ต้นข้าว & วิคเตอร์ - 8 ไม่คาดคิด

1379 Words

พวกผมมารวมตัวกันที่หลังตึกคณะเพื่อที่จะรอไอ้พี่เสือ ผมเรียนยังไม่ทันได้รู้เรื่องก็เด้งไลน์มาระรัวกันเลยทีเดียว บอกให้พวกผมรอก่อนแต่พอมาถึงกลับเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่ส่งข้อความไว้ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร “รอนานเปล่าพวกมึงอ่ะ ไปเที่ยวกันคืนนี้” “ห๊ะ?” ผมเอ่ยถามอย่างอึ้งตะลึงงัน นัดออกมาเพราะเรื่องแค่นี้น่ะเหรอ “เออไปเที่ยวกัน เดี๋ยวมึงไปส่งกูหน่อยนะวิคเตอร์” “รถพี่ไปไหน” “รถกูถูกยึด” “อีกแล้วเหรอวะพี่” เอกถามพี่เสือ เพราะทุกครั้งก็จะมีแค่เหตุผลนี้ที่พี่เสือชอบพูดประจำแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากว่าใครยึดไป ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นครอบครัวพี่แกล่ะมั้ง “มึงไปส่งกูที่ผับก่อน ส่วนพวกมึงก็ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยตามกูไป วันนี้กูอยากจองโต๊ะว่ะไม่อยากยืนเท่อยู่ในโดมกระจก” รุ่นพี่มันว่างั้นก็เดินนำผมออกไปราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของรถซะงั้น “ก็เพราะโดมกระจกผมนี่แหละ พี่ถึงได้เจอกับน้องไข่ดาว!!” ไอ้มีคุณกระแทกเสียงใส่ด้วยความแค้นส่วนตัวที่ถูกแซวถึงผับตัวเอง พี่เสือมันหาสนใจไม่แถมยังยกนิ้วกลางโชว์ใส่อีกด้วยความกวนส้นตีน ถ้าไม่รู้จักกันก่อนพวกผมจะรุมกระทืบแม่งให้เละเลย น่าหมั่นไส้จัด ฮ่าฮ่าฮ่า! @คอนโดA ผมส่งพี่เสือเสร็จก็รีบกลับมาแต่งตัวที่ห้องและก็ได้เจอเข้ากับยัยหน้าจืดพอดี ยัยนี่ไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังถูกไอ้พี่เสือโคตรเลวกำลังปั่นหัวอยู่ ระหว่างทางที่ผมขับไปส่งยังคุยกับสาวอีกคนอยู่เลยแถมยังหันมาบอกผมให้เงียบเสียงที่สุดเพราะ ‘มึงขับช้า ๆ เงียบ ๆ ต้นข้าวโทรมา’ เพราะเหตุผลนี้แหละ พี่เสือของผมเข้าสู่โหมดน่ารักกุ๊งกิ๊งกระดิ่งแมว บอกยัยหน้าจืดว่ากำลังจะนอนแล้วเหนื่อยมาก ไม่ได้ไปไหน ผมฟังแล้วก็เกิดความสมเพชยัยจืดชืดขึ้นมาทันทีทันใด ถ้ายัยนี่ฉลาดมากพอละก็อาจจะเป็นโชคดีของเธอก็ได้ที่ยังไม่ได้นอนกับพี่เสือ ว่าแล้วผมก็จับวงแขนเล็กกระจิริดของเธอออกมาด้วยทั้ง ๆ ที่เธอพึ่งจะกลับมาจากมหาวิทยาลัย “โอ๊ย! วิคเตอร์มีอะไรเนี่ยจะพาฉันไปไหนไอ้บ้า!” คำพูดที่ไม่ค่อยจะอ่อนโยนออกมาจากใบหน้าหวานต่อเนื่องจนผมรู้สึกปวดแก้วหูไปหมด “กินข้าวยัง” “ยะ…ยัง” ต้นข้าวตอบอย่างงงงวย “งั้นไปหาไรกินก่อน ฉันเลี้ยงเอง” ผมเสนอ ต้นข้าวขัดขืนผมตลอดทางจนถึงลิฟต์ แถมใบหน้าหวานก็แผ่รังสีความอันตรายออกมา แต่เธอก็พยายามใจเย็นพลางสูดหายใจเข้าออกอย่างเชื่องช้า “เหตุผลคืออะไร” เธอถาม “มีอะไรจะให้ดูรับรองว่าเธอจะต้องขอบใจฉัน” “ไม่ล่ะ ไม่มีอะไรที่ฉันอยากจะดู” เธอตอบและเหมือนจะหันหลังกลับเข้าลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบนตามเดิม แต่ผมคว้าเธอไว้ได้ทัน “เป็นเรื่องสำคัญมาก ที่จะทำให้เธอได้หูตาสว่าง” “….” เธอไม่ตอบ พลางสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของผมแล้วตรงไปยังโรงจอดรถ ผมพาเธอแวะกินก๋วยเตี๋ยวตามข้างทางก่อน และพาขับตรงมายังผับBของไอ้มีคุณ ตลอดเส้นทางที่ผมขับมาเธอเอาแต่จ้องจับผิดผมอยู่แบบนั้น จะว่าเป็นเรื่องที่น่าขำขันก็ใช่อยู่หรอก แต่จะว่าเป็นเรื่องไร้สาระก็ได้เช่นเดียวกัน คนแบบผมมีอะไรให้จับผิดนักหนา @ผับB “นายล่อฉันออกมาเที่ยวเนี่ยนะ!” เธอโวยวายก่อนจะคว้าหาโทรศัพท์มือถือ “เดี๋ยว ๆ ใจเย็นก่อน มีอะไรจะให้ดูเชื่อเหอะ” ผมพยายามห้ามเธอสุดชีวิต จะว่าไปทำไมผมต้องทำแบบนี้ด้วยวะไม่ใช่เรื่องของผมเลยสักนิดเดียว ทว่าจะให้ปล่อยผ่านไปเฉย ๆ ผมก็ทำไม่ได้น่ะสิปัญหา “ก็บอกมาสิว่าอะไร” เธอเค้นถามผมด้วยใบหน้าบึ้งตึง “เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละจะได้เลิกมีเขาสองข้างบนหัว ตามมา ๆ” “ถ้าฉันเสียเวลาเปล่า นายจะรับผิดชอบไหม” “เออ รับผิดชอบแน่ ๆ” ผมตอบและลากต้นข้าวเข้าไปในผับ ไอ้พี่เสือมันโบกมือเรียกผมหยอย ๆ พร้อมกับกลุ่มเพื่อนที่ยืนรออยู่แล้ว งานนี้ได้สนุกแน่ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมกำลังจะทำลายความรักของทั้งสองคนเข้าแล้ว “ทำไมมึงมาช้าจังวะ” วายุยื่นแก้วให้ผม “แดกเตี๋ยวอยู่ และก็พาคนรู้จักมาด้วย” ผมเอ่ยและดึงแขนเรียวบางให้ขยับตัวเข้ามาร่วมวง ผมอยากรู้จริง ๆ ว่าพี่เสือมันจะทำยังไงต่อไป มันจะรู้ไหมว่ายัยนี่คือเพื่อนของผม “ใคร” พี่เสือถาม แต่ทว่าพอเห็นหน้าเธอเข้าก็ถึงกับตาเหลือกตาลาน แทบจะรีบรุดมุดหน้าหนี ต้นข้าวเองก็รีบเข้าไปหาพี่เสือทันทีก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างมีอำนาจ “พี่เสือ! ไหนบอกว่าจะอ่านหนังสือนอนไงมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ!?” “พี่ต้องถามมากกว่าไหมว่ามาทำอะไรที่นี่!” “ถ้าไม่มาจะรู้ไหมว่าพี่กำลังโกหกกันอยู่!” ทั้งสองทะเลาะกันจริงจังมาก มากเสียจนผมไม่อาจจะละสายตาได้เพราะกลัวว่าจะเกิดการลงไม้ลงมือกันขึ้น พี่เสือดูโกรธมากที่เห็นต้นข้าวมาเที่ยวในชุดนักศึกษา แต่เขาเองก็มาเที่ยวเหมือนกันนี่หว่า “มานี่เลยต้นข้าว มาคุยกันให้รู้เรื่อง” ไอ้พี่เสือมันเริ่มลากต้นข้าวออกมาด้วยความโกรธ ผมจึงแอบเดินตามออกมาหน้าผับ “แน่นอน โดยเฉพาะเรื่องของพี่!” เธอสะบัดมือออก “งั้นก็กลับบ้าน!!” พี่เสือดึงแขนเธอเหมือนจะพากลับบ้านจริง ๆ แต่ต้นข้าวไม่ยอมอย่างเห็นได้ชัด เธอดูกลัวการกลับบ้านมากจนน่าแปลกใจ “มะ…ไม่เอา เคลียร์กันที่นี่ก็ได้ พี่มาเที่ยวทำไมไหนบอกว่าจะไม่มาอีกแล้วไง” “เรื่องแค่นี้ มันก็ต้องมีบ้างเปล่าวะผู้ชาย?” พี่เสือพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะลากเธอไปเหมือนหมูเหมือนหมา ยัยจืดชืดพยายามที่จะนั่งลงเพื่อหยุดแรงของไอ้พี่เสือเอาไว้ “ไม่เอา ต้นข้าวไม่กลับ!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาลงเล็กน้อย “ไม่ไหวแล้วโว้ย!” ผมที่กำหมัดแน่นอยู่นานก็วิ่งเข้าไปชกไอ้พี่เสือเพื่อที่จะเรียกสติของมัน ผู้หญิงเขาไม่ยินยอมไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่มีสิทธิ์จะทำแบบนี้ มันบ้าไปแล้ว ผมไม่อยากจะเชื่อเลย “วิคเตอร์มึงต่อยกูเหรอ!” “กรี๊ดด!...หยุดนะ!” ผมกับพี่เสือค่อยตีกันไม่มีใครยอมใคร และเหมือนจะได้ยินเสียงห้ามของต้นข้าวอยู่ไม่ไกลก่อนที่ผมจะถูกพวกไอ้เต้จับแยกออก “มึงทำอะไรวิคเตอร์” เอกมันถามผม “พอเลยพี่ พอก่อน” ไอ้วายุล็อคตัวพี่เสือเอาไว้ แถมพี่เสือก็ดูจะโมโหมากมันจ้องผมอย่างกินเลือดกินเนื้อ “มึงเป็นบ้าอะไรไอ้สัส! กูจะพาต้นข้าวกลับบ้านมึงมาเสือxไร” “มึงก็น่าตัวเมียเกิ้นไอ้พี่เสือ ผู้หญิงเขาบอกไม่ไปพี่ไม่ได้ยินเหรอวะ!” “ปากส้นตีนไอ้นี่!” พี่เสือสบถมองผมตาลุกวาว “เฮ้ย ๆๆ พี่…เย็นนน” ทุกคนร้องห้ามเสียงหลง เพราะพี่เสือมันพยายามที่จะเข้ามาจัดการผม ก็มาดิ! พร้อมเหมือนกันล่ะวะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more