ตอนที่ 4 ความรู้สึก 3/3
1482 Words
ร้านกาแฟ X
เมื่อถึงร้านฉันก็เดินเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ทันทีพร้อมจัดซาลาเปากับขนมจีบใส่จานไว้ให้พวกพี่ ๆ มาหยิบกิน
“ได้ข่าวว่าวันนี้น้องโซเป็นคนเปลี่ยนลุคไอ้เมสันเหรอคะ” พี่แคทถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังดูคิวในร้านอยู่
“พี่เมสันบอกเหรอคะ” ฉันถามแต่ตายังจ้องจอรับออเดอร์อยู่
“พี่เห็นวันนี้มันเปลี่ยนลุคมาทำงาน เลยถามมันน่ะ แถมยังคุ้นเสื้อที่มันใส่ เหมือนของคุณจี เมื่อคืนนี้นอนด้วยกันสินะคะ”
พี่แคทพูดพร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มแขนฉันแล้วบิดตัวไปมา คนที่ควรเขินต้องเป็นหนูนะคะพี่แคท ฮ่า ๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็หน้าแดงขึ้นมาอีกแล้วฉัน
กริ๊ง~
เสียงประตูร้านเปิดพร้อมหญิงสาวหน้าตาสะสวยหุ่นนางแบบเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า รับอะไรดีคะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มแฉ่งให้
“ขอเป็นไอซ์ เชคเก้น ราสเบอร์รี่ แบล็กเคอแรนท์ทีหนึ่งแก้ว คอฟฟี่ แฟรปปูชิโน่หนึ่งแก้ว เค้กช็อกโกแลตลาวาหนึ่งที่ ทานนี่นะคะ”
ฉันคีย์ออเดอร์ลงไปที่หน้าจอหลังจากพี่คนสวยพูดจบ
“โซขออนุญาตรวมยอดนะคะ ทั้งหมดสามร้อยเจ็ดสิบหห้าบาทค่ะ” เมื่อลูกค้ายื่นเงินมา ฉันก็รับเงินมาจากลูกค้าพร้อมยื่นสลิปให้
“รบกวนพี่คนสวยนั่งรอซักครู่นะคะ” ฉันยิ้มส่งท้ายให้อีกที
“ขอสอบถามหน่อยค่ะ เมสันทำงานที่นี่ใช่ไหมคะ เมสัน ภูริวัฒน์ จันทร-เกียรติ”
“อ๋า...มาหาพี่เมสันเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคู่หมั้นเขาน่ะ”
คู่หมั้นเหรอ ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลยแฮะ สุดยอดเลยพี่คนนี้
“ตอนนี้พี่เขาสูบบุหรี่อยู่หลังร้านค่ะ ถ้าพี่เขากลับเข้ามาแล้วเดี๋ยวโซแจ้งให้นะคะ” ฉันพูดพร้อมยิ้มให้
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่น้องยังดูเด็กอยู่เลย ทำไมถึงมาทำงานแล้วล่ะคะ”
พี่คนสวยถามฉันอย่างสงสัย
“น้องโซอายุสิบเก้าแล้วค่ะ และเป็นเจ้าของร้านที่นี่น่ะค่ะ”
พี่แคทพูดขึ้น
“เจ้าของ?”
คู่หมั้นพี่เมสันเลิกคิ้วเอียงคอนิดหนึ่งมองฉัน
“เจ้าของที่นี่สวยน่ารักจัง สเปกเด็กในสต็อกเมสันเลยนี่นา มิน่าทั้งส่งข้อความ ทั้งโทรหาเมสันก็ไม่รับเลย จนพี่ต้องมาตามที่นี่ คิดว่าไปหลงเด็กที่ไหน ที่แท้ก็ตั้งใจทำงานเพราะเจ้าของร้านน่ารักขนาดนี้นี่เอง ฮ่า ๆ”
ฉันยิ้มแห้งให้คู่หมั้นพี่เมสัน ก่อนพี่บอยจะเข้ามาบอกคู่หมั้นพี่เมสันไปนั่งรอที่โต๊ะ เพราะจะขวางทางลูกค้าคนอื่นเอาได้ ไม่นานพี่เมสันก็เดินเข้ามา
“พี่เมสันคะ คู่หมั้นพี่มาหาแหนะ นั่งโต๊ะริมหน้าต่างตรงนั้นนะคะ” ฉันลุกขึ้นชี้นิ้วบอกตำแหน่งให้กับพี่เมสันทันทีที่เดินเข้ามา พี่เมสันทำหน้าตกใจทันทีที่ฉันพูดขึ้น
“อย่าเข้าใจผิดนะคะ เป็นแค่คู่หมั้นที่แม่พี่หามาให้น่ะ พี่ไม่ได้อยากหมั้นเลยจริง ๆ นะ หนูเชื่อพี่นะ”
พูดพร้อมกับจับมือฉันไปลูบ ก่อนพี่แคทจะดึงมือฉันออกจากมือพี่
เมสัน
“ไม่ต้องมาอธิบายอะไรให้น้องเข้าใจหรอก แกก็รีบไปคุยกับคู่หมั้นแกซะ”
พี่เมสันทำหน้าหงอยก่อนจะเดินไปที่โต๊ะที่คู่หมั้นนั่งอยู่
“พี่ไม่ชอบคู่หมั้นไอ้เมสันเลย ดูแสดงตัวเว่อร์ แถมคำพูดคำจาเหมือนกับมาว่าน้องโซยังไงไม่รู้”
พูดจบก็ลูบหัวฉันเบา ๆ
“ทำไมล่ะคะ หนูก็เฉย ๆ นะ แถมพี่เขาสวยมาก ตอนเดินเข้ามาหนูยังหลงเลย” ฉันทำหน้าคิดไปถึงตอนที่คู่หมั้นพี่เมสันเดินเข้ามา พี่เขาสวยสะกดตาฉันจริง ๆ นะ
“ช่างมันเถอะ ๆ แต่เชื่อพี่นะ พี่ว่าเมสันมันไม่ได้คิดอะไรกับยัยคู่หมั้นหรอก มันน่ะชอบหนู หลงหนูมากด้วย”
ฉันคิดตามตั้งแต่แรกที่พี่แคทพูดว่าเหมือนคู่หมั้นพี่เมสันจะว่าฉันจนถึงประโยคสุดท้ายที่ว่าพี่เมสันหลงฉัน ฉันหันไปมองคู่หมั้นพี่เมสันที่กำลังป้อนเค้กใส่ปากพี่เมสัน แล้วอยู่ดี ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดใจฉันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะละสายตาจากทั้งสองคนมาสนใจโทรศัพท์ตัวเอง
Soa De Graff : เฟม วันนี้ว่างไหม
Fem nonthin : ว่างเสมอถ้ามึงต้องการ
Soa De Graff : วันนี้สองทุ่มครึ่งมารับที่ร้านหน่อยสิ
Fem nonthin : ไม่ได้เอารถไปเหรอ
Soa De Graff : อืม
Fem nonthin : เค สองทุ่มเดี๋ยวไปหา
ฉันปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงแล้วหันไปมองโต๊ะที่พี่เมสันนั่งอยู่แวบหนึ่งก็เห็นเขาหวานกันอยู่ จึงหันมาดูบัญชีร้าน ให้พี่แคทช่วยดูส่วนที่ยังงงนิดหน่อย
สักพักพี่เมสันกับคู่หมั้นก็ลุกออกจากโต๊ะ พี่เมสันเดินถือแก้วกับจานขนมที่นั่งกินกันอยู่เมื่อครู่เดินกลับเข้ามาหลังเคาน์เตอร์ด้วย
“น้ำและขนมอร่อยมากเลยค่ะน้องโซ ถึงว่าคนเยอะจัง โดยเฉพาะลูกค้าผู้ชาย น้องโซนี่เรียกแขกดีจังเลยนะคะ”
พูดจบก็ยิ้มให้ฉันแต่เป็นรอยยิ้มแปลก ๆ
“แหะ ๆ ชมกันเกินไปแล้วค่ะพี่สาว” ฉันยืนยิ้มแห้งให้คู่หมั้นพี่เมสันพร้อมลูบหลังคอตัวเอง
“เสร็จงานแล้วอย่าลืมดินเนอร์เราคืนนี้นะเมสัน”
พูดพลางส่งยิ้มหวานจับใจไปให้ ทำไมเมื่อกี้เธอไม่ยิ้มให้ฉันบ้างล่ะ ต่างจากเมื่อกี้ลิบลับเลยเชียว
เมื่อถึงเวลาปิดร้านทุกคนต่างก็ช่วยกันเช็ดและจัดของบางอย่างเพื่อให้พร้อมใช้ในวันพรุ่งนี้
“ใครรีบไปทำธุระก็กลับก่อนได้นะคะ”
พี่แคทพูดพลางมองพี่เมสันด้วยหางตา พี่สองคนนี้มีเรื่องให้แซะกันตลอดเลยนะ ฮ่า ๆ
“เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งนะโซ”
พี่บอยพูดขึ้นเพราะรู้ว่าพี่เมสันมีธุระต่อคงไปส่งฉันไม่ได้
“กูเป็นคนให้น้องมารถกูเดี๋ยวกูไปส่งเอง มึงไม่ต้องเสือกไอ้บอย”
พี่เมสันหันขวับไปพูดกับพี่บอยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“วันนี้หนูไม่รบกวนพี่ ๆ หรอกค่ะ เดี๋ยวเฟมก็มารับหนูแล้ว”
“ห้ะ!”
พี่เมสันกับพี่บอยพูดออกมาพร้อมกัน ฉันกับพี่แคทก็ได้แต่ยืนเช็ดของงง ๆ ก่อนพี่เมสันจะเดินเข้ามาหาฉัน
“พี่มีเรื่องจะคุยกับหนูค่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง...นะ”
พี่เมสันกุมมือฉันแน่น ฉันได้แต่มองหน้าพี่เมสันด้วยความงุนงง ตัวเองมีธุระจะไปส่งฉันได้ยังไง ระหว่างนั้นก็มีเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นบอกว่ามีคนเข้ามาในร้าน
“อ๊ะ...เฟมมาพอดีเลย” ฉันสะบัดมือออกจากมือพี่เมสัน หยิบกระเป๋าพร้อมโทรศัพท์เตรียมออกจากร้านทันที
“วันนี้หนูขอกลับก่อนนะคะพี่ ๆ เดินทางปลอดภัยนะคะ หนูฝากปิดร้านด้วยนะ~” ฉันรีบวิ่งตามเฟมออกไปทันทีที่พูดจบ ยังไม่ทันได้ขึ้นรถก็มีมือมาจับข้อมือฉันไว้
“เดี๋ยวพี่ไปส่งค่ะ พี่ไม่ไว้ใจมันหลังจากที่รู้ว่ามันทำอะไรวันนั้น”
พี่เมสันจับข้อมือฉันแน่นพร้อมมองหน้าเฟมนิ่ง ตามด้วยเฟมที่จับข้อมืออีกข้างของฉันไว้เหมือนกัน
“ผมก็ไม่ไว้ใจพี่ หลังจากที่ผมรู้ว่าพี่นอนค้างที่บ้านโซเมื่อคืน”
ทั้งสองคนจ้องหน้ากัน นี่ถ้าเป็นปลากัดคงท้องกันไปแล้ว จนกระทั่งพี่บอยเดินเข้ามาบิดข้อมือพี่เมสันทำให้พี่เขายอมปล่อย
“ถ้ามึงจำที่กูพูดเมื่อเช้าได้ ตอนนี้มึงควรจะรู้ตัวเองนะว่าต้องทำอะไร ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย”
สายตาพี่บอยที่จ้องพี่เมสันตอนนี้เหมือนสายตาพี่จีเลย ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกห่วงของพี่เขาจริง ๆ
พี่เมสันหลุบสายตาลง เฟมก็พาฉันเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ฉันหันกลับไปมองก็เห็นพี่แคทยืนตบบ่าพี่เมสัน ส่วนพี่บอยก็เดินล้วงกระเป๋าออกจากตรงนั้นไปแล้ว
- Writer
