หนึ่งอาทิตย์ต่อมาร่างบางกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ตึกคณะรอเพื่อนชายคนสนิทอย่างเจแปน เพราะวันนี้มีเรียนเช้าเธอจึงได้โอกาสมานั่งอ่านหนังสืออาศัยร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ในการหลบแดดอ่อน ๆ ในช่วงเช้า เพราะนักศึกษาจะมากันช่วงสาย ๆ เธอจึงพอมีเวลาได้ทบทวนบทเรียน ไม่ใช่เพราะคาดหวังว่าตัวเองจะต้องโดดเด่นจนได้เกียรตินิยม แต่เพราะรักอาชีพนี้มากจริง ๆ ตอนเด็ก ๆ คุณแม่เคยเล่าให้ฟังว่าคุณพ่อค่อนข้างมีเรื่องอยู่บ่อย ๆ ทำให้ต้องคอยทำแผลอยู่เรื่อย อีกทั้งเรื่องที่พวกท่านทั้งสองเจอกันแม้มันจะดูพิเศษเหมือนโชคชะตากรรมหนด แต่ว่าคราวนั้นคุณพ่อบาดเจ็บจนสมองได้รับการกระทบกระเทือนความจำเสื่อมไปช่วงหนึ่ง นั่นทำให้คุณแม่ค่อนข้างกังวลมาก เมื่อตอนเด็กเธอได้ฟังจึงรู้สึกอยากจะเป็นหมอ เพื่อจะได้ดูแลคนที่รักตอนนี้แม้ยังจะไม่ได้รักษาคน แต่เธอก็มีฝึกดูแลทำแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ มาตั้งปีหนึ่งเลยนะ
จะใครล่ะ! ก็พี่รามนั่นแหละรายนั้นไม
