บทที่18 รู้สึกผิด
‘’กิ่งพี่จะทำยังไงดี พี่ควรจะทำยังไงกับเรื่องเด็กคนนั้น…พี่ทำลายเธออย่างไม่เหลือชิ้นดีแล้ว พี่เลวใช่ไหม ตอบพี่ที…พี่เลวใช่รึป่าว?’’ศิวะจับมือกิ่งเกสรก่อนจะร้องไห้ออกมา เขาทั้งสับสนและไร้ที่ปรึกษามีเพียงหยาดน้ำตาเท่านั้นที่พอจะบรรเทาความว้าวุ่นในสมองและหัวใจลงได้บ้าง ความเหนื่อยล้า หนักอึ้งในหัวบวกกับความเมาและความเย็นของแอร์ทำให้ศิวะเผลอหลับไปเป็นเวลานาน มิรานั่งรอให้ศิวะออกมาอยู่ที่บริเวรณชิงช้าหน้าบ้านไม้ดังเช่นทุกครั้งแต่ดูเหมือนวันนี้ศิวะจะใช้เวลาอยู่กับกิ่งเกสรนานกว่าทุกวันแต่เธอก็ไม่สิทธิ์ที่จะเดินไปเรียกเขาให้ออกมาจากห้องนั้นได้ ร่างเล็กที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันเช่นกันค่อยๆเผลอหลับไปบนชิงช้าแบบมีผนักพิงตัวใหญ่ ทางด้านศิวะที่เผลอหลับไปก็รู้สึกตัวตื่นเขามองนาฬิกาบนฝาผนังที่ตอนนี้บอกเวลาสามทุ่มครึ่ง
‘’เผลอหลับไปหรอเนี่ย ‘’ศิวะนวดคลึงต้นคอตัวเองไปมาก่อนจะมองกิ่งเกสรที่ห
