พลันสีหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้มของมุกรดาค่อยๆจางหายไปเมื่อเห็นใครอีกคนยืนอยู่ในห้องก่อนแล้ว
“เอ่อ...พี่พอร์ช...เอ่อ”
“สวัสดีจ้ะ...ใครจ๊ะเนี่ย” คุณหญิงยกมือขึ้นรับไหว้หญิงสาวหน้าตาสวย บุคลิกดีอย่างพินิจ พลางยกข้าวของวางลงบนโต๊ะ สายตามองไปยังหญิงสาวแปลกหน้าไม่วางตา
“ดิฉันชื่อรัญลฎาค่ะ...เป็นผู้ช่วยผู้จัดการโรงแรมเคเซียน่าค่ะ”
“อ๋อ เพื่อนร่วมงานพอร์ชนี่เอง ตามสบายนะคะ”
“ค่ะ ดิฉันกำลังจะขอตัวกลับพอดี ถ้ายังไงขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ ขอตัวนะคะเชฟ” หญิงสาวยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะมีสีหน้าหรือท่าทางแบบไหน โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้น
ในขณะที่เขาเองถึงกับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งนิ่ง ใบหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์ จนคนเป็นแม่ต้องเอ่ยปากถามด้วยความข้องใจ
“เป็นอะไรไปลูก ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า หรือว่าเจ็บแผลมาก ดูสิหน้าบึ้งเชียว”
“ไม่มีอะไรครับ” เขาตอบปัด เบือนส
