ชีวิตผมยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ และมีกิจวัตรแบบเดิมในทุก ๆ วัน ตอนเช้าก่อนที่จะเข้าโรงเรียนผมก็จะแวะซื้อน้ำเต้าหู้สามถุงและตอนเย็นก็จะแวะซื้ออีกสามถุง เพื่อไปฝากแม่
“วันนี้เอาเหมือนเดิมหรือเปล่าจ๊ะ?” หลังแวะซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งเสร็จ ผมก็มาหยุดที่หน้าร้านน้ำเต้าหู้อีกครั้ง ซึ่งเพียงแค่ผมหยุดเดิน ยังไม่ทันจะได้สั่งอะไร เจ้าของร้านตัวจริงอย่างน้าหญิง ผู้เป็นแม่แท้ ๆ ของพี่เขาก็ชิงถามผมก่อนแล้ว
“ใช่ครับ”
“เอาสามถุงเหมือนเดิมเนอะ”
“ครับ” น้าหญิงพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเริ่มเตรียมถุงและหนังยาง เพื่อที่จะได้ตักน้ำเต้าหู้ให้กับผม
น้าหญิงเธอเป็นคนใจดี ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ใบหน้าของเธอก็มักจะยิ้มแย้มให้ผมอยู่ตลอดเวลา แล้วเวลาที่ผมได้เห็นรอยยิ้มของน้าหญิง ผมก็มักจะนึกไปถึงใบหน้าของลูกชายเธอเสมอ เพราะมันเป็นรอยยิ้มแบบเดียวกันเป๊ะ
ก็พวกเขาเป็นแม่ลูกกันนี่นา….
“ตอนนี้เรียนอยู่ม.ไหนแล้วลูก” ระหว่
