คืนนั้นมิรานอนเฝ้ากิ่งเกสรโดยที่ตัวเองก็ยังเจ็บไปทั้งตัว ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลเดิมที่หัวไหล่หรือแม้แต่รอยฟกช้ำบนใบหน้าที่ถูกศิวะตบจนเลือดกลบปาก ร่างเล็กนอนคุดคู่อยู่บนพื้นห้องอย่างกระสับกระส่ายด้วยอาการไข้ขึ้นอีกหน
ศิวะที่เฝ้ามองอยู่ตลอดจนกระทั้งแน่ใจแล้วว่ามิราได้หลับไปเขากลับเข้ามายังห้องของกิ่งเกสรเงียบๆ ร่างสูงขึ้นไปนอนบนเตียงกับร่างที่ไม่ไหวติงของกิ่งเกสรก่อนจะกอดเธอไว้แล้วกระซิบบอก
‘’ กิ่งพี่พามันมาให้กิ่งแล้วนะ….ต่อไปนี้เราจะลงโทษมันด้วยกัน…กิ่งเห็นไหมว่าสภาพมันตอนนี้น่าสมเพชแค่ไหน…พี่จะให้มันชดใช้คืนให้เราร้อยเท่าพันเท่า’ ’ศิวะเอ่ยบอกแก่ร่างในอ้อมกอดพร้อมกับมองไปยังร่างที่นอนคุดคู่อยู่บนพื้นไม้ที่เย็นเฉียบด้วยแววตาที่เรียบเฉย ก่อนเขาจะกอดร่างของกิ่งเกสรไว้แล้วค่อยๆ หลับไป
‘’ อึก นะ หนาว หนาวจัง อึก อื้อ หนาวจัง แม่ขา พ่อขา ช่วยด้วยหนูหนาว’ ’มิรานอนดิ้นไปมาพร้อมกับเผลอเพราะพิษไข้หวน
