My First Crush and My First Love

Disclaimer: This is a work of fiction, Names, characters, businesses, songs, places, events, and incidents are either products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons Living or dead, or actual events is purely coincidental Chapter 1 Cherry's Pov Madilim na ang gabi, at tumingala na lang ako sa langit at nag-isip. Ang gusto ko lang ay kapayapaan at mabuhay ng masaya. Ako si Prinsesa Cherry, ang nag-iisang prinsesa sa aming kaharian ng Paraiso na walang ginawang pag-eensayo para sa kaligtasan ng nakararami, na isang bagay na gusto kong takasan. "Mahal na Princess Cherry, saan ka pupunta?" Nilingon ko si Sunny. Palagi siyang nakakainis sa tabi ko. Hindi ko alam kung paano ako makakatakas; Kailangan ko lang na nandiyan siya sa bawat kilos ko. Kumunot ang noo ko sa kaniya. “Anong ginagawa mo dito?" mataray na sabi ko sa kaniya. Kahit ganito ako, lagi siyang nandiyan kapag kailangan ko ng tulong. Siya ang nasa tabi ko sa lahat ng oras at tinatrato namin ang isa't isa bilang magkaibigan- isa. May mga pagkakataong nasasakal ako, ako. gustong mamuhay ng mag-isa. ‘Yong hindi nakikialam sa bawat kilos ko at kailangan kang bantayan. Para akong bata na mawawala kapag wala kang kasama, dahil nabuhay ako na kailangan may kasama akong bantay. "Eh, inutusan ako ng mahal na hari na bantayan ka saan ka man magpunta." Sabi ko na! Kailangan kong isipin, hindi puwedeng ganito palagi, kailangan kong mag-isip ng paraan. Napatingin ako kay Sunny. Siya nakatingin din sa akin. Feeling ko alam niya na may gagawin akong masama. Kakaiba ang tingin niya. Kilala niya ako, bata pa kami. Lagi niya akong kasama araw-araw at madalas ko siyang sinasamahan sa lahat ng bagay. Siya ‘yong lagi kong kalaro araw-araw, at madalas ko siyang sinasamahan sa lahat ng pag-eensayo na para bang kambal kami, para kaming close sa isa't-isa, pero syempre kailangan ko ding matuto para sa sarili ko. "Magpapahinga lang ako. Sige, hindi ako aalis." sabi ko sa kaniya. Nakatitig lang siya sa akin. Ano ba? Ang hirap kumbinsihin. Ang hirap mag-palusot, hindi pa rin niya iiwan ang dakilang tagabantay ko. Kilala niya ako kahit anong gawin ko; parang ako nahihirapan siyang kumbinsihin. "Sige Sunny." Pinilit ko siya. "Pero Princess Cherry!" "Sige, Sunny, inuutusan kita?" Seryosong sabi ko sa kaniya. Ang hirap kausapin. Tagabantay niya ako, pero nakikinig pa rin siya sa amang hari. "Hindi ako aalis! Paano ako makakapag pahinga? Dito ka sa tabi ko." "’Wag kang gagawa ng ipapahamak mo." Tumango na lang ako para hindi na masyadong magsalita. Buti na lang umalis na rin siya. Nakahinga ako ng maluwag na wala naman siyang ginawa sa kakulitan ko. Alam niya kung paano magalit ako. Pagkatapos ng ilang oras tumingin ako sa labas, natawa ako ng makitang walang tao sa labas at hindi na bumalik si Sunny. Nagpatuloy ako sa plano ko nagmamadali ako. Hindi nila ako napansin o ang mga sundalo ko. Nagmamadali ako. Kinuha ko ang kuwintas ko, ang tanging paraan para makapunta ako sa mundo ng mga tao. Minsan na curious ako sa bawat kuwento ni Ryan sa mundo nila. Natatawa ako sa naisip. Hinawakan ko ang kuwintas ko at tinitigan ito ng mataimtim, iniisip ko lang ang puwesto ni Ryan. Namalayan ko na lang na nasa ibang lugar na pala ako. Tumingin tingin ako sa lugar nila. Namangha ako sa ganda. Napatingin ako sa mga tao at nakatingin sila sa akin. Ano bang problema ng mukha ko? Bakit lahat sila nakatingin sa akin? May nakita lang ba silang maganda sabi ko sa sarili ko. Natawa naman ako sa kanila. Hindi naman kasi nawawala-hindi nila iniisip na kakaiba, hindi ko na lang sila pinapansin, naglalakad lang ako ng hindi ko alam kung saan ako pupunta? Biglang may lumapit sa akin. Napatigil ako sa pagtingin sa kanila. "Miss, saan ka pupunta?" Sabi sa akin ng lalaki na may sasakyan daw siya. Napatingin ako sa mukha nila dahil nagtatawanan sila; Hindi ko na lang sila pinansin. Tinalikuran ko na lang sila; Wala akong oras para sa kanila. Ang nasa isip ko lang ay hanapin ang kaibigan kong si Ryan, pero saan ko siya mahahanap? Sinabihan niya lang akong isipin ang mukha ng lugar nila. Nagkamali ako; Naghilamos ako ng mukha. "Uy, na-dedma tayo, pre." Muling nagsalita ang isang lalaki; nakasunod pa rin sila. Tahimik lang akong nakatingin sa kanila. Lumapit talaga sila sa akin. Napahawak ako sa lalaking matabang daldal. Bigla ko na lang siyang sinipa. Hindi ba niya alam na ako ay princess? Umalis ang tatlong lalaking takot na takot sa’kin. Tinignan ko sila ng masama. "Weird!"Kakaalis ko lang. Sobrang stressed ako ngayon, ganito ba sa lugar nila? Tumawid na lang ako ng hindi tumitingin sa dinadaanan ko. Sanay ako na walang hadlang sa dinadaanan ko. Nagulat ako ng biglang may sasakyan dumating. Natulala ako kaya hindi ako makagalaw, ganito ba talaga sila? Nakasimangot na lang ako. Loko iyon, muntik na akong masagasaan, napaupo ako sa takot. Buti na lang at nag-preno siya. This happened to me for the first time in my life at bigla akong natakot at kinabahan. Napatingin ako sa lalaking nagmamaneho. Ang hirap ng buhay nila dito ang daming kumplikasyon. Kapag nakita ko talaga si Ryan, kaya ko siyang sipain pabalik sa amin. "Baliw ka ba bumaba diyan?" sigaw ko sa kaniya. Natulala iyong lalaki. Looking at me, I am serious. Just look at him. "Hoy! Bumaba ka?" sabi ko. Narealize nung lalaki ‘yong sinabi ko. Bumaba siya at lumapit sa’kin. "Miss, nakikita mo ba na bawal tumawid?" Galit na sabi sa akin ng lalaki. "Wala akong pakialam. Kung inasikaso mo ang pagmamaneho mo, hindi mo na sana ako muntik masagasaan," seryosong sabi ko sa kaniya. "Miss, hindi ka naman nasaktan diba? Ano ang ikinagagalit mo?" Nung may sumigaw sa’min napalingon kaming dalawa. "Hoy! Kung may LQ kayong dalawa, hindi niyo kami matutulungan; nasa daan kayo. Tumabi kayo?" Napatingin ako sa lalaki. Anong LQ ang sinasabi niya? Napakunot-noo lang ako at tumingin sa lalaki, mukha siyang ewan. Nagulat ako sa katabi ko ng bigla niya akong hinila, tapos bumalik siya sa kaniya kotse at hinila ito sa isang tabi bago humarap sa akin. "Alam mo bang puwede kitang arestuhin sa ginawa mo?" Tiningnan ko siya ng masama. Ano bang pinagsasabi niya? Sabi niya huhulihin niya ako; ang tanga niya. "Alam mo bawal kang dumaan dito. Kahit kailan ang tigas ng ulo niyo, bawal kayo dumaan nasa delikadong lugar." Tumingin ‘yong lalaki sa orasan. Nakatingin lang ako sa kaniya habang nagsasalita iyong lalaki. "Naku late na ako! Hindi naman kita sinaktan diba? May mali ba sa’yo? Dadalhin ba kita sa ospital?" Napatingin ako sa kaniya. “OA mo," sabi ko. Mukhang naiinis ‘yong lalaki, sabi ko. “May sayad kang babae ka. Ako na nga ang nagmalasakit sa'yo, tapos ganyan ka pa!” Iniwan niya ako. Agad na umalis siya.