้วจับฉันมาทำไม

หญิงสาวในชุดนักเรียนม.ปลายวัยสดใสนอนหลับสนิทบนเบาะหลังของรถหรูที่กำลังขับเคลื่อนไปยังไร่ตะวัน ซึ่งพ่อเลี้ยงตะวัน หรือ อัศวราชเป็นเจ้าของ หลังจากการผสมยาสลบลงในน้ำและให้เพื่อนของเธอนำไปให้กิน ความอ่อนต่อโลกของใยไหม ลูกสาวเพียงคนเดียวของเกียรติภูมิต้องตกมาอยู่ในมือของอัศวราชโดยไม่ยาก ความสวยสดใสของเธอต้องตาของเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่สิ่งเลวร้ายที่พ่อของเธอทำไว้กับพี่ชายเขาทำให้ไม่อาจที่จะให้อภัยและยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระได้จนกว่าพี่ชายของเขาจะเรียกร้องสิ่งที่ควรจะได้กลับคืนมา

และเขา..พ่อเลี้ยงตะวัน เขาจะเป็นคนจัดการสั่งสอนให้พ่อของเธอได้รับผิดชอบต่อสิ่งที่ทำลงไป ลูกสาววัยใสอ่อนต่อโลกจะเป็นเครื่องมือและการต่อรองครั้งสำคัญเพื่อให้พ่อของเขาได้เข้าใจทุกอย่าง

แม้สิ่งที่อัศวราชกำลังทำตอนนี้จะไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องนัก แต่ทางออกของปัญหานี้สำหรับเขาและพี่ชายมีไม่มาก ความแค้นและต้องการจะสั่งสอนคนเลวจึงได้เกิดขึ้น ใยไหมจะโทษว่าเป้นความผิดเขาหรือพี่ชายไม่ได้ หากจะโทษก็คงต้องโทษบิดาของเธอนั่นแหละที่ก่อเรื่องทุกอย่างเอาไว้

ดวงตาคู่สวยลืมขึ้นช้า ๆ ในความมืดสลัวราง รับรู้ได้ถึงแรงขับเคลื่อนของรถยนต์ที่กำลังขับไปที่ใดที่หนึ่ง โดยรอบมืดสนิท เมื่อขยับตัวก็พบว่ามือของฉันถูกมัดไว้ด้านหลัง เจ็บปละปวดเกร็งไปหมดทั้งร่างกาย ภาพสุดท้ายที่ใยไหมจำได้จำได้คือเธอกำลังนั่งคุยกับเพื่อนหลังจากเลิกเรียน ในระหว่างที่รอคนรถมารับ แล้วเหตุใดเธอจึงมาอยู่ที่นี่ได้

เธอพยายามเรียบเรียงเรื่องราวเท่าที่จะทำได้ เหตุการณ์อะไรที่เธอพลาดไป ทำไมจึงได้มาอยู่ที่นี่ แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

“คุณเป็นใคร แล้วจับฉันมาทำไม” คนที่เพิ่งจะลืมตาตื่นร้องถามด้วยความสงสัย ฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ แต่จากการที่ร่างกายถูกมัดก็คงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไรหรอก

“......”

ใยไหมไม่ได้รับคำตอบจากสิ่งที่ถาม เมื่อชายหนุ่มที่กำลังขับรถไปข้างหน้านิ่งเฉยไม่สนใจเธอแม้แต่นิด ราวกับว่าเสียงที่เธอตะโกนออกไปเป้นเสียงของแมงหวี่แมลงวันก็ไม่ปาน

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ... จับฉันมาทำไมเนี่ย!!!  ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ นายไม่มีสิทธิ์มาจับตัวฉัน พ่อของฉันต้องพาตำรวจมาจับนายแน่ นายได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า หูแตกหรือยังไง” ถึงแม้จะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอยู่เต็มอกแต่หญิงสาวก็รู้ดีว่าพ่อของเธอเป็นใคร และมีอำนาจพอที่จะมาช่วยเธอได้ เธอยังเชื่อใจในตัวของพ่อ โดยไม่เคยล่วงรู้เรื่องราวอะไรมากไปกว่าพ่อที่แสนดี

ภาพในความทรงจำและเรื่องราวในครอบครัวเต็มไปด้วยความอบอุ่น เธอไม่รู้หลอกว่าแท้จริงแล้วมีอะไรอีกหลายอย่างที่หลบซ่อนเอาไว้ แต่ก่อนที่เธอจะได้รู้และเข้าใจ เธออาจได้รับโทษซึ่งไม่ได้เป็นคนก่อ

“พ่อเธองั้นเหรอ... เหอะ!” เสียงนั้นออกจะเย้ยหยั้น จากนั้นก็ตามด้วยเสียงหัวเราะในลำคอที่ทำให้ใยไหมขมวดคิ้วแน่น “พ่อเธอต้องตามหาเธอแน่ แต่คงต้องมีสิ่งมาแลกเปลี่ยน พ่อเธอไม่มีวันได้เธอกลับไปง่าย ๆ หรอก จนกว่าจะถูกฉันสั่งสอน!”

“นายจะเรียกค่าไถ่เหรอ” ไม่สามารถคิดเป้นอย่างอื่นได้แล้วไม่ใช่หรือ ใยไหมไม่คิดเลยว่าตนเองะต้องถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่แบบนี้ “ไอ้ชั่ว!  ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่มีปัญญาทำมาหากินหรือไง ทำไมต้องมาจับตัวฉันเรียกค่าไถ่ด้วย ปล่อยฉันเดียวนี้นะ! ปล่อย!!!”

ใยไหมชันตัวและใช้บ่าชนเข้ากับบ่าของอัศวราชแรง ๆ หวังเอาชนะ แต่ไม่ได้ทำให้เขาสนใจเธออีกเช่นกัน มิหนำซ้ำเขายังเป็นวัตถุที่ไม่เคลื่อนไหวต่อแรงกระทบจากเธอเลยแม้แต่นิด คนตัวเล็กที่ออกแรงแต่ไม่ได้รับความสนใจจึงคิดหาวิธีอื่นเพื่อให้เธอรอดพ้นจากคนใจร้าย  ก่อนที่หญิงสาวจะตัดสินใจใช้ปากกัดลงที่บ่าของเขาอย่างเต็มแรง

“โอ๊ยยยย......โอ๊ยย เจ็บนะ!!!” อัศวราชพยายามขับรถเข้าจอดข้างทางเพราะหากฟืนต่อไปคงมีอุบัติเหตุแน่ 

และเมื่อจอดรถเทียบข้างทางเขาก็ปีนข้ามมาจัดการแม่สาวชุดนักเรียนที่กล้าดีมากัด เขาใช้เพียงมือเดียวกดบ่าของใยไหมจนราบไปกับเบาะรถด้วยแรงชายหนุ่ม  ก่อนที่จะใช้อีกมือลูบบ่าที่รู้สึกปวดหนึบต่อแรงกัดของเธอมาก หากคนตัวเล็กไม่ใช่ผู้หญิงเขาคงต่อยเธอไปแล้ว ฟันนี่ก็ช่างคมเสียจริง พยายามกดนวดก็ยังรู้สึกเจ็บตรึงอยู่

“อื้ออ อ่า..ปล่อยนะ!!” ทั้งที่ถูกกดเอาไว้จนแน่นก็ยังพยายามดิ้นและส่งเสียง โดยเจ้าตัวอาจลืมไปว่าตนเองเป็นหญิงสาว ส่วนคนที่กำลังกดลำตัวของเธอไว้เป็นผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาดีมากทีเดียว จะผิดไปหน่อยก็ตรงที่เขาทำหน้าตาเคร่งขรึมเหมือนจะฆ่าเธอให้ตายไปตรงนี้ก็เท่านั้น

“ฉันไม่ใช่คนใจดีนะ!! ถ้าเธอไม่อยู่เฉย ๆ รอเวลาให้พ่อเธอเอาของที่ฉันต้องการมาแลกเปลี่ยน ฉันรับรองเลยว่า โอ้ยยยย....”

ใยไหมกัดชายหนุ่มอีกครั้งเมื่อเธอสามารถยื่นหน้าเข้าไปใกล้ คนถูกกัดตกใจเพราะคิดว่าจับยึดเอาไว้ดีแล้ว ทำให้ใยไหมได้รับอิสระแล้วถอยตัวจนชิดตัวรถอย่างหวาดกลัว เธอกลัวที่จะต้องอยู่กับชายแปลกหน้า  และต่างที่ต่างถิ่น รู้สึกกังวลในจิตใจ

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ แล้วฉันจะบอกให้พ่อเอาสิ่งที่นายต้องการมาให้...”

“..มานี่..” อัศวราชรั้งตัวเธอได้อิสระมีเพียงแค่ปากที่ออกฤทธิ์กับเขาได้ ร่างกายของเธอถูกจับนอนราบอยู่เบื้องล่าง โดยที่ที่ชายหนุ่มทาบทับอยู่ด้านบน “เธอคิดว่าผู้ชายที่กำลังโมโห และอยู่กับผู้หญิงในลักษณะแบบนี้เค้าจะทำอะไรกัน หะ..”

“นะ..นายจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันไปเถอะ..ฉันขอร้อง...”

“.........”

อัศวราชกวาดสายตาลงต่ำสู่อกอวบที่มีเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดปิดกั้น และลงต่ำสู่เอวคอดและขาขาวที่ชายกระโปรงถูกร่นขึ้น.... กลิ่นกายสาวแรกรุ่นโชยความหอมเสียจริง....

“นายจะทำอะไรฉัน..ฉันกลัวแล้ว...”  เธอพยายามบิดตัวหนี แต่นั่นคือการกระทำที่สิ้นคิดเมื่อมันทำให้ชายกระโปรงของเธอขึ้นสูงจนเห็นเรียวขาขาวมากยิ่งขึ้น “ฉานกลัวแล้ว....”

“........” อัศวราชรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเธอคือชิ้นเนื้อที่น่าลิ้มลอง  แต่มันก็ไม่ใช่นิสัยของเขาแม้ว่าตอนนี้กำลังรู้สึกโกรธและอยากที่จะสั่งสอน

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ.. ฉานกลัวแล้ว..ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ”

คนตัวเล็กที่อยู่ใต้ร่างร้องเสียงสะอึกสะอื้น ร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัว อัศวราชที่เป็นชายอกสามศอกก็เกิดความสงสาร เขาไม่คิดที่จะทำร้ายเธอ แต่เพียงแค่ต้องการเก็บตัวเธอไว้จนกว่าพ่อของเธอจะยอมให้ในสิ่งที่พี่ชายของเขาต้องการ น้ำใสที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวยยิ่งทำให้หัวใจของอัศวราชไหวหวั่น

“หยุดร้องงง...”เขาตะคอกเสียงสั่นทั้งที่ในใจก็คิดสงสารเธอไม่น้อย

“ฮือ ๆ ๆ ๆ   ฉันกลัวแล้ว ฮึก ๆ ...”ใยไหมพยายามเก็บเสียงร้องของตนเอง

“ลงมานี่...” อัศวราชกระชากแขนให้เธอลุกและลงจากรถก่อนที่จะเปิดประตูหน้าและยัดตัวเธอเข้าไปอย่างไม่ปรานี ทั้งที่สงสาร“และนั่งอยู่เฉย ๆ ... อย่าให้ฉันได้ยินเสียงร้องของเธอด้วย เข้าใจไหม”

“ฮึก ๆ ...”เธอสะอึกสะอื้นและพยักหน้าอย่างว่าง่าย

อัศวราชปิดประตูรถก่อนที่จะเดินอ้อมไปอีกด้าน แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูรถฝั่งตนเอง ใยไหมก็หันหลังและเปิดประตู ก่อนที่จะวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว อัศวราชกัดกรามแน่น ไม่น่าใจดีกับเธอจริง ๆ

“นี่เธอ... หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ชายหนุ่มออกแรงวิ่งตามเธอเข้าไปในป่าหญ้า จนคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ ทั้งสองล้มฟุบไปกับพื้นหญ้าที่สูงระดับอก“เธอคิดว่าฉันพูดเล่นเหรอ... หะ”

“ฮือ ๆ ๆ   ปล่อยฉันไปเถอะ”

((แควก))

อัศวราชออกแรกกระชากเสื้อสีขาวสะอาดจนขาดวิ่นในครั้งเดียว ร่างเล็กตะลึงงันในช่วงเวลาฉับพลัน ชายตรงหน้าดูน่ากลัวซะเหลือเกิน มือหนากดบ่าเธอด้วยแรงโมโห เนื้อบางเบาถูกกดลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยหินจนเกิดความเจ็บปวด แสงโดยรอบดูสลัวเห็นเพียงเงาครึ้มของชายตัวโตที่พยายามจะคุกคาม  ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดมืดสนิทลง

“เธอ... เธอ..” อัศวราชใช้มือตบหน้าเธอเบา ๆ   ร่างเล็กยังนอนนิ่งไม่ได้สติอยู่อย่างนั้น “เลี้ยงลูกยังไงให้อ่อนแอขนาดนี้วะ..”

เค้าถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตนเองมาคลุมร่างกายเธอ ก่อนจะโอบอุ้มเธอสู่อ้อมแขนตรงไปยังรถ

++++++++++

......ไร่ตะวัน......

“นมอิ่ม... หายาและน้ำอุ่นมาให้ผมหน่อย” อัศวราชออกคำสั่งเสียงดังลั่นหลังจากที่อุ้มใยไหมลงจากรถ คิดห่วงแม่คนตัวเล็กที่เป็นลมหมดสติ ทั้งที่จับมาเพื่อเรียกร้องบางสิ่งก็ไม่ได้คิดว่าจะทำให้ตายที่นี่ ใครจะรู้ว่าใยไหมอ่อนแอได้ขนาดนี้ เห็นต้อนออกฤทธิ์เดชก็ยังเอาแทบไม่อยู่

ฝ่ายนมอิ่มตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น  พ่อเลี้ยงของไร่ตะวันทำไมจึงพาผู้หญิงมาด้วย จะว่ามาแบบปกติก็ไม่ใช่ เพราะหญิงสาวคนนั้นมาในสภาพสลบสไลราวกับผ่านอะไรมามากมาย เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นดินแล้วถูกห่อเอาไว้ด้วยเสื้อโคตรของอัศวราช

 “นมอิ่มครับ!!!” ชายร่างสูงพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม  เมื่อหญิงสูงวัยเอาแต่จ้องมองไม่ทำตามที่เขาสั่ง

“ค่ะ ๆ เดี๋ยวนี้ค่ะ” นมอิ่มกุลีกุจอหาสิ่งที่ชายหนุ่มสั่ง  แม้ในใจจะพยายามหาคำตอบอยู่

++++++++

ไร่ตะวันที่ไม่เคยมีหญิงสาวนางใดที่พ่อเลี้ยงตะวันพาเข้ามาได้เปลี่ยนไปจนคนงานต่างพากันพูดถึงต่าง ๆ นานา การมาของหญิงสาวคนนี้เป็นที่สนใจของทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ใบข้าวลูกสาวพ่อเลี้ยงหมิงที่อยู่ไร่ข้าง ๆ   จากการรายงานของพนักงานคนหนึ่งที่ทำงานในไร่ของอัศวราช

“นางนั่นมันเป็นใคร หน้าตาแบบไหน..”

“สวยค่ะ...ใส่ชุดนักเรียนกระโปรงสั้น  ๆ   อายุน่าจะประมาณ18-19 ผิวขาว ตัวเล็ก ๆ   ตอนที่พ่อเลี้ยงตะวันอุ้มลงจากรถนะคะ ขนมผิงเห็นเสื้อผ้าขาดด้วยนะคะ แล้วก็ใส่เสื้อของพ่อเลี้ยงตะวันทับไว้”

ขนมผิงรายงาน แต่แต่งเติมเพื่อเพิ่มความน่าสนใจมากยิ่งขึ้น

“ฉันจะไปหาพ่อเลี้ยงตะวัน...”

“ถ้าคุณใบข้าวไปตอนนี้ พ่อเลี้ยงต้องรู้แน่ว่าขนมผิงเอาเรื่องมาฟ้อง รอให้เช้าพรุ่งนี้ก่อนนะคะ ขนมผิงไม่อยากถูกไล่ออก.. และกว่าคุณใบข้าวจะได้เข้าไปเป็นนายหญิงก็จะไม่มีคนส่งข่าวนะคะ”

“โอ้ยยย..งั้นก็กลับไปสืบ นังนั่นมันเป็นใคร ไป๊..”