TITA PATRICIA [SPG 🔞]

Hindi ko alam kung anong klaseng init ng katawan ‘tong nararamdaman ko. Araw-araw ba naman akong tinitigasan sa tuwing nakikita ko ang alindog ng aking nurse na Tita. Si Tita Patricia na mas gusto kong tawaging Tita Pat para short lang. Jusko, lalo na kapag nakikita ko siyang naliligo, ang bango ng kanyang katawan, siguro mabango rin ‘yong kanyang tinatagong hiyas? Si Tita Pat ay nagtatrabaho bilang isang nurse sa public ospital rito sa amin. Siguro nasa around 30’s na siya pero hindi halata. Kaya lagi siyang laman ng pantasya ko eh, at lagi kong inaabangan tuwing hating gabi, kasi nagha-half bath siya tuwing uuwi. At grabe ang halimuyak ng kanyang mani… este ng kanyang sabon. Maganda ang alindog, maputi, at very maamo ang mukha. Parang very innocent at walang alam sa mga nangyayari. Pero naniniwala pa rin ako na kahit gaano pa kaamo ng isang leon, may wild side pa rin ito. Mainit ang hapon, tipikal na tanghali sa bahay namin. Tahimik ang paligid, maliban sa tunog ng bentilador na parang humihingal na aso sa sobrang init. Nasa sala ako, nakahilata sa lumang sofa na parang pagod na rin sa kakasalo ng mga tambay na kagaya ko. Pero sa isip ko, hindi ang init ang problema ko. Hindi rin kung paano ko makakabayad sa utang sa tindahan ni Aling Nena. Ang problema ko ay kung paano ko ititigil ‘tong kakaibang kaba sa dibdib ko simula nang dumating si Tita Pat. Si Tita Pat—hindi lang basta tita. Siya ‘yung tipo ng babae na kahit sa health center, kapag dumadaan, napapatingin pati mga tatay na parang biglang sumakit ang ulo para lang makapasok at magpa-check-up. Nurse kasi siya. Malinis tignan, laging mabango, at higit sa lahat… may kung anong aura na parang kayang gamutin hindi lang lagnat mo, pati lungkot mo sa buhay. At siya ngayon… nandito sa bahay. Sa harap ko. “Ano, Bon? May gagawin ka ba mamaya?” tanong ni Tita habang inaayos ang mga gamit niya sa mesa. Napakagat ako sa labi, hindi dahil sa naiisip ko, kundi para lang hindi ako madulas magsalita ng kung ano. Kasi sa utak ko ngayon, ang sagot ko: “Gusto ko, Tita, samahan ka kahit saan. Kahit sa kusina, sa kwarto, sa rooftop kung meron lang kami noon. Kung pwede samahan na rin kita sa lahat ng sarap…” Pero syempre, hindi pwede ‘yon. Kaya ang nasabi ko lang, “Wala naman, Tita. Chill lang.” Ngumiti siya, ‘yung ngiting parang gamot sa lahat ng sakit. Grabe. Paano ba ‘to? Pilit kong iniwas ang tingin ko habang siya naman ay pumunta sa kusina. Rinig ko pa ang kaluskos ng plastic at paglalagay ng mga pinamili niya. Tumayo ako at sumilip ng konti. Nakatalikod si Tita, naka-pony tail ang buhok niya, at ‘yung suot niyang blouse… Diyos ko po. Hindi naman malaswa, pero para sa isang tambay na kagaya ko, sapat na para mapaisip ng kung anu-ano. Lalo na’t nai-imagine ko siya naka-uniform ng nurse. Puting damit, puting sapatos, may stethoscope pa. Patay. Bon, tigil-tigilan mo ‘to bago ka mapaso. Tanginang pantasya naman to oh. Too good to be true talaga dahil kung mabigyan ako ng pagkakataon, sisipsipin ko talaga lahat ng natitirang likido sa kanyang katawan. Ugh… “Bon!” sigaw niya, gulat ako halos mahulog sa pagkakatayo ko. “Pakitapon nga ‘tong balat ng gulay oh.” Lumapit ako agad, kunwari cool lang, kahit ang totoo parang sumabog ang dibdib ko sa kaba. Kinuha ko ang supot, halos magdikit ang kamay namin. Napalunok ako. Kalma lang, Bon. Utos lang ‘yan, hindi ibig sabihin type ka na niya. Paglabas ko ng bahay para itapon ang basura, napa-iling ako. “Ano ba ‘to? Para akong high school na crush na crush ang teacher,” bulong ko sa sarili. Pero anong magagawa ko? Si Tita Pat kasi… mula bata pa ako, siya na ‘yung parang ideal. Mabait, maalaga, palatawa. Noong minsang magkasakit ako, siya ang nagpunas ng pawis ko, siya ang nagpakain sa’kin ng lugaw. Dun yata nagsimula lahat. Hindi ko alam kung crush lang ba ‘to o grabe lang talaga akong tambay na walang magawa. Pagbalik ko, nakaupo na siya sa mesa, umiinom ng malamig na tubig. Basa ang labi niya, may butil ng pawis sa noo. Ano ba ‘yan, Bon. Pati pawis ng tao, tinititigan mo na? Umupo ako sa kabilang upuan, kunwari wala lang. “Pagod ka ba, Tita?” tanong ko. “Medyo, dami kasing pasyente kanina. Buti na lang day off ko bukas,” sagot niya sabay ngiti ulit. Day off? Parang kumislap ang isip ko. Ibig sabihin, bukas… nandito rin siya? Hindi ako makapagsalita. Ang naisip ko lang, paano ko kaya magagawang special ‘yung araw na ‘yon? Hindi para kung ano, kundi para makabawi man lang sa kabutihan niya sa’kin. O baka para lang mas tumagal pa ‘tong mga oras na magkasama kami. Napansin ko siyang tumayo para magluto. “Magprito ka muna ng itlog, Bon, gutom na ako eh,” sabi niya. “Ako?” napa-turo pa ako sa sarili ko. “Eh… hindi ako marunong magprito, Tita.” “Tsk. Lalaki ka pa naman,” natatawa niyang sabi. “Sige na, turuan kita.” At ayun na nga. Nasa kusina kami, magkatabi. Siya, nagtuturo kung paano maglagay ng mantika. Ako, nakatayo na parang timang kasi hindi ko alam kung mantika ba ang iniintindi ko o ‘yung init ng braso niyang halos sumasayad sa akin. Ramdam ko bawat segundo. Yung amoy ng pabango niya, halo sa amoy ng ginisa. Diyos ko, ito na ata pinakamalapit sa fantasy ko. “Uy, Bon, tulala ka na naman diyan,” tawag niya sabay kurot sa tagiliran ko. Napaigtad ako. “Ha? Hindi ah. Iniisip ko lang kung luto na ‘to,” palusot ko habang pinipihit ang itlog. Pero sa totoo lang, iniisip ko kung hanggang kailan ko kayang pigilan ang sarili ko na hindi umasa ng sobra. Kasi alam ko naman—si Tita Pat, ibang level. Nurse, may pangarap, may disiplina. Ako? Tambay. Wala pang trabaho, walang direksyon. Kaya nga siguro lahat ng ito… hanggang pantasya na lang. Pero kahit ganun, masaya na ako na kahit isang araw, nasa tabi ko siya, nagtuturo magprito ng itlog, nakangiti sa akin na parang ako lang ang tao sa paligid. Habang naglalagay siya ng asin sa itlog, napangiti ako. Sana ganito na lang palagi. Simple. Walang judgment. Walang mali. Kasi kahit gaano ko siya gustuhin, mas mahalaga sa’kin na nariyan siya, buo at masaya. Kahit hindi ako parte ng mundo niya, sapat na na minsan… naging parte siya ng araw ko. Pero syempre hindi paman siya nakapagtapos magluto, nagpaalam muna ako na pupunta sa kwarto. “Tita, akyat muna ako sa taas…” pasumangil ko with my very angelic face. Syempre para hindi halata na kanina pa ako nag-iinit habang nakatingin sa hubog ng kanyang katawan. Sino ba naman ang hindi malilibogan kung ganito ka sarap ang Tita mo, diba? “Oh… akala ko ba sabay na tayong kakain.” Sagot naman niya sabay taas ng kanyang kilay. Grabe, ang mata ko naka autolock lang talaga sa mapupula niyang mga labi. Shet! Ang sarap sigurong tikman niyan. I mean, nung niluto niyang itlog. “Bakit ganyan ka kung makatingin, Bon? Ikaw…” sabay lumapit siya sa akin at I ilapit ang kanyang mukha. Masyadong malapit yung piling na isang pulgada nalang ang layo. “Baka kung ano-ano yang iniisip mo ha… pilyo ka pa naman.” Parang musika sa tenga ko ang salita niya at hindi ko namalayang kinagat ko na pala ang dalawa niyang mga labi. Hinalikan ko siya at parang hindi naman siya pumalag. “Pilyo ba kamo, Tita Pat?” Ngumisi ako sabay pull her closer sa akin. Magkadikit na ngayon ang aming katawan. “Gusto mo bang malaman kung gaano kasarap bumira ang isang pilyo, huh, Tita…” pilyo ko namang dagdag sabay hindi ko na hinayaang makasagot pa siya. Inabot ko ulit ang kanyang mga labi sabay halik ng masagad. Gumanti siya ng halik sa akin ma parang nahagit sa mga sinabi ko. “We'll see, Bon… baka katulad kalang din ng mga lalaking dumaan sa buhay ko. Magaling lang sa umpisa pero walang fun.” Inilakbay ko ang aking mga kamay sa kanyang waist line habang patuloy pa rin kaming naghahalikan. Pinakiramdaman ko ang kurba ng kanyang katawan. Haplos dito, haplos doon. Grabe, ang kinis. Pero ang mas nagpainit sa akin ay ang sinabi niyang baka wala aking fun. “Don't me, Tita Pat. Ihi lang ang magiging pahinga mo kapag sinimulan mo ako…”