ผมเดินหนียัยจืดชืดมาสักพักจนเริ่มจะเบื่อเข้าเต็มทีแล้ว ทำไมยัยนั่นถึงเอาแต่ตามผมไม่เลิกนะ รู้แบบนี้ไม่ไปยืนดูเรื่องชาวบ้านตั้งแต่แรกก็ดีไป
ผมชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วสิว่ายัยนั่นจะมาไม้ไหนอีก
“หยุดได้สักทีนะวิคเตอร์!!”
มาถึงยัยนั่นก็ตะเบ็งเสียงดังลั่นชี้หน้าผมไปพลางหอบหายใจไป ต้นข้าววิ่งมายืนขวางผมไว้พร้อมกับกางแขนสั้นออกกว้าง เหมือนกับว่ามันจะสามารถห้ามผมได้จริงอย่างนั้นแหละ
“จะตามมาทำไม”
“นายจะแกล้งฉันทำไม”
“หือ? ...แกล้งไม่ได้เหรอ” ถึงจะไม่รู้ว่าหมายถึงตอนไหนก็เถอะนะ หรือว่าเป็นเรื่องที่ผมแกล้งเมิน…ไม่ก็…ที่ผมจงใจปิดลิฟต์ใส่ เรื่องไหนกันล่ะ?
“แล้วจำเป็นต้องแกล้งกันแรงขนาดนี้เลยไหม วันนี้ฉันมีนัดนะ”
“ก็เรื่องของเธอดิ”
ผมรู้แล้วว่ามีนัด ผมยืนพิงรถฟังเธอคุยโทรศัพท์ด้วยเสียงหวานชวนจะอ้วกแล้วล่ะ แล้วจะย้ำทำไมนักหนา อย่างกับว่าไม่เคยมีแฟนอย่างนั้นแหละ
จะว่าไปยัยนี่ก็ไม่เคยมีแฟนนี่หว่า สง
