ยามชิงเฉิงชื่นชมว่างดงาม เซี๊ยะกงก็หน้าแดงนัก ยกแขนเสื้อเช็ดผงชาดในทันที ใบหน้าบึ้งตึงขึ้นมา แต่สตรีทั้งหลายกลับดึงทึ้งเซี๊ยะกง จับเครื่องประทินผิวสาธิตไปมา เซี๊ยะกงขบกรามแน่น แต่ดูน่าเอ็นดูเป็นที่สุด ชิงเฉิงทำตาโต และจับผมมวยขึ้นให้เช่นตุ๊กตา และปักปิ่นของนางลงไปอันหนึ่ง ชิงเฉิงหัวเราะคิก สตรีทั้งหลายหัวเราะคิก
ร่างจำลองของเซี๊ยะกง จึงตบมือเบาๆ เอ่ยสงบผู้คนลงเสียก่อน
“เอาล่ะๆสนุกกันพอแล้ว เซี๊ยะกงมิใช่เด็กแล้วคงมิสนุกนักในการเย้าแหย่เช่นนี้ เอาล่ะเรามาแนะนำตนเองกันดีกว่า”
“เอาล่ะๆ เด็กๆนำน้ำมาล้างหน้าท่านอ๋อง เสียก่อนเถิด”
เซี๊ยะกงจึงนั่งนิ่งและรอคอยผู้คนมาปรนนิบัติเช็ดหน้า ใบหน้าเรียบตึงยามมีผู้นำน้ำมาวางตั้ง ชิงเฉิงขยับไปปัดผมเซี๊ยะกงขึ้น ยามร่างหนาปรือขนตาลง ช่างงดงามนักจนลืมหายใจ ชิงเฉิงจึงชมอีกครั้ง
“เซี๊ยะกงเจ้าขา เหตุใดท่านจึงงดงามกว่าข้าเล่าเจ้าคะ เช่นนี้มิยุติธรรมเลยเจ้า
