ตอนที่2 จรรยาบรรณครู
863 Words
“ไอ้ยอด! ลูกตาแย้น่ะเหรอ”
“ก็เออสิ! ไอ้ยอดลูกชายกำนันแย้นั่นแหละ”
น้ำรินเก็บอาการคุกรุ่นไว้จนถึงพักกลางวัน เธอเอาเรื่องนี้ไประบายกับแก๊งเพื่อนอันประกอบไปด้วยมิรินด้ากับแม็กกี้ สาวหล่อทอมฮะและเกย์รับสับสะโพก
“หนอย...มาหลอกกู! ไม่สิ! รุมหัวหลอกกูกับพ่อแม่ด้วย ไอ้สารเลว”
“ขึ้นอะไรวะ ไหนแกบอกว่าไม่อะไรกับมันไง”
“ตะ แต่...ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหลอกอะไรกูกับพ่อแม่ก็ได้เปล่าวะ” น้ำรินแก้ตัวน้ำขุ่นๆ มีบางอย่างที่ไม่ได้เล่าให้เพื่อนสองคนรู้
“อีชะนี มีความลับอะไรไหนเล่า”
“เปล่า”
“ริน! แกดูเลิ่กลั่กนะ”
“หมดเวลาพักแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะพวกมึง” น้ำรินตัดการประชุมสามสายลงทันที
มันได้เวลาที่คุณครูอนุบาลอย่างเธอต้องเตรียมตัวพาเด็กๆ นอนพักกลางวัน
“อ้าว! หนูแสนดีมีอะไรคะ”
“หนูปวดฉี่”
“แล้วครูพายล่ะคะ ไปไหน”
“ครูพายไม่ว่าง”
น้ำรินมองซ้ายแลขวา โดยปกติคุณครูประจำชั้นต้องดูแลรับผิดชอบนักเรียนในห้องของตัวเองไม่เอาภาระไปให้คุณครูท่านอื่น
“แสนดี ไปไหนมาคะ”
“คุณครูน้ำรินพาแสนดีไปห้องน้ำมาค่ะ”
“อ้อเหรอ...ไปรบกวนคุณครูห้องอื่นทำไมคะ ทำไมไม่รอครูพาย” คุณครูประจำห้องทานตะวันกัดฟัน อย่างที่บอกว่าคุณครูแต่ละชั้นต้องดูแลนักเรียนในห้องของตัวเอง
“ครูพายไปไหนมาคะ ปล่อยเด็กไว้ได้ยังไง”
“ไม่ได้ไปไหนสักหน่อยค่ะ”
“เหรอค่ะ งั้นคราวหลังก็อย่าให้เด็กไปห้องน้ำคนเดียว” น้ำรินเดินมาส่งลูกสาวยอดที่ห้องทานตะวันแล้วเธอก็กลับไปยังห้องเฟื่องฟ้า โชคดีที่เด็กๆ ในห้องของเธอหลับหมดแล้วก็เลยพาแสนดีไปห้องน้ำได้
มิเช่นนั้นน้ำรินก็ไม่อาจแวบไปไหนโดยทิ้งเด็กไว้โดยไม่มีคุณครูคอยดูแล
“ริน! มาคุยกันหน่อย” หลายครั้งต่อจากนั้นยอดก็พยายามหาโอกาสเคลียร์ใจกับน้ำรินอย่างหนักแต่ไม่สบโอกาส
“มีไรต้องคุยฮะ”
หลังจากที่เธอทราบว่ายอดลูกชายกำนันแย้มีลูกสาววัยห้าขวบและเข้าเรียนที่โรงเรียนเดียวกับเธอ เธอบล็อกทุกช่องทางการติดต่อที่เคยให้ยอดไว้จนหมด น้ำรินก็ไม่อยากเสวนาอะไรกับยอด
“รินโกรธอะไรเรา” ยอดเอ่ยถาม
เขาไม่เข้าใจและไม่คิดว่าตัวเองผิดที่ไม่ได้บอกเรื่องแสนดีให้น้ำรินรับรู้
“โกรธ! ทำไมเราต้องโกรธด้วย”
“ไม่โกรธแล้วทำแบบนี้ทำไม”
“ก็แล้วทำไมจะทำไม่ได้” น้ำรินยอกย้อนใส่ เธอกับยอดไม่มีสาระสำคัญอะไรต่อกัน แต่เธอไม่ชอบคนที่มีความลับก็เลยเลือกที่จะไม่คุยด้วยอีกเลย
“ไม่ได้ รินเป็นครูนะ ไม่มีสิทธิ์ทำกับเด็กนักเรียนแบบนี้”
“เราทำอะไร”
“เฮอะ” ยอดสบถ
จากนั้นก็เปิดรูปถ่ายในมือถือให้น้ำรินดู ที่ก้นของลูกสาวมีรอยเขียวเป็นจ้ำ อดีตแม่ยายบอกว่าคล้ายกับว่ามีใครมาหยิกเนื้อลูกสาว
นายยอดเข้าใจว่าน้ำรินโกรธที่เขาไม่บอกเรื่องลูกสาวเธอก็เลยมาลงที่แสนดีแทน ไหนจะพฤติกรรมบล็อกทุกช่องทางแบบนี้มันไม่สามารถคิดเป็นอื่นได้เลย
“คิดว่าเราทำงั้นเหรอ”
“ครูพายบอกว่าวันนั้นรินพาแสนดีไปห้องน้ำ”
“ใช่! เราพาแสนดีไปห้องน้ำแล้วเราต้องหยิกก้นแสนดีด้วยเหรอ”
“ตั้งแต่แสนดีอยู่กับครูพายไม่เคยมีรอยแบบนี้ แต่พอรินรู้ว่าแสนดีเป็นลูกเรา ก็มีรอยแบบนี้เลย”
“ปัญญาอ่อน” น้ำรินด่ายอดเข้าให้
เธอจะโกรธพ่อเด็กแล้วจะไปลงกับเด็กทำไม มันไม่มีเหตุผล
“ตายแล้วครูน้ำริน ทำไมด่าผู้ปกครองเด็กแบบนี้ล่ะคะ” ครูพายได้ยินพอดี
ครูพายอีตัวดี ต้องไปพูดอะไรกับไอ้ยอดแน่ๆ มันถึงได้สงสัยว่าน้ำรินเป็นคนทำให้ก้นแสนดีเป็นรอย
“รินถูกกล่าวหาว่าทำร้ายเด็ก จะให้รินยกมือไหว้งั้นเหรอ”
“แต่ครูก็ไม่มีสิทธิ์ไปด่าผู้ปกครองนักเรียนนะคะ”
“แล้วผู้ปกครองมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาครูก่อนล่ะคะ”
“ถ้ารินไม่ได้ทำก็ปฏิเสธดีๆ สิ”
“โอ้โห! ถูกกล่าวหาแล้วยังต้องขอร้องอ้อนวอนขอความเมตตาอีก มันเกินไปมั้ยไอ้ยอด”
“คุณครูน้ำริน”
เจ้าของชื่อโกรธจนหูอื้อตาลาย เธอกับยอดเป็นคนบ้านเดียวกันก็เลยค่อนข้างไม่วางตัวต่อกันมาก แต่ในสถานะครูและผู้ปกครองในโรงเรียนอนุบาลฯ ย่อมต้องรู้จักว่าอะไรทำได้ อะไรไม่ควรทำ
“เชิญครูน้ำรินไปพบผอ.ที่ทำงานห้องด้วยค่ะ”
“นึกว่ากลัวเหรอ! ได้สิ! ไปก็ไป” จะให้ไปตกน้ำลุยไฟที่ไหนก็ได้หมด ในเมื่อน้ำรินไม่ได้ทำผิด คนไม่ผิดไยจะต้องกลัวอะไร
- Writer
