เวลาผ่านไปจากเช้าจนค่ำมิราก็ไม่ยอมออกมาจากห้องของกิ่งเกสร เธอร้องไห้จนฟุบหลับอยู่ที่ข้างเตียง พอตื่นก็ร้องไห้อีกแล้วก็ฟุบหลับไปอีกอยู่แบบนั้น ศิวะได้แต่ถอนหายใจกับความรั้นของเธอ
‘’มิรา เปิดประตูนี้คือคำสั่งเปิดประตูเดียวนี้!!!’’ศิวะยืนตะโกนเรียกคนข้างในอย่างเหลืออดเพราะเขาเป็นห่วงที่เธอนั้นเอาแต่ขังตัวเองอยู่ข้างในไม่ยอมออกมากินข้าว
‘’ไม่ ฉันไม่เปิด ฉันไม่หย่าได้ยินไหม ฉันไม่หย่าหรอก’’เสียงเล็กแห่บพร่าตะโกนตอบมา
‘’ไม่หย่าวันนี้วันหน้าก็ต้องหย่าอยู่ดี ดื้อไปก็ไม่มีประโยชน์ ออกมาคุยกันดีๆเถอะน่า ถ้าเธอเปิดประตูต่อให้เราหย่ากันแล้วฉันก็จะยอมให้เธออยู่ที่นี้ก็ได้ ถ้าเธอบริสุทธิ์ใจจะอยู่ต่อเพื่อดูแลคุณกิ่ง’’ศิวะหาทางต่อลองกับคนหัวรั้น เสียงคนข้างในเงียบไปครู่หนึ่งก่อนทีประตูจะค่อยๆถูกเปิดออก ศิวะรีบดึงคนข้างในขึ้นออกมาแล้วอุ้มพาดบ่าทันที
‘’ว้าย คุณศิวะ ปล่อยนะ ไหนบอกว่าจะยอมให้ฉันอยู่ดูแลคุ
