Sabahları erken uyanmak zordu ama iyi yanlarını hesaba katınca çekilir oluyordu. Güneşin tenimi okşamasını, konağın havasını, taşlara vuran sıcağı taze ekmekle çeşitli kahvaltılıkların kokusunu sevmekten öte bana şifa gibi geliyordu. Bu topraklar beni kendine çekmeyi başarmıştı.
Havin dün geceden sonra pişman olmuş gözlerle sabah kapımı çalıp içeri girdiğinden beri affetmiş gibi davranıyordum. Ama hala bir kırgınlığım vardı. “Hazal Azad ağa hala uyanmamış Berfin’de odasında yok. Kız gece ateşi aldı gitti adamın odasına benden söylemesi. Bütün gece…” diye susup yüzünü çocuksu bir ifadeyle astı. “Onun var tabi bizde olmayınca soğuk yorgans soğuk döşeğe kaldık.”
Hala dün gecenin şokunu atlatmış değilim iki deli bir arada beni resmen harcamışalardı. Biraz daha yanımda konuşsalar psikolo
