เมียแต่งที่คุณไม่เคยต้องการ

บทที่1 หนีจากเกาะนรก พายุฝนลูกใหญ่ตกกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา แม้ว่าหญิงสาวจะได้ยินการแจ้งเตือนพายุลูกใหญ่มาแล้วเมื่อตอนที่เธอทำงานกลางแดดที่ร้อนจัดในช่วงกลางวันจากวิทยุของเหล่าคนงานบนเกาะแต่เธอก็ไม่แยแสต่อการแจ้งเตือนพายุนั้น เพราะตอนนี้โอกาสทองของเธอมาถึงแล้ว โอกาสที่เธอจะได้หนีออกจากเกาะนรกแห่งนี้ มิราออกแรงวิ่งอย่างสุดชีวิตไปที่ชายหาด เบื้องหน้าของเธอคือเรือสปีดโบ้ทสีขาวที่จอดอยู่ เธอขโมยกุญแจของเรือมาในตอนที่เจ้าของนั้นหลับ และเจ้าของเรือนั้นไม่ใช่ใครหากแต่เป็นผู้ชายชั่วที่เธอแสนจะเกลียดชัง ผู้ชายที่หลอกลวงเธอและทำร้ายเธออย่างเลือดเย็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า สามีของเธอ นายหัวศิวะ ….. ชายผู้เพียบพร้อมคนนี้เฝ้าตามจีบเธอในช่วงปีก่อน เขารู้ใจเธอไปเสียหมดทุกอย่าง ใครๆ ต่างก็บอกว่านายหัวศิวะคือผู้ชายที่ดี แม้แต่พ่อแม่ของเธอก็เห็นดีเห็นงามด้วยหากเธอจะคบหากับเขา มิราเองก็คิดว่าตัวเธอนั้นได้เจอเจ้าชายในชีวิตจริงแล้ว เพราะตลอดเวลาที่คบหาดูใจกันนั้นไม่มีแม้แต่ครั้งเดียวที่ศิวะจะทำให้เธอเจ็บช้ำใจ เมื่อตกอยู่ในหวงแห่งรักทุกอย่างรอบตัวนั้นสวยงามและหอมหวานไปหมด คบกันได้เกือบจะปีศิวะก็ขอเธอแต่งงาน และแน่นอนมิราตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ในพิธีแต่งงานเขาสัญญาและสาบานต่อหน้าพ่อแม่เธอ ต่อหน้าเพื่อนๆ ของเขาและต่อหน้าบาทหลวงในโบสถ์ที่ศักดิ์สิทธิว่าจะรักและดูแลเธอจวบจนวันสุดท้ายของชีวิต แต่เมื่อแต่งงานได้ยังไม่ทันข้ามคืนทุกอย่างก็เปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือ เขาร้ายใส่เธออย่างไม่มีเหตุผล หลอกว่าจะพาเธอมาฮันนีมูน และใช้ชีวิตหลังแต่งงานที่เกาะส่วนตัวของเขาแต่ทุกอย่างมันช่างตรงกันข้าม เขาให้เธอมาอยู่ที่เกาะแห่งนี้และใช้แรงงานอย่างหนัก มิหน่ำซ้ำที่นี้เขายังมีผู้หญิงคนอื่นที่ซุกช่อนไว้ตั้งแต่ก่อนจะมีเธอด้วยซ้ำ เธอพยายามขอเหตุผลเขาว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับเธอ แต่คำตอบที่ได้คือความเย็นชาและป่าเถื่อนอย่างที่เคยไม่เคยพบเจอมาก่อน ‘’ ติดสิ ติดเถอะ ขอร้องล่ะ’ ’ มิราพยายามสตาร์ทเครื่องยนต์ของเรือสปีดโบ้ทด้วยมือที่สั่น แม้สายฝนจะกระหน่ำลงมาเธอก็ไม่ได้สนใจ ตอนนี้หญิงสาวแค่อยากจะหนีไปจากที่นี้ให้พ้นจากสามีปีศาจนั้น ‘’ พระเจ้า ติดแล้ว ขอบคุณสวรรค์’ ’หญิงสาวส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจก่อนจะออกเรือเพื่อไปจากที่แห่งนี้แต่เรือยังไม่ทันจะออกไปไกลเท่าไหรกระสุนนัดหนังก็เฉียดใบหนูเธอและเจาะเข้าที่กระจกของเรือจนแตก -ปัง – -เพล้ง- ‘’ กรี๊ดดดดดด’ ’มิราส่งเสียงร้องพร้อมกับก้มหัวหลบก่อนที่กระสุนอีกหลายนัดจะถูกยิงตามมา เธอกลัวมากแต่ก็พยายามจะประคองพวงมาลัยของเรือให้อยู่ และเร่งเครื่องยนต์ให้เร็วขึ้น เสียงปืนเงียบลงเพราะตอนนี้เรือของเธอออกมาไกลจากชายฝั่งแล้ว มิราถอนหายใจอย่างโล่งอก ‘’ รอดแล้ว รอดแล้ว’ ’หญิงสาวพูดกับตัวเองและพยายามตั้งสติขับเรือต่อไปท่ามกลางพายุฝนที่กระหน้ำ แต่ดีใจได้ไม่เท่าไหร่จู๋เรือก็ดับลงไปเสียดื้อๆ ‘’ อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ….โอ้ย บ้าเอ่ย!!!!’ ’พอมองไปที่เกน้ำมันเธอก็พบว่าเรือน้ำมันหมด เป็นจังหวะเดียวกับที่มีเสียงเรืออีกลำแล่นตามหลังมามิรารู้ได้ทันทีว่านี้เป็นเพียงแผนของศิวะ เขารู้แต่แรกว่าเธอจะหนี เขาจงใจทำให้เธอขโมยกุญแจได้อย่างง่ายดาย มิราทรุดตัวลงนั่งอย่าหมดเรี่ยวแรง ไร้ซึ้งทางหนีอีกต่อไป เรือสปีดโบ้ทคันใหญ่จอดขนาบข้างบนนั้นมีศิวะและลูกน้องคนสนิทสองคนของเขาอยู่ด้วย ‘’ ไง สนุกไหม ได้ขับเรือเล่น?’ ’ น้ำเสียงที่ฟังดูสบายๆ ถูกเอ่ยออกจากปากของเขา มิราเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ดวงหน้าสวยยามนี้เต็มไปด้วยความทุกข์โศกและเกลียดชังปีศาจตรงหน้า ‘’ ทำไม ทำไมคุณถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้คุณเจ็บแค้นนักหนาศิวะ บอกฉันมาเถอะ ขอร้องล่ะบอกฉันที ฉันสับสนไปหมดแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยฉันไป!!!!’ ’มิราลุกขึ้นยืนท่ามกลางสายฝนที่กระหน้ำ เธอร้องถามคำถามที่เคยถามแก่ศิวะไปแล้วแต่ก็ยังไม่เคยได้คำตอบ ‘’ ฉันจะบอกก็ต่อเมื่อฉันได้เห็นกับตาว่าเธอได้ชดใช้อย่างสาสมแล้ว แต่ดูเธอสิยังปากแจ๋วอยู่เลย ฉันเกลียดที่เธอดูเข้มแข็งตลอดเวลา’ ’ศิวะเอ่ยพร้อมกับมองดูมิราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ‘’ งั้นก็ฆ่าฉันซะสิ ทำมันซะถ้าเกลียดฉันมากก็ฆ่าฉันเลยสิ’ ’มิราที่ตอนนี้กดดันจนคุมสติไม่อยู่ท้าทายศิวะออกไปอย่างเหลืออด ‘’ หรือคุณไม่กล้า คุณมันใจไม่ถึงพอสินะ ฆ่าฉันไม่ลงใช่ไหมล่ะ หลงรักฉันแล้วงั้นสิ!!!’ ’มิราพูดไปหัวเราะไปทั้งน้ำตา ทั้งอ้อนวอนก็แล้ว ทั้งด่าทอเขาก็แล้วแต่คนตรงหน้ายังคงมีแต่ความเย็นชากลับมาให้ ‘’ ปากเก่ง อย่าคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนั้น….ฉันไม่มีวันจะพิศวาสคนแบบเธอ’ ’ศิวะพูดจบก็ชักปืนในมือขึ้นและหันปลายกระบอกปืนในมือไปทางมิรา -ปัง-เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างของมิราที่พลัดตกจากเรือ เลือดสีแดงลอยอยู่เหนือน้ำทันทีที่ร่างของหญิงสาวที่พึ่งถูกคมกระสุนตกลงไปยังผิวน้ำ ศิวะมองดูภาพนั้นด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ไร้ซึ้งความรู้สึก ………………………………………………………………..