เสียงปิดประตูระเบียงอย่างแรงทำให้ร่างบางที่ตกอยู่ในห้วงฝังถึงกับปรือตามองด้วยความสงสัย ที่จริงเธอตื่นสักพักแล้วเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นไม่หยุด แต่เพียงขยับตัวก็รวดร้าวไปทั่วทั้งร่าง จึงได้แต่สบถด่าเขาที่ทรมานเธอไม่หยุดพัก
เหลือบตามองภายนอกท้องฟ้ายังเป็นสีดำทะมึนเธอจึงสบายใจเพราะคิดว่าเวลาอาจจะยังไม่ล่วงเลยไปไกล ใบหน้าสวยแลดูอ่อนหล้าจดจ้องมองแผ่นหลังแกร่งที่ยืนจับราวระเบียง แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกว้าวุ่นเกาะกุมหัวใจพลันบังเกิดทั้งที่ทั้งสองคนพึ่งมีค่ำคืนเร่าร้อนด้วยกันแท้ ๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกวูบโหวงในอกก็ไม่รู้ มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย
“ตื่นแล้ว?”
เสียงทุ้มแสนเย็นชาเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบทำให้ร่างบางเบิกตาโพลง ทั้งที่ตอนแรกจะเนียนหลับแต่กลับโดนเขาจับได้ ไม่รู้ว่ารามิลเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีเขาก็หยุดยืนอยู่ข้างเตียงพลางค่อย ๆ ทรุดกายนั่งลงเคียงร่างข
