Insigne

Chapter 29

CHAPTER 29: FOR THE VILLAGE

Rhys's POV

Kung alam ko lang talaga na ganito ang mangyayari, hindi na sana 'ko nagpumilit pang pumunta rito. Tama nga si Zion, dapat kainisan ang ugali kong mahilig ipilit ang gusto at hindi iniisip ang magiging resulta nito sa iba.

Nakaka-guilty man, hindi ko alam paano 'ko hihingi ng dispensa sa kanya. Tingin ko kasi hindi iyon ang kailangan niya ngayon.

"Alam mo ba, Haie... akala ko kapag bumalik ako paaalisin ako kaagad ng pamilya ko, akala ko hindi sila papayag na magtagal ako. Dahil alam nilang gulo lang ang mangyayari kapag nakita ako ng grupong 'yon. Pero nang makita nilang kasama kita, sobrang saya ng mga mukha nila. Gustong-gusto ka nila."

Napangiwi ako dahil sa ngiti sa akin ni Zion habang sinasabi niya 'yon. "At anong ibig mong sabihin diyan?"

"Ano... na masaya sila na nakilala ka nila kasi alam nila ang mga balita tungkol sa 'yo, natutuwa sila na may mabuti kang naipapamalas sa mga tao at proud sila na ako ang kasama mo."

Tumingin ako sa ibang direksyon, napangisi ako bago siya sinagot, "Lahat naman ng iyon ay dahil sa 'yo. Ikaw lang naman ang may gusto na tumulong tayo sa mga tao. Nu'ng una akala ko gusto mo lang magpasikat, pero hindi nagtagal ay nakita kong mabuti ka talagang tao. Minsan nga naiisip ko kung sinadya ba ng Sivenis na ikaw ang kunin niya na tagapagbantay ko."

Natawa siya sa sinabi ko. "Sinadya niya, Haie! Sabi niya kasi, pogi raw ako at tiyak na matutuwa ka raw kapag nakita mo 'ko."

Gulat na gulat ang mukha ko nang ibalik ko ang tingin ko sa kanya. "Alam mo, kinikilabutan ako sa sinasabi mo! Totoo, walang halong biro."

"Bakit? Nagustuhan nga ko ni Miya, ibig sabihin pogi talaga 'ko."

Masigla na siya ulit, ayokong maalala niya ulit 'yon kaya bago pa kung saan mapunta ang usapan ay iniba ko na ito.

Muli akong napangiwi. "Tama na 'yan, tumayo ka na at balikan na natin 'yung mga taong nasugatan. Kailangan nating alamin kung sino ang may gawa nito sa kanila." Nauna na 'kong tumayo.

Kumunot naman ang noo niya sa akin. "Bakit pa? Alam na nga natin kung sino ang may gawa, 'diba? Ano pang aalamin natin?"

"Kung ikaw ba ang masaktan, papayag ka ba na wala kang makamit na hustisya?"

Agad na tumayo ang kasama ko. Nakangiti na naman siya sa akin. "Alam mo, minsan gusto ko rin ang ugali mo na gusto mo na ikaw ang masusunod."

***

Sinuwerte kami na may naabutan kaming isang gising sa mga mang-aangkat. Agad namin siyang inusisa kung ano ang tunay na nangyari, pati na rin kung may nakikita ba siyang dahilan bakit ito nangyari sa kanila. Kahit alam na namin ang sagot, mas mabuting itanong namin ito para kahit papaano ay maisip niyang may ginawa kami para mabigyan ng katarungan ang nangyari sa kanila.

Sunod na tinanong namin sa kanya ay kung natatandaan pa niya ang itsura ng mga umatake sa kanila at kung ilan sila. At dahil sa mga isinagot niyang paglalarawan sa mga iyon, kumpirmado na namin na ang pitong lalaking naka-alitan namin nu'ng mag-iigib kami ang talagang nasa likod nito at si Archie ang ulo.

Bigla ko tuloy naalala ang nangyari n'on, parang wala nga 'kong napansin na may hawak silang balde para mag-igib. Siguro talagang inabangan lang nila kami at naghintay ng tamang tiyempo para pagkaisahan kami. Simula pa lang, planado na nila ito.

Pero ngayon pa lang gusto ko nang sabihin, nagkamali sila ng binabangga. Hindi nila 'ko kayang patumbahin.

Ngayong alam na namin ang lahat ng kalokohan nila, agad kaming nag-usap ng kasama ko kung anong plano namin. Ibabalik ko sa kanila ang ginawa nila.

Pagkatapos naming mag-usap ay umuwi kami sa bahay nila Zion para makibalita.

"Haie! Zion! Kumusta kayo? May nananakit ba sa inyo? Alam n'yo na ba ang nangyari?" Agad na salubong sa amin ng kanyang ina pagpasok namin sa loob ng bahay.

Sinarado kaagad ng kasama ko ang pinto bago niya sinagot ang kausap. "Opo, In-ma. Kaya nga kami nandito ng ating Haie ay para magpaalam sa inyo. Nakausap namin ang isa sa mga nadisgrasya, nakumpirma namin na ang may gawa nito ay ang grupo ni Archie. Tiyak na sinadya nila ito para ako ang maapektuhan. May galit pa rin siya sa akin hanggang ngayon," paliwanag ni Zion.

Napatingin ako sa Am-pa niya na nakatayo at nakatalikod sa amin. Noong umalis ang panganay niya, siya ang unang nagkaroon ng sama ng loob sa nangyari. Ngayon kaya, anong magiging reaksyon niya?

Kagaya ko, naghihintay din si Zion sa kung ano ang sasabihin ng kanyang ama. Kitang-kita ko sa mga mata niya na sabik din siya sa sasabihin nito sa kanya. Alam kong mula ng dumating kami ay hindi naman sila gaano nakapag-usap.

"Zion."

"Am-pa," agad na sagot niya. Halatang nagulat siya nang tawagin siya nito, maski ako rin ay nagulat.

Humarap muna siya bago sumagot, "Pangatawanan mo ang pagiging isang Flame Knight. Ipakita mo sa ating Haie kung ano ang kayang gawin ng isang Fronius na may taglay na Insigne."

Agad na gumuhit sa labi ni Zion ang isang ngiti. Patakbo siyang lumapit sa kanyang ama para yakapin ito. "Salatias, Am-pa!"

Napangiti na rin ako, lihim na nagpapasalamat dahil maayos na ang lahat. Napaka swerte ni Zion dahil biniyayaan siya ng ganitong pamilya.

Sa pagkakataong ito, agad kaming nagpaalam na aalis na dahil sa pag-aakala na baka may iba pang gawin ang Archie na 'yon at idamay pa ang pamilya niya. Alam din nilang kapag nabalitaan ng mga 'yon na wala na si Zion dito sa Fundio, titigil na sila sa panggugulo dahil nakuha na nila ang gusto nila.

Kaagad naming iginayak ang mga gamit namin at isinakay lahat 'yon sa aming karwahe. Inihatid pa kami ng mga magulang ni Zion sa labas bilang pamamaalam.

"Mag-iingat sana kayo palagi, anak. Huwag mo ring pababayaan ang ating Haie. Ikaw na ang bahala sa kanya."

"Opo, In-ma. Kayo rin, mag-iingat kayo rito," aniya.

Bumaling ang tingin sa akin ng kanyang In-ma. "Haie, pasensya ka na at nangyayari ito. Sa tingin ko ngayon ay nagkakaintindihan na kayo ng anak ko kaya wala akong ibang mahihiling sa 'yo kundi ang ingatan at alagaan mo siya. Sana ay magawa mo ng tama ang mga itinuro ko sa 'yo. Huwag kang mag-alala, tiyak na hindi ka pababayaan ng anak ko. Bukod sa amin, ikaw ang pinaka importante para sa kanya."

"In-ma! Huwag n'yo naman akong ipahiya sa harap ng ating Haie," kamot ulong sambit ni Zion.

Ako naman, pilit lang akong napangiti. Hindi ko alam kung anong isasagot sa sinabi niya kaya nagpasalamat na lang ako sa lahat ng itinuro niya sa akin.

"Haie." Nabaling ang tingin ko sa Am-pa ni Zion.

"B-bakit?" Hindi ko alam kung bakit ako nauutal, basta nararamdaman ko lang na sa kanya nakuha ni Zion ang nakakatakot na presensya. Para akong hinihigop nito.

"Hindi perpekto ang anak ko, hindi kami mayaman kagaya ng mga magulang mo. Ang maipagmamalaki ko lang sa 'yo ay kaya ka naming tanggapin muli sa aming tahanan kapag nais ninyong bumalik. Malaki ang paniniwala naming mag-asawa na may rason bakit ikaw ang pinili ni Zion, at gusto kong maniwala kang... hindi rin kami naniniwala sa sumpang sinasabi nila tungkol sa 'yo."

Hindi ko napigilan ang sarili kong mapangiti. Sa kanya rin namana ni Zion ang kakayahang magpangiti sa mga salitang binibitawan niya.

Tumayo ako ng maayos sa harapan nilang mag-asawa at buong galang akong yumuko. "Maraming salamat po sa pagtanggap at sa pagpapatuloy ninyo sa akin. Maiksi ang dalawang araw para makilala ninyo ako ng lubusan kaya pangako ko po na babalik ako, at sa pagbalik ko sigurado pong maayos na ang lahat."

Pag-angat ko ng ulo, nakangiti silang dalawa sa akin. Hindi ko alam kung bakit sobrang saya ng puso ko dahil sa ngiting iyon. Ramdam kong nagkaroon ako ng pangalawang pamilya.

"Kuya! Aalis na kayo?"

Nagkatinginan kami ni Zion nang maalala na nandito rin pala ang kapatid niyang si Zel.

Hinawakan niya ang ulo ng kapatid. "Oo, pero babalik din kami kaya hintayin mo 'ko. Maglalaro tayo ulit. Basta huwag kang masyadong pasaway kina Am-pa at In-ma, ha?"

"Opo, Kuya."

Napangiti ako nang tumingin si Zel sa akin. "Pa'ale, Ate Rhys."

Hindi na 'ko nakaimik dahil mabilis siyang tumakbo papasok sa bahay nila. Naalala ko si Freya, siguro ay magka-edad lang sila. Tingin ko ay magkakasunod sila kapag nagkita sila.

Nakita ng mga kapitbahay nila ang huling pamamaalam namin, hanggang sa pag-alis ay nakatanaw lang sila sa amin.

***

Nang lumubog ang araw, itinago namin ang karwahe sa loob ng gubat. Oras na para isagawa ang plano.

Kung inaakala ng mga 'yon na panalo na sila, nagkakamali sila...

Alam ni Zion kung saan madalas tumatambay ang pitong lalaking 'yon. May lugar sila sa mga puno kung saan gumawa sila ng sarili nilang pwesto. Alam ito ng kasama ko dahil dito rin ang lugar kung saan silang tatlo nina Miya at Archie nagharap-harap. Hapon na nang makita namin silang pumunta rito, tamang-tama lang din dahil walang ibang makakakita sa gagawin namin.

Gusto lang naming ipaghiganti ang mga mag-aangkat dahil bukod sa naperwisyo ng mga 'to ang hanapbuhay nila ay hindi rin natuloy ang pagbyahe ng gulay ng Am-pa niya kaya malaki talaga ang kasalanan nila.

At para maiwasan na rin na madagdan ang gulo, matiyaga kaming nagtago at nag-abang ng tamang pagkakataon para sumugod sa kanila. Hindi nila kami puwedeng makita, hindi kami dapat magbigay ng panibagong rason para manggulo pa sila.

Habang nakasilip, kumunot ang noo ko na makitang anim lang sila rito. Sumenyas ako sa kasama ko tungkol sa napansin ko at agad siyang sumagot sa pamamagitan din ng senyas na ang pagdating ng lalaking 'yon ang hihintayin namin para simulan na ang plano.

Habang naghihintay, pinakinggan muna namin ang usapan nila.

"Anong balita, Chi? Lumuhod ba sa harapan mo ang mayabang na Flame Knight na 'yon?" sabi ng isang lalaking nakaupo.

"Iyon? Luluhod? Baka nga kahit patayin ko ang buong angkan niya sa harapan niya hindi niya gagawin 'yon, eh," sagot naman ni Archie.

"Ganoon ba 'yon katikas? Baka kapag hinalikan ko sa harap niya ang sinumpang prinsesa na 'yon, magbigti siya?" singit ng isa pang lalaki na katabi ni Archie na nakatayo.

"Hayaan ninyo, may araw din ang lalaking 'yon sa 'tin," may isa pang nagsalita.

"Darating na 'yan, malapit na. Kapag kumalat sa viyon ang nangyari sa mga mag-aangkat ng gulay... tiyak na ang iisipin nila na dahil iyon sa sinumpang prinsesa na 'yon!" nagsalita ang pang-lima sa kanila.

"Tapos si Zion ang maituturong may kasalanan dahil siya ang nagdala rito sa babaeng 'yon!" sabi naman ng pang-anim.

Umalingawngaw sa paligid ang nakakarinding tawanan nila. Sinasabi ko na nga ba, iyon ang gagawin nila. Dinamay pa 'ko ng mga ungas sa kalokohan nila.

Hindi ko sila kilalang lahat, si Archie lang ang kilala ko kaya hindi ko matukoy kung ano-ano ang pangalan ng mga nagsalita. Saka, hindi na rin naman importante kung sino sila. Pare-pareho lang naman silang makakalimot sa pangalan nila mamaya.

"Teka nga, narinig ko ang balita kanina na pagkatapos daw makausap ng dalawang 'yon ang isa sa mga lalaking nasugatan ay madali raw silang nag-impake at umalis."

Agad silang sumeryoso, tama lang na 'yan ang pag-usapan ninyo.

"Kaya umalis 'yon, dahil alam nilang hindi titigil si Archie na gipitin sila."

"Iyon ang malaki nilang pagkakamali, patuloy tayong maghahasik ng gulo sa Fundio para siraan ang dalawang 'yon nang hindi na sila makabalik sa viyon na 'to!" madiing sambit ni Archie.

Kung wala lang kaming plano ni Zion, baka sinunog ko na ng buhay ang anim na panget na 'to.

"Sandali nga, nasaan na ba si Den? Ang tagal ng inumin natin, ah."

"Parating na rin 'yon, konting tiis lang."

Agad kong sinenyasan si Zion na magmasid na sa paligid para tingnan kung paparating na nga ba ang isa nilang kasama. Naiwan naman akong mag-isa rito sa taas ng puno.

Mabuti na lang at tatanga-tanga ang lalaking nakahiga sa duyan at hindi pa rin niya 'ko nakikita rito.

"Narito na pala si Den! Tara inuman na!"

Napangiti ako, senyales iyon ng simula na ang aming plano...

"Ang lakas ng tama ninyo, paano tayo mag-iinuman kung may nang-trip at hinablot sa akin ang mga inuming dala ko? Ilabas n'yo na."

"Anong sinasabi mo?"

"Nandito kaming anim at hinihintay ka, sino namang mangti-trip sa 'yo?"

"Oo nga, wala naman sigurong iba na mangloloko sa 'yo."

Napangiti ako, sinabi ni Zion na isa raw sa kanila ay takot sa multo. Tiyak na siya ang unang magpa-panic ngayon.

"Hindi kaya—"

"Pre, sinabi ko sa inyo ayoko ng mga ganyang biro, ah. Gabi na, hindi nakakatawa!" Bingo! Ang lalaki pa lang tinutukoy ng kasama ko ay 'yung nakahiga sa duyan. Agad siyang bumangon dahil sa usapan ng mga kaibigan niya.

"Hindi ako nananakot! Talagang may kumuha nito sa kamay ko pagdaan ko sa damuhan!"

"Sige, tingnan natin kung nandoon!"

"Kapag nalaman ko kung sino 'yan, mata niya lang ang walang latay!"

Para silang mga tanga na handa nang sumabak sa giyera.

Pagtalikod nila sa akin, agad kong binanggit ang isang incantation, "Ossu or Meis: Fugio."

Maliwanag ang pakpak ko dahil galing ito sa aking apoy pero hindi nila ito mapapansin dahil nasa iba ang atensyon nila at nakatalikod pa sila sa akin.

Agad kong pinagaspas ang pakpak ko para mamatay ang apoy ng siga nila. Ibinigay ko ang buong lakas ko para maabot ng hangin na ibinuga nito ang apoy na ginawa nila. Walang liwanag ang buwan ngayon at nagsimula nang dumilim ang paligid, kaya hindi sila magkakakitaan kapag nawala ang liwanag galing sa siga.

Nang mamatay na ito ay agad kong binawi ang incantation ko para mawala ang pakpak ko.

"Bakit namatay ang apoy?! Bilisan n'yo gumagwa agad—"

Nagsimula nang sumugod si Zion, isa na ang tumumba sa kanila. Oras na rin para tumulong ako.

"Ossu or Meis: Spicio," pagbanggit ko sa incantation ay agad akong bumaba sa puno. Tinapik ko si Zion na ang ibig sabihin ay narito na rin ako.

Kitang-kita ko ang lahat ng ginagawa nila dahil sa insigne ko kaya hindi mahirap bantayan ang galaw nila.

"Gumagawa na ba kayo ng apoy?! Ang tagal naman!"

"Sandali! Nangangapa pa ako pabalik sa siga!" Paglayo niya ng kaunti sa lima niyang kasama, ay agad ko rin siyang sinapak dahilan para mawalan siya ng malay.

"Ano?! Nasa siga ka na ba? Kung wala pa gumawa na lang tayo kahit—" Sinapak ko na rin siya at agad siyang nawala ng balanse. Nang makita kong may malay pa siya ay agad kong sinipa ang mukha niya. Wala dapat magpaalala sa kanila na gumawa sila ng apoy kahit sa kamay lang.

"Hoy! Ano bang nangyayari?!" Nagtataka na sila sa nangyayari.

"Wala ito! Natalisod lang ako!" agad na sigaw ni Zion, ginaya niya ang boses ng isa sa mga pinatumba ko.

"Bilisan n'yo sa apoy, ano ba! Mag-iinuman pa tayo!"

Agad kong sinapak ang pang-apat na lalaki. Hanggang sa sunod-sunod ko na silang tinadyakan sa panget nilang mukha.

Nang tumba na silang lahat, hindi ako nakuntento. Dinagdagan ko pa ang pasa at dugo sa katawan at mukha nila.

Nang makuntento na 'ko sa itsura nila, sinindihan ko ulit ang siga nila. Binalik na rin ni Zion ang binili nilang inumin na nakahawak sa kamay nu'ng lalaking tinawag nilang Den.

Ngayon, tiyak na pagsisisihan nila ang pinaggagagawa nila.