การที่แม่บอกว่าจะให้ลูกชายบ้านธนะพานิชมาช่วยติวผมอีกแรง ทำเอาผมถึงกับนอนไม่หลับทั้งคืน มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อน แล้วด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่าง นั่นก็ทำให้ผมอดกังวลไม่ได้ว่าตัวเองจะได้ติวกับพี่เขาจริง ๆ
“เฮ้อ…” ในขณะที่ผมกำลังนั่งอยู่ในโซนอ่านหนังสือของตัวเองอยู่นั้น ความหนักใจและความกังวลมากมายก็ถูกถ่ายทอดออกมา เป็นการผ่อนลมหายใจแรง ๆ ก่อนจะเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด
หลังรู้ข่าวจากแม่ ผมก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลยด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ผมกำลังกางหนังสือคณิตศาสตร์มาร่วม ๆ สามสิบนาทีได้แล้ว ในหัวของผมเอาแต่คิดเรื่องการติวอยู่ตลอดเวลา แล้วมันก็จะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ตราบใดที่ผมยังไม่ได้รับคำตอบที่แน่ชัด
“เฮ้อ…” เพราะไม่มีสมาธิที่จะอ่านหนังสือจริง ๆ สุดท้ายผมจึงต้องจัดการเก็บหนังสือเข้าที่เช่นเดิม แล้วกระโดดขึ้นเตียงอย่างยอมแพ้ โดยไม่ลืมที่จะผ่อนลมหายใจออกมาแรง ๆ อี
