ตอนที่ 6 ความเคยชิน
1115 Words
“พรู๊ด!”
ไป๋ฉางอวี้ที่ตักข้าวต้มใส่ปากไม่ทันได้เคี้ยวเป็นต้องรีบคายออกมาอย่างรวดเร็ว
“อะ อะไรเนี่ย”
“ท่านแม่ข้าว่าต่อไปให้ท่านพ่อทำอาหารเถอะนะขอรับ”
“ก็ข้าแค่…ละแล้วเหตุใดพวกเจ้าสองคนถึงไม่ยอมบอกข้ามาตรงๆ กันเล่า”
“ก็พวกเรา”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเติมน้ำลงไปอีกหน่อยก็กินได้แล้ว”
“พอเถอะข้าจะไปทำให้ใหม่”
“ไม่เป็นไรๆ เชื่อข้าเติมน้ำลงไปอีกหน่อยก็กินได้แล้ว แต่ก่อนบ้านของเราก็กินกันแบบนี้น้ำเยอะหน่อยข้าวเพียงก้นชามก็อร่อยแล้ว”
ไป๋ฉางอวี้นั่งดูผู้เป็นสามีที่เติมน้ำลงไปในถ้วยข้าวต้มนั้นทีละนิดโดยมีเหวินเซียวหยวนบุตรชายของเขาคอยเตือนระดับการเติมน้ำอย่างรู้งาน
‘ช่างน่าเอ็นดูอะไรเช่นนี้นะ’
อาหารที่นางทำกินเองได้มีแค่เมนูไข่ง่ายๆ เท่านั้นเพราะยุคที่จากมาไป๋ฉางอวี้มีแม่บ้านทำให้กินทุกวัน เมื่อต้องมาลงมือทำเองก็คิดว่าเครื่องปรุงรสที่ได้มากจากระบบวิเศษเหล่านี้รสชาติน่าจะดีอยู่แล้วจึงไม่ได้ชิมรสอีกแต่อย่างใดผลที่ออกมาจึงเป็นอย่างที่เห็น
‘เฮ้อ…ชีวิตข้าอะไรจะลำบากเช่นนี้นะ’
“เอาล่ะกินได้แล้ว”
“อืม”
เหวินเซียวเย่พูดออกมาก่อนจะตักข้าวต้มกินจนแทบจะเกลี้ยงชาม นางยิ้มให้เขาก่อนจะเอ่ยไปว่า
“เอาไว้วันหลังท่านก็สอนข้าทำอาหารบ้างสิเจ้าคะจะได้แบ่งเบาภาระของท่านด้วย”
“ให้ข้าทำเหมือนเดิมน่ะดีแล้วจะได้ไม่ว่างเกิน”
‘กลัวกินฝีมือของข้าไม่ได้ล่ะสิ เฮ้อ…มีเครื่องปรุงรสเลิศทั้งทีแต่เหตุใดถึงไม่มีปัญญาทำให้มันอร่อยเหมือนคนอื่นเขากันนะ
แล้วแบบนี้จะเลี้ยงครอบครัวให้อยู่รอดได้อย่างไรกันเล่า’
“เช่นนั้นก็เอาตามที่ท่านพูดเถอะข้าเองก็ไม่สันทัดเรื่องการทำอาหารเท่าใดนักฝึกมากเท่าใดก็ไม่ดีขึ้นเสียที”
“อืม”
นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายกับตนเองไม่น้อยก่อนจะเหลือบไปเห็นบุตรชายที่กำลังเคี้ยวหมูชิ้นเล็กๆ
อย่างเอร็ดอร่อย
“นี่อาหยวนผักนี่เจ้ากินเยอะๆ ล่ะ”
“แต่ท่านแม่ข้าไม่ค่อยชอบกินผัก”
“กินผักมีประโยชน์มากนะรู้หรือไม่ ร่างกายเจ้าจะได้แข็งแรงและช่วยงานข้ากับพ่อของเจ้าได้อย่างไรเล่า”
“จริงหรือขอรับ”
“จริงสิ ใช่หรือไม่เจ้าคะท่านพี่”
“อืม”
“ได้ ข้าจะกินให้หมด” เด็กชายพูดจบก็ตักผักในจานไปเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย ไป๋ฉางอวี้ยิ้มอย่างเอ็นดูให้เด็กน้อยก่อนจะคีบผักใส่ชามข้าวของผู้เป็นสามีด้วย
“ท่านเองก็ต้องกินมากๆ เหมือนกัน”
“ขอบใจ”
หลังกินอาหารเสร็จเหวินเซียวหยวนก็ไปช่วยงานบิดาของเขาเช่นเคย ไป๋ฉางอวี้ที่ก่อนหน้านี้ได้เดินสำรวจไปทั่วทั้งบ้านหลังนี้ไปบ้างแล้วก็เห็นถึงความทรุดโทรมที่ต้องได้รับการปรับปรุงโดยเร็วที่สุดไม่เช่นนั้นนางคงได้ตายเพราะถูกหลังคาหล่นลงมาทับหัวอย่างแน่นอน!
นางรู้สึกเวทนาสองพ่อลูกที่มีภรรยาและมารดาผู้ไม่ได้เรื่องคนนี้เป็นอย่างมาก จากนี้ไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนางจะดูแลพวกเขาให้ดีๆ กว่าที่ผ่านมาอย่างแน่นอน
เสียงหัวเราะที่ลอยละลิ่วมาตามสายลมของสองพ่อลูกในห้องโถงกลางบ้านทำให้นางมั่นใจว่าเวลานี้คนทั้งคู่ไม่น่าจะมาเห็นหรือรับรู้ในสิ่งที่นางจะทำในเวลานี้
ไป๋ฉางอวี้หลบออกมาจากตัวบ้านก่อนจะรีบเปิดระบบวิเศษขึ้นมาแล้วเลือกชุดโต๊ะอาหารออกมาใหม่หนึ่งชุด โต๊ะสำหรับนั่งทำงานของเหวินเซียวเย่อีกหนึ่งชุดเก็บเอาไว้ในห้องเก็บของเล็กๆ ด้านข้างห้องครัว ก่อนจะเลือกจานชามใหม่ๆ อีกหลายใบนำไปเก็บบนชั้นวางของอย่างรวดเร็ว
นางเลือกใช้สบู่สำหรับซักผ้าแทนน้ำยาซักผ้าที่อาจเป็นอันตรายกับแม่น้ำลำคลองเพราะไม่รู้เลยว่าคนในยุคสมัยนี้ใช้น้ำในลำคลองหุงหาอาหารหรือใช้กินด้วยหรือไม่นั่นเอง
ไป๋ฉางอวี้กลับเข้ามาทำความสะอาดผนังของห้องครัวจนสะอาดเรียบร้อยก่อนจะเก็บจัดข้าวของในครัวจนเป็นระเบียบ
นางยืนดูผลงานของตนเองด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจที่ครั้งหนึ่งในชีวิตได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์เช่นนี้เพราะที่ผ่านมาก็เอาแต่ก่อกวนผู้เป็นบิดาและเมียน้อยของเขาไม่หยุดหย่อนนั่นเอง
วันเวลาผ่านไปจนถึงพลบค่ำการใช้ชีวิตของคนทั้งสามยังคงดำเนินต่อไปเช่นปกติไป๋ฉางอวี้แม้จะไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้แต่ก็ต้องปรับตัวเพื่อความอยู่รอดของตนเอง อีกทั้งสามีผู้นี้ก็หล่อเหลาไม่น้อยอยู่ใกล้ๆ ก็เจริญหูเจริญตาดีทำให้นางลืมความลำบากไปได้ไม่น้อยเลย
“จะมืดค่ำแล้วพวกท่านไปอาบน้ำเถอะเจ้าค่ะข้าเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว”
“เจ้าเตรียมน้ำอุ่นไว้แล้วงั้นหรือ”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะรีบไปเสียสิอากาศเย็นเช่นนี้น้ำได้หายอุ่นกันพอดี”
นางสังเกตเห็นสีหน้าที่งุนงงของทั้งสองถึงเพิ่งจะฉุกคิดในสิ่งที่เขาถามขึ้นมาเมื่อครู่นี้
“ท่านถามเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร อย่าบอกนะว่างานง่ายๆ แค่นี้นาง…เอ่อ ข้าหมายถึงตัวข้าก็ไม่ทำผลักภาระงานในบ้านทั้งหมดมาให้ท่านงั้นหรือ”
เขาเงียบไปไม่ตอบคำถามนางสักคำ เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ไป๋ฉางอวี้ผู้นี้ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลยหากนางจะถูกสามีและลูกชายรังเกียจก็คงสมควรแล้ว
“เอาล่ะๆ ที่ผ่านมาก็ให้ผ่านไปเถอะท่านพาอาหยวนไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”
“ก็ได้”
ทั้งคู่ค่อยๆ เดินไปยังห้องอาบน้ำภายใต้สายตาของไป๋ฉางอวี้ที่จับจ้องมองทุกฝีก้าวก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“นางไม่ดูแลพวกท่านต่อไปข้าจะเป็นคนดูแลพวกท่านเอง”
ไป๋ฉางอวี้หันไปจัดการข้าวของในบ้านอีกครั้ง โต๊ะเก้าอี้จัดเข้ามุมเหมือนเดิมส่วนข้าวของเก่าๆ นางนำไปทำฟืนเป็นที่เรียบร้อย
- Writer
