Mirza, Berfin’in daha önce de cenaze için Urfa’ya geldiklerinde konuşmaya çalıştığını hatırladı. Bir zamanlar aşık olduğu kadının bu ısrarı karşısında yerinden kalkmadan Amed’e baktı. Gözleriyle izin vermesini istercesine sessizce ona döndü. Amed, kısa bir duraksamadan sonra başını hafifçe sallayarak, “Siz bilirsiniz. Ben içecek bir şeyler almaya gidiyorum.” dedi ve hastanenin kantinine doğru ağır adımlarla ilerledi. Mirza Amed’in uzaklaşmasını izlerken içinden tuhaf bir huzursuzluk geçti. Yalnız kalmaya hazır olup olmadığını bilmiyordu.
Amed’in varlığı gözden kaybolduğunda, Berfin çekingen bir hareketle Mirza’nın yanına oturdu. Ellerini dizlerinin üzerinde birleştirdi, parmaklarını birbirine kenetleyerek sıkmaya başladı. Uzun bir süre hiçbir şey söylemediler. Etrafta hastaneye doğru koşu
