เซี๊ยะกงพาชิงเฉิงเดินชมพระราชวังหลวง สตรีมากมายจับกลุ่มกันจ้องมองเซี๊ยะกง และเร่งเข้ามาทักทาย ส่งสิ่งของ พูดคุยต่อหน้าชิงเฉิง จับไม้จับมือแต่บีบรุนแรงนัก แต่ชิงเฉิงจะยินยอมหรือ นางกรีดร้องโดยพลัน
“อร้าาา....เซี๊ยะกง ข้าเจ็บมือเจ้าค่ะ...อ้าา...เจ็บเหลือเกิน!!!”
เพียงนั้นเอง ใบหน้าของเซี๊ยะกงพลันมืดครึ้ม ชิงเฉิงถูกดึงเข้าในอกแกร่งและกอดรัดไว้ภายในเสื้อคลุมขนจิ้งจอก โดยพลัน สตรีนางนั้นสบถลั่น
“นางจิ้งจอก ข้ามิได้ทำอันใดกับเจ้าเลย ใบหน้าอัปลักษณ์แล้ว ยังเสแสร้งมารยาอีก นังจิ้งจอก!!!”
ชิงเฉิงได้ยินเพียงนั้น นางดึงเสื้อเซี๊ยะกงคลุมใบหน้าตนเองในทันใด และน้ำตาหยาดหยดลงทันที เซี๊ยะกงตื่นตกใจ และมิก่นด่าผู้ใดเสมือนอย่างเคย แต่ทว่านั่งลงกับพื้นในอุทยานหลวงและดึงนางกอดในอกตนอย่างอ่อนโยนนัก
“ฝุเหรินอย่าร่ำไห้ไปเลย พวกนางคงมิได้ตั้งใจนัก สตรีทั้งหลายก็เป็นเช่นนี้ ข้าอยู่ที่นี่แล้วอย่างร้องไห้เลย
