risk love เสี่ยงรักพี่ต้าร์

คนใจร้าย

อันน์ติดต่อต้าร์ไม่ได้ทุกช่องเพราะความร้อนใจอยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องเลยบุกเข้ามาที่ห้องซ้อมดนตรีของต้าร์ ซึ่ง ก็เจอเขากำลังนั่งซ้อมกีต้าร์อยู่พอดี

"พี่ต้าร์.....หนูผิดอะไร?"

"ฉันคิดว่าเธอจะเข้าใจแล้วซะอีก"

ต้าร์เปลี่ยนสรรพนามจากที่เคยแทนตัวเองว่าพี่เป็นฉันรับรู้ได้ว่าสถานะของเธอตอนนี้โดนเทเต็มตัวแล้ว

"ไม่เข้าใจ"

อันน์ส่ายหน้า..ทั้งๆ ที่คิดไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะตัดเขาออกไปจากใจให้ได้ สุดท้ายก็ทำไม่ได้เพราะทั้งกายและหัวใจให้เขาไปหมดแล้ว อย่างไรซะวันนี้เธอก็ต้องได้คำตอบ ไม่ว่าดีหรือร้ายอย่างน้อยก็ได้เคลียร์ใจ โดนเทแบบค้างๆ คาๆ ความรู้สึกมันไม่จบ

"กลับไปและอย่ามาที่นี่อีก"

ต้าร์หยิบกีต้าร์ตัวโปรดเก็บเข้าที่ มองหน้าตาที่บวมช้ำของอันน์ด้วยสายตาเย็นชา เขามองออกว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่มานั่งสงสารเห็นใจใคร จบคือจบ ต่อให้รู้สึกว่าโดนหักดิบความรู้สึกอันน์ก็ต้องทน

"คนใจร้าย"

"ใช่! ฉันใจร้าย แต่ฉันก็ไม่เคยบอกเธอว่าฉันเป็นคนดี ทุกอย่างที่ผ่านมาระหว่างเราทั้งหมดเป็นเธอที่เสนอและยัดเยียดตัวเองมาทั้งนั้น ออกไปซะ!..ฉันไม่มีอะไรที่จะคุยกับเธออีกแล้วอันน์"

ต้าร์ชี้ไปตรงประตูทางออก ออกปากไล่อันน์เป็นครั้งที่สองแต่ครั้งนี้เขาตวาดเสียงดังจนอันน์ตกใจ หญิงสาวไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป เพราะก้อนแข็งๆ มันจุกและอัดแน่นอยู่ที่ลำคอในที่สุดมันก็พุ่งออกมาเป็นหยาดน้ำตา เจ็บปวด บอบช้ำไปหมดทั้งหัวใจ

รู้แต่แรกว่าเสี่ยงเหลือเกินที่มาคบกับเขา..รู้แต่แรกว่าสักวันวันนี้ก็ต้องมาถึงแต่ใจมันดื้อดึงที่จะรัก

"ใครมาคะ?"

อยู่ๆ ปาลินก็เดินออกมาจากห้องเล็กที่ต้าร์เอาไว้เป็นที่พักส่วนตัวยามอยู่ที่ห้องซ้อม อันน์เห็นปาลินอยู่ด้วยก็ถึงบางอ้อเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที

ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาแต่กระนั้นก็ไม่ได้แห้งเหือดเมื่อมันก็ยังไหลหลั่งรินลงมาเรื่อย ๆ

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง....โอเคค่ะหนูเข้าใจแล้ว"

มองหน้าปาลินกับต้าร์สลับไปมาพร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะหยิบเอาซองสีน้ำตาลในกระเป๋าออกมา

"ที่ผ่านมาเป็นหนูที่เข้ามาในชีวิตของพี่ต้าร์..จริงๆ ด้วยค่ะ แต่เป็นเพราะว่าหนูรักพี่ต้าร์ จริงจังต่อความสัมพันธ์ของเรา..ฮืออ หวังเอาชนะใจพี่ อยากทำให้พี่มีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มของพี่...จำได้มั้ยคะ วันแรกที่เราเจอกัน...นั่นแหล่ะค่ะ หนูตกหลุมรักพี่วันนั้น..ไม่ได้ต้องการเงินหรืออะไรจากพี่เลยแม้แต่นิด เอาเงินพี่คืนไปเถอะค่ะ..ต่อไปนี้ ฮึก ๆ อันน์ก็ขอหัวใจของอันน์คืนเหมือนกัน ฮึก ๆ ฮือ ลา..ลาก่อนค่ะ"

อันน์กัดฟันข่มความเจ็บพูดออกมาพร้อมเสียงสะอื้นฮึกๆ น้ำตาไหลพรากราวกับหยดน้ำฝน รู้สึกได้ว่ากลั่นกรองมาจากความรู้สึกที่เจ็บปวดจริงๆ

ต้าร์ทิ้งบาดแผลใหญ่ไว้ให้เธอ โดยที่เธอเป็นคนยัดเยียดมีดใส่ในมือของเขาเอง ไม่โทษใครอีกแล้ว พอแล้ว จบเสียที

"อันน์พี่..."

อันน์ยัดซองสีน้ำตาลใส่ในมือของเขา แววตากลมโตที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองอะไรเขาเลย นอกจากความรักและความเสียใจเท่านั้นที่ฉายแววออกมาอย่างชัดเจน

อย่าว่าแต่ต้าร์เลยปาลินเองก็รู้สึกสะเทือนใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า อันน์วิ่งออกโดยที่ไม่หันกลับมามองตาร์อีก ปาลินอึ้งไปหลายตลบเพราะไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนว่าต้าร์คบอยู่กับเด็กคนนี้

เรื่องนี้จะโทษอันน์ก็ไม่ได้ เป็นเพราะต้าร์ต่างหากที่ลงไปเล่นกับใจคน ไม่รักไม่ชอบทำไมถึงไม่ปล่อยไปตั้งแต่แรก

"ต้าร์คะ มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ"

ปาลินเอ่ยขึ้นอย่างอดที่จะเตือนสติเขาไม่ได้ ถึงเธอจะเป็นคนทิ้งต้าร์ไป จะดูเป็นคนใจร้ายแค่ไหนก็ไม่เท่าสิ่งที่ต้าร์ทำกับอันน์ตอนนี้ ต้าร์ทำร้ายหัวใจบริสุทธิ์ที่มีความรักแท้จริงให้เขาลงไปอย่างเลือดเย็น

"คำถามนี้ควรย้อนกลับไปถามตัวเองเถอะ เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วใช่มั้ย การ์ดก็แจกแล้ว กลับไปเถอะ"

ปาลินเป็นคิวที่ถูกไล่คนต่อไป ในขณะที่ต้าร์นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่หันมามองหน้าหญิงสาวด้วยซ้ำ

"การที่ลินเป็นฝ่ายทิ้งคุณไป..คุณเจ็บปวดแค่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับเด็กคนนั้น..อย่าเอาเรื่องของเราไปลงที่เธอ"

"ฉันบอกให้ออกไป! ออกไป!"

ต้าร์แผดเสียงออกมาดังก้อง..ปาลินถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ตัดสินใจไม่พูดอะไรต่อเพราะรู้ดีว่าพูดไปก็ไร้ผลก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบๆ

ต้าร์กำหมัดแน่นก่อนจะต่อยลงไปที่ฝาผนังสองสามครั้งเพื่อระบายอารมณ์สับสนที่มันอัดแน่นอยู่ในอกออกมา...

ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่รู้สึกอะไร...แต่...ชีวิตของเขามันอันตรายเกินกว่าจะลากอันน์ไปลำบากด้วย ด้วยสถานะของอันน์ย่าของเขาไม่มีวันยอมรับและไม่มีทางที่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หากว่าท่านรู้เรื่องขึ้นมา ดังนั้นเขาทำได้เพียงแค่จบความสัมพันธ์เพื่อตัดไฟแต่ต้นลม

"พี่ขอโทษ"

คำพูดสุดท้ายที่ผุดออกมาจากปากของต้าร์ รู้สึกดีแต่ไม่ถึงกับรักและไม่มากพอที่จะฝ่าฟันทุกอย่างไปด้วยกัน...อันน์ไม่ได้แกร่งเหมือนปาลิน..ถ้าเป็นปาลินเขาคงยอมแลกทุกอย่าง แต่เวลาไม่ไหลย้อนคืน ต่อให้ยังรักหล่อนมากก็ไม่มีวันที่จะกลับไปเหมือนเดิม คนอย่างต้าร์ไม่มีวันให้โอกาสใครซ้ำสองและรู้ดีว่าปาลินไม่มีวันขอโอกาสนั้นจากเขาอีกแล้วแน่นอน

"ฮารุ..."

ปลายฝนเดินเข้ามาเรียกต้าร์หลังแบล็คสต็อกสินค้า

"เรียกทำไม ไม่มีอารมณ์จะทะเลาะด้วยหรอกนะ"

ฮารุจิ๊ปากเมื่อเห็นปลายฟ้าเดินเข้ามาหลังสต็อกสินค้าแล้วเรียกหาเขาไม่หยุดในขณะที่เขากำลังจัดสินค้าอยู่เพลินๆ วันนี้รถสินค้าคันใหญ่เพิ่งเอาสินค้ามาลงช้ากว่าเวลาที่กำหนดไปสามชั่วโมง ทำให้วันนี้เขาต้องอยู่ทำโอทีเพื่อเช็คสินค้าและเติมสินค้าในร้าน

"ไม่ได้จะมาชวนทะเลาะ"

"มีไรก็พูดมา"

ไม่ได้หันมามองหน้าปลายฟ้าแม้แต่นิดเพราะมัวสาละวนอยู่กับเครื่องนับสต๊อกไร้สายในมือ

"อันน์มันเป็นอะไร ฉันเห็นมันแอบร้องไห้ พอถามมันก็ไม่ยอมบอก"

"มันไม่บอกก็ไม่ต้องไปสาละแนถาม"

"เอ๊ะ ฉันพูดดีนะๆ"

ปลายฟ้าเริ่มขึ้นเสียงอย่างรู้สึกหงุดหงิด เธออุตส่าห์พูดดีด้วยแท้ๆ ก่อนจะทุบลงไปบนขาตั้งของเชลฟ์วางของหนึ่งทีแรงๆ อย่างนึกหมั่นไส้ฮารุ

"เอ้ย ปลายฟ้าหลีกไป ลังสินค้าจะตก หลีก!"

ตุ๊บ!

ลังใส่สินค้าขนาดใหญ่ตกลงมาเพราะแรงสั่นสะเทือนที่ปลายฟ้าเผลอเอามือไปทุบ ลังใบนั้นมันทำท่าจะร่วงหล่นอยู่แล้วซึ่งฮารุกำลังจะจัดการแต่ไม่ทันการแล้วเมื่อ..

สองร่างนอนทับกันอยู่ ใครจะคิดว่าฮารุเอาร่างของตัวเองบังลังสินค้าเอาไว้เพื่อไม่ให้ตกใส่ปลายฟ้า

"นี่..ฮารุ ฮารุ ฉันหายใจไม่ออก"

หลังจากที่เผลอกอดสบตากันอย่างไม่รู้ตัว เมื่อได้สติขึ้นมาฮารุก็ผลักปลายฟ้าออกทันที ส่วนปลายฟ้าทำอะไรไม่ถูกวิ่งออกไปนอกร้านทันทีเช่นกัน โดยที่ไม่ทันสนใจด้วยซ้ำว่าฮารุจะเจ็บตัวเพราะเธอหรือไม่

"โอ้ย! เจ็บเป็นบ้าไม่น่าไปช่วยมันเลย เสร็จก็วิ่งปัดตูดออกไปเฉย ขอบจงขอบใจสักคำก็ไม่มี แต่ๆ เมื่อกี้ฟ้าเกือบผ่ากลางวันแสก ๆ หึ๋ย!อีชะนีบ้า!"

ฮารุยกมือขึ้นกุมหน้าอกแทนที่จะดูตรงส่วนที่เกิดเหตุ ให้ตายเถอะลังตกใส่หลังแทบหัก แต่สิ่งที่มีผลกับเขาคือหัวใจที่มันสั่นไม่หยุด

'แล้วเมื่อครู่ตอนตกใจทำไมเราไม่ได้เผลอร้องกรี๊ดออกสาว..แต่กลายเป็นผู้ชายแมนๆ แทน และตอนที่สบตากับยัยนั่น ทำไมๆ ให้ตายเถอะยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งเต้นแรง มันเกิดอาเพศวิปริต ผิดธรรมชาติเกย์อะไรขึ้น?'