สองคนเดียว (3P)

บทนำ

“เจ้า! เดินออกไปขายน้ำเต้าหู้ให้แม่หน่อยลูก ตอนนี้แม่มือไม่ว่าง” เสียงตะโกนดังมาจากหลังบ้านทันที หลังผมมาหยุดยืนที่หน้าร้านน้ำเต้าหู้ชื่อดัง ซึ่งตั้งขายอยู่หน้าร้านทอง‘ธนะพานิช’

               ฝั่งผมพอรู้ว่าลูกชายเจ้าของร้านจะเป็นคนมาขายให้ จากที่ยืนตาปรืออยู่นานสองนาน เพราะการตื่นเช้ามากเกินไปก็กลายเป็นตื่นตัวโดยอัตโนมัติ หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น ผมก็ยืนหลังตรง หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะทันที… เพียงเพราะรู้ว่าจะได้เจอพี่เขาอีกครั้ง

               ยืนรอไม่นานนัก ลูกชายเจ้าของร้านก็เป็นคนเดินออกมาขายน้ำเต้าหู้ให้ด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก สภาพผมเผ้าที่ชี้ฟู ใบหน้าที่แสนจะหงุดหงิดดูเอาเรื่อง ก็คงเป็นเพราะพี่เขาขัดใจแม่ไม่ได้แน่ ๆ จึงต้องเดินออกมาขายน้ำเต้าหู้ให้ผมตามคำสั่ง

               ซึ่งพอผมรู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องลุกออกจากเตียง ทั้ง ๆ ที่ยังนอนไม่เต็มอิ่ม ผมก็เริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะถ้าผมรู้สักนิด… บางทีเช้าวันนี้ผมอาจไม่แวะร้านน้ำเต้าหู้ก่อนไปโรงเรียนก็ได้

               “เอาอะไรบ้าง” พี่เขาเอ่ยถามเสียงห้วน

               “อ—เอาน้ำเต้าหู้สามถุงครับ ไม่ใส่เครื่อง ไม่ใส่น้ำตาลนะ” ผมรีบสั่งจนลิ้นแทบพันกัน เพราะผมกลัวว่าหากตัวเองตอบช้า ไม่ทันใจพี่เขาก็อาจถูกมองค้อนได้ แต่โชคดีที่มันไม่เป็นเช่นนั้น เพราะเมื่อผมสั่งเสร็จ พี่เขาก็ทำแค่พยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มทำการตักน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ แบบไม่ใส่เครื่อง ไม่ใส่น้ำตาลให้ผมสามถุง

               ในระหว่างที่รอให้พี่เขาตักน้ำเต้าหู้ให้ ผมก็ได้อาศัยจังหวะนั้นในการแอบมองหน้าพี่เขาอย่างเงียบ ๆ ใบหน้าช่วงตื่นนอนของพี่เขาดีที่สุด ผิวพรรณพี่เขาดี หน้าเนียนไร้รอยสิว จนบางครั้งผมเองก็แอบอิจฉา นึกอยากให้ตัวเองมีเชื้อสายจีนบ้าง จะได้ผิวดีแบบพี่เขา

               ร้านน้ำเต้าหู้แห่งนี้เป็นร้านเจ้าประจำของผม ซึ่งจะขายเฉพาะช่วงเช้าตรู่และตอนเย็น ๆ เท่านั้น มันเป็นร้านเล็ก ๆ ที่ไม่ได้เปิดขายอย่างจริงจังนัก เนื่องจากมันเป็นแค่หนึ่งในธุรกิจที่บ้านพี่เขาทำ เพราะธุรกิจหลักของตระกูล‘ธนะพานิช’ คือการค้าขายทองคำ

               “มาซื้อเช้า ซื้อเย็นแบบนี้ ไม่เบื่อบ้างหรือไง?” ผมหลุดจากภวังค์ทันที เมื่อจู่ ๆ คนตรงหน้าก็ถามขึ้น ขณะที่เจ้าตัวกำลังมัดปากถุงน้ำเต้าหู้ให้อย่างขะมักเขม้น

               “ครับ?”

               “น้ำเต้าหู้น่ะ… เห็นมาซื้อทุกวันเลย ไม่เบื่อบ้างเหรอ?” คงเป็นเพราะต้องขยายความ พี่เขาจึงเริ่มขมวดคิ้ว อย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนัก

               “อ้าว… ไหนวันก่อน พี่บอกให้ผมมาซื้อบ่อย ๆ เพราะน้ำเต้าหู้มันดีต่อสุขภาพ” ผมถามกลับทั้งงุนงง แล้วได้แต่นึกในใจว่าพี่เขาลืมคำพูดของตัวเองหรือ?

               “เฮ้อ…ถ้าไม่รู้อะไร ก็ช่างเถอะ” พี่เขาตอบกลับมาแค่เท่านั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมา ราวกับระอาผมเต็มทน