Güneş, Mirza'nın kolları arasında acil müdahale odasına alınırken bilinci gidip geliyordu. Göz kapakları, üzerine çöken ağırlığa direnerek titrek bir şekilde aralanıyor, sonra yeniden kapanıyordu. Konuşmak istiyordu ama dilini oynatacak dermanı yoktu. Tepki vermek istiyordu fakat vücudu sanki ona ait değildi.
Bir tek şeyi biliyordu: Mirza iyiydi. Bunu anlaması için sözlere ihtiyacı yoktu. Eğer durumu kötü olsaydı, onu taşıyamazdı ki... Bunu düşünmek, içine huzur serpiyordu. O an, etrafında olup biten her şeyden kopuktu. Sadece içinden, kendine bile fısıldamaktan aciz bir sesle, “Yaşıyor...” dedi. “Allah’ım sana şükürler olsun”
Tam o anda, derinden gelen tok bir erkek sesi duydu “Buraya yatırın!”
Görüntüler bulanık, sesler ise yankılıydı. Sisli bir perdenin ardından izliyordu olup biteni
