MY EX IS NOW MY BOSS

“Okay, Mika… one step at a time,” bulong niya habang abala sa pag-aayos ng mga papeles sa kanyang desk. It was just another busy Tuesday sa office, and Mikaela Salvador was in full work mode. First job niya ‘to as a corporate secretary sa isang malaking company sa Pasig, and kahit one month pa lang siya dito, feel na feel na niya yung pressure. She was new, clueless sa marami, pero determined. Hindi siya pwedeng magkamali — not just for herself, pero para sa pamilya niya. Habang nililista niya sa planner ang mga kailangan niyang tapusin today, inisa-isa rin niya ang documents na kailangan i-file. “Meeting summary… check. Financial reports for signature… check. Memo for distribution… on it,” she whispered, multitasking like a pro. Medyo okay naman ang office environment. Hindi toxic, hindi rin super chill, sakto lang. And sa loob ng ilang linggo, naka-adjust na rin siya kahit papaano. May mga na-vibe na rin siyang ka-team, especially si Chinky — ang officemate niyang super daldal pero super helpful. She kind of saved Mika’s first week from total disaster. Si Mr. Domingo, ang current CEO, ay isang tahimik at respectable na matanda. Hindi istrikto, pero firm. May balitang magre-retire na raw siya soon, pero hanggang ngayon, walang official word kung sino ang ipapalit. “Wala pa raw update,” bulong ng isang colleague last week. Kaya Mikaela didn’t think much of it. Business as usual. Pero deep inside, may konting unease. Hindi niya ma-explain. Baka dahil sa sobrang pagod. Isang breadwinner si Mikaela. Wala siyang ibang maaasahan kundi ang sarili niya. Simula nang maparalisa ang kanyang ama, natutunan niyang tumayo sa sarili niyang paa. Ang kanyang ina naman ay buong oras na nag-aalaga sa ama niya kaya’t si Mikaela ang nagsilbing haligi ng tahanan. Nagtapos siya ng kursong Business Administration noong siya’y bente anyos. Ngayong 23 years old na siya, tuloy-tuloy ang kanyang pagtatrabaho para matustusan ang mga pangangailangan ng pamilya — kahit pa minsan, halos wala nang natitira para sa sarili niya. She gave up a lot for her family — dreams, rest, time for herself. Pero okay lang. Kasi kung hindi siya kikilos, sino pa? There were nights na gusto na lang niyang umiyak sa pagod, pero lagi niyang iniisip, “Lalaban. Para kay Papa. Para kay Mama. Para sa sarili ko.” Mabuti na lang… may Martin. Her boyfriend, her constant, her safe place. Si Martin ang naging tulay niya pabalik sa liwanag after her darkest heartbreak. Siya yung friend turned lover, yung tahimik lang na sumalo sa kanya nung feeling niya, never na siyang makakabangon. Kasi before Martin, there was Brent. Brent Philips — her first in everything. And three years ago, on her 20th birthday, he broke her heart with one line that shattered everything: “Nagising na lang ako… at narealize kong hindi na kita mahal.” Ganun lang. No reason, no fight. Just a decision he made one morning. And she carried that pain for years. Pero tapos na ‘yon. Or at least, yun ang iniisip niya. Martin helped her heal. Slowly. Steadily. And now, masaya na sila. Wala pang wedding plans, pero solid sila. Enjoy lang muna. Habang nagpi-print siya ng reports, bigla siyang tinapik ni Chinky sa balikat. “Mikaaaa!” “Shocks, c****s! Na-stress ako sa gulat!” “Sorry, sorry! Pero girl, may chika ako.” Mikaela raised a brow. “Another office tea? Spill na.” “Confirmed na daw. May ipapalit na kay Mr. Domingo. Bago na ang CEO soon!” “Oh wow, finally,” Mikaela replied. “Sino daw?” “Yun nga eh, hindi pa nila dinidisclose. Top secret levels. Pero baka today o this week daw, big announcement na.” “Grabe. Sana hindi nakakatakot. Ayoko ng micromanage ha.” “Same. Pero sabi ng HR, super impressive daw yung ipapalit. Galing abroad ata. Basta high-profile.” Mikaela gave a small smile, pero deep inside, may naramdaman siyang biglang lamig. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may kung anong weird energy sa hangin. Parang… may paparating. “Anyway, let’s just hope for the best,” ani Chinky, sabay lagok sa iced coffee niya. Tumango si Mikaela, pilit na ngumiti. “Yeah… I’m sure kaya naman natin kahit sino pa ‘yan.” Biglang nag-vibrate ang phone ni Mikaela sa drawer niya. Napatingin siya sa screen — Martin calling. Nagpaalam muna siya kay Chinky, “Wait lang, c****s. Saglit lang ‘to,” sabay kuha ng phone at tahimik na lumabas sa hallway para sagutin. “Hello?” she answered softly, trying not to sound too stressed. “Hey, babe,” bati ni Martin sa kabilang linya. “Lunch break mo na, right? Kumain ka na?” Napangiti si Mikaela. That familiar voice — kalmado, malambing. It always made her feel a little lighter kahit pagod na pagod na siya. “Not yet. Super dami ng ginagawa. Pero ayun, pinipilit maging productive,” she said with a small laugh. “Hmm. Kaya mo ‘yan. Just don’t forget to eat, please? Naalala mo last time, nagka-ulcer ka kakatrabaho?” “Grabe ka, isang beses lang ‘yun no,” she joked, pero na-touch siya sa concern. “Sige na nga. Promise, I’ll eat.” “Good. May dala akong food. Gusto mong puntahan kita? Diyan lang naman ako malapit ngayon.” Napataas kilay ni Mikaela. “Talaga? Nasa Ortigas ka?” “Yep. May inasikaso lang ako. Pero pwede akong dumaan. Para may quick lunch date tayo,” sagot ni Martin, ramdam sa boses nito ang excitement. “Hmm, tempting,” she teased. “Pero baka di ako makaalis. May mini meeting pa kami later tapos may mga reports pa ‘kong tinatapos.” “Okay lang. Hatid ko na lang ‘yung food sa baba. I’ll wait sa lobby. Tapos you just come down kapag free ka even for five minutes, okay?” “Sige… deal. Text mo lang ako pag andiyan ka na.” “Copy. I’ll see you in a bit, babe. Love you.” “Love you too.” Pagkababa ng tawag, Mikaela leaned against the wall and closed her eyes for a second. Thank God for Martin. Sa dami ng iniisip niya — work, family, responsibilities — he was the only part of her life that felt calm and secure. Wala siyang kailangang ipaliwanag, walang pressure. With Martin, she could just… breathe. Bumalik siya sa desk with a faint smile on her lips. “Mmm, blooming,” tukso ni Chinky. “Sino ‘yan? Si Martin?” “Obviously,” Mikaela giggled. “Dadating siya. Magdadala ng food.” “Ay, sana all may jowang food delivery na, supportive pa.” “Wag ka, parang ikaw lang ang walang jowa sa team,” biro ni Mikaela. “Deserve mo talaga si Martin,” biglang sabi ni Chinky habang naka-simangot na parang naiinggit. “You deserve each other. Sana magkatuluyan kayo.” Napatawa si Mikaela. “Ayy grabe ka naman. Parang kasal na agad ‘yung iniisip mo.” “Eh kasi naman, ang tagal niyo na, tapos ang bait pa ni kuya mo. Sobrang patient, caring, hindi mo mararamdaman na pressured ka. Rare breed ‘yun, ha.” “True,” Mikaela replied, this time a bit softer, “He’s been through a lot with me. Lalo na nung lowest point ko. He stayed.” “Yun nga eh! ‘Di ba ang daming lalaki, kapag complicated ka na, umuurong na? Eh si Martin, parang gusto ka pang tulungan buuin kahit wasak na wasak ka na before.” “Exactly,” she said, her smile turning nostalgic. “May time talaga na akala ko wala nang lalaking mananatili sa ganung version ko. Pero dumating siya… tahimik lang. Dahan-dahan. Hindi niya ko minadali. Hindi rin niya ako pinilit. He just stayed.” “Ayyy,” kilig ni Chinky. “Love story niyo parang pang Netflix!” “Hindi pa tapos ang plot, girl. Marami pa ring problema. Pero oo, I’m really thankful for him.” Biglang tumunog ulit ang phone niya — 1 new message from Martin. “Nasa lobby na ako. Take your time, babe.” Mikaela bit her lip, trying not to smile too much habang binabasa ang text. “Uy, andiyan na daw siya,” sabi niya kay Chinky. “Bababa lang ako saglit.” “Sige, go! Sabihin mo thanks sa future husband mo sa food!” “Tumigil ka nga,” natatawang sagot ni Mikaela habang inaayos ang ID at phone niya. “Baka marinig ka ni universe, seryosohin ka!” Habang papunta siya sa elevator, she felt a little lighter. Kahit sandali lang — dahil kay Martin — nakalimutan niya yung stress, yung expectations, pati yung faint unease she felt earlier.. But for now, she smiled. One step at a time.