องค์ชายสี่ NC
3183 Words
“ตกลง ระหว่างนี้เจ้าไปพักตำหนักข้า”
ตำหนักองค์ชายสี่
“จำเป็นต้องนอนเตียงเดียวกับข้าหรือไง”
“เพคะ”
หลังจากที่มาถึงตำหนักลู่เสียนก็แจ้งว่าต้องการให้องค์ชายสี่อยู่กับนาง เวลากิน เวลานอน และต้องใช้เวลาอยู่กับนาง เหตุผลของลู่เสียนเพียงแค่อยากทำในสิ่งที่อาเฉินเคยบอกว่าอยากทำกับนางในชาติที่แล้วเท่านั้น
“เจ้ายังไม่ออกเรือน แบบนี้จะเสียหาย”
“ข้าไม่คิดออกเรือน”
องค์ชายสี่ที่อยู่บนเตียงมองลู่เสียนที่ใส่เพียงเสื้อตัวบางกำลังขึ้นมานอนบนเตียงข้าง ๆ เขาได้แต่เผลอกลืนน้ำลาย
“เจ้าไม่กลัวข้า....”
“ท่านนั่นแหละจงระวังข้าไว้ ข้าไม่ใช่สตรีจำพวกให้ผู้อื่นปลุกปล้ำ แต่เป็นสตรีที่ปลุกปล้ำผู้อื่นมากกว่า....”
ลู่เสียนพูดจบก็ล้มตัวนอนข้างองค์ชายสี่ ก่อนจะถือวิสาสะใช้แขนขององค์ชายสี่เป็นหมอนพร้อมทั้งซุกเข้าที่อ้อมแขนกอดองค์ชายสี่ไว้
“เจ้า...”
“ทำไมพระองค์ถึงไม่อยากมีสตรีเคียงคู่...”
“ข้าแค่ไม่ชอบ....พวกนางต่างเสแสร้ง ข้าไม่ต้องการให้ใครมาสงสารหรือเห็นใจ ข้าคือองค์ชายสี่ถึงข้าไม่อาจเดินได้แต่ข้าก็เก่งไม่แพ้องค์ชายองค์ใด เรื่องที่พวกเขาไม่รู้ข้าต่างรู้หมด”
“สักวันท่านจะต้องมีสตรีเคียงคู่และมีเจ้าก้อนแป้งออกมานะเพคะ”
“เจ้ากำลังฝันหรือไง....แค่ข้ายอมให้เจ้าทำแบบนี้ ก็คิดว่าข้าจะแต่งให้เจ้าหรือไง”
“หม่อมฉันบอกแล้วเพคะว่าจะไม่ออกเรือน สตรีที่หม่อมฉันหมายถึง คือด้ายแดงอีกข้างของพระองค์ต่างหาก”
ลู่เสียนกระชับอ้อมกอด นางรู้ดีว่าทุกคนต่างมีคู่โชคชะตาอย่างที่ท่านเทพซีห่าวบอก นางเองก็พอใจที่เป็นแบบนั้น
“เหอะ ก็หวังว่าด้ายแดงของข้าจะไม่มาเร็ว ๆ นี้”
ลู่เสียนและองค์ชายสี่ พูดคุยกันไม่นานทั้งคู่ก็หลับไป มีเพียงรอยยิ้มที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง ทำให้รู้ว่านี่เป็นค่ำคืนที่ดีของทั้งสอง
เช้าวันต่อมา
ลู่เสียนกำลังรินชาให้องค์ชายสี่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ ในสายตาขององครักษ์และนางกำนัลนางมองทั้งคู่เหมือนข้าวใหม่ปลามัน ที่ต่างรักหวานชื่น แต่ใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วมันต่างกันโดยสิ้นเชิง
“เย็นไป”
“ร้อนไป”
“ไม่มีกลิ่นชา”
คำพูดเหล่านี้ต่างเป็นองค์ชายสี่ที่พูดกลั่นแกล้งลู่เสียน
“มันเป็นชาที่ข้าปรุงพิเศษเพื่อรักษาอาการของท่าน”
“งั้นข้าจะฝืนใจกิน”
“เหอะ ไม่ต้องกินก็ได้นะเพคะ...”
“เจ้า...”
องค์ชายสี่ดื่มชา ก่อนจะรู้สึกแปลก ๆ ชานี่มันมีกลิ่นคาวเลือด...นางให้เขาดื่มอะไรกันแน่
“เลือดข้าเอง” - -
“เจ้าบ้าหรือไง เอาเลือดเจ้ามาให้ข้ากิน เห็นข้าเป็นปีศาจหรือไง”
“เอาเป็นว่ามันเป็นหนึ่งในการรักษา วันนี้ท่านต้องกินแค่น้ำในกานี้เท่านั้น หากน้ำหมดกาเมื่อไหร่ข้าจะนำมาเติมให้”
“องค์ชายสี่!!!!”
เสียงแข็งกร้าวดังก้องในห้องหนังสือ พอทั้งสองหันไปทางต้นเสียง พบพระสนมที่ยืนมองทั้งสองด้วยความไม่พอใจ
“เสด็จแม่ ทำไมเสด็จมาที่นี่ไม่บอกลูกก่อน”
ลู่เสียนได้ยินดังนั้นก็ทำความเคารพ แต่พระสนมกับมองผ่านนาง เดินไปหาองค์ชายสี่
“ข้าทำอะไรต้องบอกเจ้าก่อนหรือไง เจ้านี่มันขยันสร้างเรื่อง ผู้หญิงที่ข้าหามาให้เจ้ากับไม่สนใจ ดันพาผู้หญิงชั้นต่ำจากไหนไม่รู้เข้ามาในตำหนักเจ้าลูกไม่ได้เรื่อง ทำไมไม่ตายไปซะตั้งแต่ตอนที่ข้าให้กินยาพิษนั้น”
เพล้ง!!!
พระสนมปาถ้วยชาลงพื้นด้วยความโมโห ส่วนลู่เสียนที่ฟังเรื่องราว ก็เข้าใจได้แล้วว่าสาเหตุที่ทำให้องค์ชายสี่เดินไม่ได้เพราะอะไร
“ตัวไร้ประโยชน์แบบเจ้า คิดจะทำอะไรดีดีบ้างไหม ผู้หญิงในตำหนักทำไมเจ้าไม่ชายตามอง ถ้าเจ้ามีพระโอรสเจ้าจะมีสิทธิ์ได้เป็น รัชทายาท”
“เสด็จแม่ ลูกไม่ต้องการ”
“เจ้าลูกโง่ ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า เมื่อไหร่เจ้าจะตายไปสักที หรือว่ายาพิษที่ข้าให้เจ้าทุกวันไม่แรงไม่พอ”
ลู่เสียนที่ฟังได้แต่นิ่ง หรือว่ายาที่เขากินเมื่อเช้าคือยาพิษที่พระสนมให้กิน
“ถ้าเกลียดลูกตัวเองขนาดนั้น จะมาเรียกร้องอะไร ต่างคนต่างอยู่ไม่ดีกว่าหรอ ถ้าอยากให้ตายขนาดนั้น จะมาหวังให้ทำประโยชน์อะไร ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอเพคะ พระสนม”
“ผู้หญิงชั้นต่ำที่ไหน ทหาร ทหารเข้ามา เอาตัวมันไป”
“กล้าหรอเพคะ ลองถามฝ่าบาทหรือยัง หม่อมฉันเป็นแขกที่ฝ่าบาทเชิญมาอย่างยากลำบาก จะแลกกับหม่อมฉันจริง ๆ หรอเพคะ จากที่หม่อมฉันได้ยินมา ฝ่าบาทเหมือนจะทรงเบื่อพระองค์ที่เอาแต่สร้างเรื่องมิใช่หรือเพคะ”
พระสนมชะงัก ก่อนจะตวาดตามองไปที่องค์ชายสี่ ที่ตอนนี้แววตาไม่แสดงความรู้สึกใดใด
“ดียิ่ง องค์ชายสี่ เจ้าเอาผู้หญิงชั้นต่ำแบบนี้มาด่าแม่ เจ้านี่มันสมกับเป็นลูกที่ไร้ประโยชน์จริง ๆ หากเจ้ายังไม่คิดเรื่องมีทายาท ยาถอนพิษก็อย่าหวังจะได้”
“นางบอกแล้วว่าเป็นแขกของเสด็จพ่อ หากเสด็จแม่อยากลงโทษนางลูกว่าเสด็จแม่คงต้องถามความเห็นเสด็จพ่อก่อน ส่วนทายาท ลูกคงทำให้เสด็จแม่ผิดหวังแล้ว”
พระสนมไม่พูดอะไรได้แต่ออกไปด้วยความไม่พอใจ ลู่เสียนเองได้แต่มององค์ชายสี่ ที่ตอนนี้มองมาที่นางด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย
“ถ้าเจ้าสงสารก็ออกไปซะ ข้าบอกแล้วไม่ได้อยากให้เจ้ามาสงสาร”
“หม่อมฉันไม่ได้สงสารเพคะ แค่รู้สึกเหมือนโดนทรยศ หม่อมฉันอุตส่าห์รักษาพระองค์ แต่พระองค์กับกินยาพิษแบบนี้มันทำให้หม่อมฉันที่เป็นหมอหงุดหงิดมาก เอามาเพคะ ไอ้ยาพิษ เฮงซวยนั่น เอามาให้หม่อมฉัน”
ลู่เสียนเดินไปหาองค์ชายสี่ ก่อนจะแบมือออกมา ส่วนองค์ชายได้แต่ขำในลำคอ นางช่างแปลกประหลาด ก่อนจะหยิบยาพิษให้นางไป
“องค์ชายไม่จำเป็นต้องกินแล้วเพคะ สมองมีปัญหาหรอเพคะ ถึงได้กินทั้งๆ ที่รู้ว่ามันมีพิษ”
“ข้าแค่คิดว่า ถ้าข้าตายไปน่าจะดีกว่าให้คนมามองสมเพชข้า ข้าไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไร”
“หม่อมฉันบอกแล้วไงเพคะ พระองค์มีคู่ชะตา สตรีที่เคียงข้างไงเพคะ ส่วนเรื่องคนมาสมเพช เดี๋ยวพอพระองค์เดินได้ พวกนั้นก็จะหน้าหงายไปเอง”
ลู่เสียนยิ้มออกมา แต่ในใจนางรู้สึกเศร้า องค์ชายสี่ต้องผ่านอะไรมาเยอะ นางคงต้องเร่งรักษาเขาแล้ว
“เราไปแช่บ่อน้ำกันเถอะเพคะ หม่อมฉันใส่สมุนไพรเตรียมไว้แล้ว”
ลู่เสียนพาองค์ชายมาที่บ่อแช่ ที่ตอนนี้มีสมุนไพรและกลีบกุหลาบลอยอยู่บนผิวน้ำ นางกำนัลที่อยู่บริเวณนั้นก็พากันออกห่างไป พวกนางเพียงคิดว่าองค์ชายและแม่นางลู่เสียนคงใช้ช่วงเวลาข้าวใหม่ปลามัน
“หากพระองค์แช่ในบ่อน้ำและนอนพัก 1 คืน พระองค์จะสามารถเดินได้เพคะ”
“หึ เจ้ามั่นใจได้อย่างไง แม้แต่หมอหลวงยังบอกว่าข้าหมดทางรักษา”
“เชื่อในตัวหม่อมฉันเถอะเพคะ”
ลู่เสียนหันไปทางองครักษ์เพื่อให้นำองค์ชายลงไปแช่น้ำ องครักษ์ถอดชุดองค์ชาย ก่อนจะนำองค์ชายไปแช่ในบ่อน้ำร้อนที่มีสมุนไพรมากมาย ลู่เสียนที่มองการกระทำทุกอย่างลูบคางอย่างชั่งใจ ตอนนี้สมุนไพรทุกอย่างครบหมดแล้วเหลือเพียงเลือดนางเท่านั้น แต่ต้องใช้เลือดนางเยอะแค่ไหนถึงจะพอสำหรับการรักษานี้
“เจ้าออกไปก่อนดีหรือไม่”
“เพคะ???”
“ยังไงเจ้าก็เป็นสตรี ไม่ควรมาอยู่ในที่ ที่บุรุษเปลื้องผ้าเช่นนี้ หากผู้ใดรู้เข้า”
องค์ชายสี่ที่แช่น้ำอยู่รู้สึกเขินอาย แม้จะเคยนอนกับนางแต่ใช่ว่าจะอยากเปลื้องผ้าต่อหน้านางแบบนี้
“วางใจเถอะเพคะ มากกว่านี้หม่อมฉันก็เห็นมาหมดแล้ว อีกอย่างหม่อมฉันเคยบอกแล้วเพคะว่าจะไม่ออกเรือน...”
“เหอะ....”
รู้สึกไม่พอใจ ไม่พอใจสักนิด เหตุใดนางถึงบอกว่าเคยเห็นของบุรุษอื่น
“เอาผ้านี่ปิดตาไว้นะเพคะ หม่อมฉันจะลงไปแช่ด้วย”
ลู่เสียนเดินไปใช้ผ้าผืนบางปิดตาองค์ชายสี่ไว้ ก่อนจะเปลื้องผ้าแล้วลงไปแช่ ในมือของนางมีมีดด้ามเล็กที่นางเตรียมมา โชคดีที่อ่างแช่เป็นอ่างเล็ก ๆ นางจึงประเมินว่าอาจไม่ต้องใช้เลือดเยอะ
“จะ จะ เจ้าทำอะไร!!!”
“หม่อมฉันเองก็รู้สึกร่างกายอ่อนล้า คิดว่าลงมาแช่สมุนไพรน่าจะดีขึ้น พระองค์เถอะทำไมต้องหน้าแดงด้วย”
ลู่เสียนมององค์ชายที่ตอนนี้ใบหน้าและหูแดงก่ำ ดูสิเขาต่างจากอาเฉิงของนางตรงไหน อาเฉิงเองก็เป็นแบบนี้เวลานางเองยั่วยวนหรือเวลานางพูดออดอ้อน ลู่เสียนอมยิ้มก่อนจะใช้มีดกรีดที่ฝ่ามือเหลือจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผล ลู่เสียนมองเลือดที่ไหลลงน้ำอย่างพอใจ
“เจ้า...แบบนี้ไม่เท่ากับข้าต้องรับผิดชอบแต่งเจ้าเข้ามาหรือไง”
“หากเช่นนั้นข้าต้องแต่งให้องค์ชายห้าก่อนท่านแล้วกระมัง”
ลู่เสียนพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่เป็นองค์ชายสี่ที่ได้ยินคำพูดนางแล้วชะงัก นี่นางกับน้องห้า....
“เอาละท่านแช่ไปก่อนเมื่อถึงเวลาข้าจะมาบอก”
“แล้วเจ้าจะไปไหน...”
องค์ชายสี่ถามอย่างร้อนรน นางจะไปไหนจะไปหาน้องห้าใช่หรือไม่ เขาถอดผ้าปิดตาออกอย่างลืมตัวหมายจะรั้งนางไว้ แต่ก็ต้องมองค้างกับภาพตรงหน้า เป็นลู่เสียนที่เปลือยเปล่า ที่กำลังลุกขึ้นจากน้ำ ร่างกายของนางขาวดังหยก หน้าอกที่ใหญ่โตทำให้บุรุษต่างหลงใหล องค์ชายสี่เผลอกลืนน้ำลายกับภาพตรงหน้า
“เอาไงต่อดีล่ะ....มองแบบนี้จะคิดใหม่ดีหรือไม่เรื่องคู่ครอง”
“ขะ...ข้าไม่เห็นอะไร..”
องค์ชายสี่เอามือปิดหน้าด้วยความเขินอาย ลู่เสียนที่เห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมา นางนึกสนุกอยากแกล้งบุรุษปากแข็ง
“เช่นนั้นหรือเพคะ”
“ใช่ข้าไม่เห็นอะไร”
ลู่เสียนเดินตรงไปหาองค์ชายสี่ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้า ลู่เสียนดึงมือที่ปิดหน้าขององค์ชายออก ทำให้ตอนนี้องค์ชายเห็นเรือนร่างของนางชัดเจน ลู่เสียนกระตุกยิ้มอย่างพอใจ
“แบบนี้ก็เห็นแล้วใช่ไหมเพคะ”
“จะ...จะ..เจ้า”
“เตรียมใจสำหรับคืนนี้หรือยังเพคะ”
ลู่เสียนยิ้มออกมา ก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไป จริง ๆ นางแค่อยากกลั่นแกล้งเขาเช่นที่เคยทำกับอาเฉิง แต่กลับกัน ด้านองค์ชายสี่ตอนนี้ในหัวเขา คิดเพียงว่า นางเป็นสตรีที่ปลุกปล้ำบุรุษ จริง ๆ สินะ
ห้องบรรทมองค์ชายสี่
“องค์ชาย ข้าร้อน...”
“ลู่เสียนเจ้าเป็นอะไร...”
ลู่เสียนที่ตอนนี้บิดกายไปมาอยู่บนเตียง ที่มีองค์ชายสี่ถามไถ่นางด้วยความเป็นห่วง นางเป็นอะไร....เมื่อกี้จะพูดคุยกันดีดีอยู่เลย ลู่เสียนในตอนนี้รู้สึกร้อนวูบวาบ นางรู้สึกได้ถึงความต้องการที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ของนาง และนางรู้ดีว่ามันคืออะไร!!! เพราะเหล้าที่นางไปขโมยกันเมื่อตอนเย็นแน่ ๆ มันต้องมายาผสมอยู่แน่ ๆ
“ลู่เสียน พวกเจ้าไปตามหมอหลวงมา!!!”
องค์ชายสี่ออกคำสั่งองครักษ์เงา ก่อนจะมองลู่เสียนที่ตอนนี้มีเหงื่อผุดออกจากใบหน้า นางในตอนนี้พยายามปลดเสื้อผ้าของนางเองออก
“ลู่เสียนเจ้าจะทำอะไร หยุด หยุด”
“หยุดบ้าอะไรละ!!!”
ลู่เสียนตวาดองค์ชายสี่กลับไป ก่อนจะมองที่องค์ชายสี่นิ่งด้วยสติอันเลือนรางในตอนนี้ นางเห็นองค์ชายสี่ที่นั่งพิงหัวเตียงเป็นอาเฉิง นางยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะลูบไล้ใบหน้าอย่างแผ่วเบา
“อาเฉิง.....”
“.......”
“ในที่สุดก็ได้พบเจ้า.....อาเฉิงของข้า...”
ลู่เสียนลุกขึ้นไปนั่งคล่อมองค์ชายสี่ ก่อนจะโน้นหน้าลงไปจูบด้วยความคิดถึง ด้านองค์ชายสีพอได้สติก็พยายามผลักนางออกมา
“ลู่เสียน ข้าไม่ใช่อาเฉิง เจ้าดูดีดีสิ ข้าองค์ชายสี่”
องค์ชายสี่เขย่าตัวลู่เสียนเพื่อเรียกสติ ด้านลู่เสียนเองก็ลูบไล้ใบหน้าองค์ชายสี่ไปมา พร้อมน้ำตาคลอ
“องค์ชายสี่ เป็นอาเฉิงให้ข้าหนึ่งคืนไม่ได้หรอ ข้าคิดถึงเขามากจริง ๆ ”
“ลู่เสียน เจ้าจงคิดดีดี มันมีแต่เจ้าที่เสียหายหากข้าทำแบบนั้น”
“ข้าไม่เป็นไร เป็นเขาให้ข้านะ องค์ชายสี่ ข้าขอร้องท่าน”
องค์ชายสี่มองลู่เสียนที่ตอนนี้มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เจ้ามั่นใจแล้วใช่ไหม”
ลู่เสียนไม่ตอบ นางเพียงพรมจูบไปทั่วใบหน้าของเขา ใบหน้าที่นางคิดถึง ด้านองค์ชายสี่ก็กระตุกผ้าม่านลงมา
“หากเจ้าต้องการอาเฉิงข้าย่อมเป็นให้ได้....”
ลู่เสียนปลดเสื้อขององค์ชายออก เผยให้เห็นอกแกร่ง ขยับให้องค์ชายสี่นอนราบกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมองค์ชายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ทั้งนางและเขาต่างเปลือยเปล่า ลู่เสียนพรมจูบไปทั่วอกแกร่ง ก่อนจะลากลิ้นลงมาที่ท้อง
“ลู่เสียน.....”
ลู่เสียนใช้มือรูดท่อนเอ็นขององค์ชายอย่างแผ่วเบาเป็นจังหวะ ก่อนจะพรมจูบที่ท่อนเอ็นอย่างพอใจ นางเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปเลียบริเวณหัวหยักที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำสีใสเหนียว ๆ ออกมา ทุกครั้งที่ลิ้นนางแตะที่ปลายหัวหยิก องค์ชายก็จะมีเสียงครางออกมาอย่างแผ่วเบา ลู่เสียนยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะลากลิ้นลงไปเลียที่โคนลำอย่างเอาใจ
“ซี๊ดดดด ลู่เสียน”
ลู่เสียนที่ได้ยินเสียงคราง ก็อ้าปากอมปลายหัวหยักเข้าไปในปาก พร้อมตวัดลิ้นรัวในปาก มืออีกข้างยังคงชักท่อนเอ็นขึ้นลง องค์ชายสี่เองก็ใช้มือลูบหัวนางอย่างพอใจ
“ท่านชอบไหม”
“ซี๊ดดดดด ทำดียิ่ง”
ลู่เสียนมองท่อนเอ็นที่ตั้งชี้โด่ตรงหน้า นางพรมจูบไปทั่วท่อนเอ็น ก่อนจะนั่งคร่อมพยายามกดท่อนเอ็นเข้าไปในรูสวาท ด้านองค์ชายสีพอท่อนเอ็นรู้สึกถึงคับแน่น ก็ท่อนเอ็นกระตุก เขาได้แต่กัดกรามไว้ไม่ให้แตกตอนนี้ ข้างในของลู่เสียนรัดแน่นจนเขาแทบแตก
“อื้มมมม...ท่อนเอ็นท่านใหญ่ยิ่งนัก รูสวาทของข้าแทบฉีกเลย”
“อ้า...เจ้ารัดข้าแน่นยิ่ง แต่ข้าไม่ไหวแล้ว”
พูดจบองค์ชายสี่ก็จับสะโพกของลู่เสียนกดลง ทำให้ท่อนเอ็นปักเข้าไปในรูสวาทมิดด้าม
“ซี๊ดดดดดด ท่านไม่ไหวแล้วสินะ”
ลู่เสียนที่ตอนนี้ไม่เหลือความเจ็บแล้ว มีแต่เพียงความเสียว นางมององค์ชายด้วยสายตาสื่อความหมาย ก่อนจะเริ่มยกสะโพกขึ้นลง องค์ชายสี่เองก็ใช้มือทั้งสองบีบเต้านมตรงหน้าตามแรงอารมณ์
“อืมมม แรงอีก...”
ลู่เสียนพยักหน้า ก่อนจะขยับแรงขึ้นนางลงน้ำหนักหนักขึ้น แม้จะจุกแต่มันก็ถึงใจนางยิ่งนัก ยิ่งคนที่นางกำลังมีอะไรด้วยหน้าตาเหมือนอาเฉิงคนที่นางรักนางยังมีความสุข
“รูตอดหัวดีเหลือเกิน ซี๊ดดด แรงอีก ข้าอยากให้มันกระแทกจนชนมดลูกเจ้า ซี๊ดดดดด”
“ซี๊ดด มันดีเหลือเกิน สัญญากับข้านะ ถ้าท่านแข็งแรงแล้วจะมาทำกับข้าอีก”
ลู่เสียนขยับสะโพกเร็วขึ้น นางรู้ดีเขาในตอนนี้ยังขยับท่อนร่างไม่ได้มาก หากหายดี จะให้เขาทำกับนางจนนางพอใจให้สมกับที่วันนี้ให้นางใช้แรงเยอะถึงเพียงนี้
เสียงฝีเท้า ที่เข้ามาในห้องอย่าวุ่นวายดังขึ้น ลู่เสียนและองค์ชายสี่ได้แต่หยุดชะงัก ได้แต่มองหน้ากันว่าเป็นผู้ใดที่มาขัดขวาง ดีที่มีม่านกันไม่งั้นพวกเขาคงได้เห็นแน่ ๆ ว่าทั้งสองกำลังทำอะไร
“องค์ชาย ข้าพาหมอหลวงมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ลู่เสียนยกยิ้มเมื่อนึกอะไรสนุก ๆ ได้ เมื่อรู้สึกได้ถึงความใหญ่ของแท่งเอ็นที่มากขึ้นนี่ไม่ใช่ชอบมีอะไรกับนางต่อหน้าผู้คนหรอกหรือ
“ไม่ต้องเข้ามา ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ซี๊ดดดด”
องค์ชายสี่เผลอครางออกไป เนื่องจากลู่เสียนเริ่มกลับมาขย่มบนตัวเขา ลู่เสียนในตอนนี้ปิดปากกลั่นเสียงครางไว้แต่พยายามควบจังหวะให้เร็วขึ้น
“แต่ว่าองค์ชาย คุณหนูลู่เสียนอาจเป็นอันตรายได้”
“เจ้าพวกโง่....อ้า....นะ...นางสบายดี”
ลู่เสียนจงใจร่อนเอว สร้างความเสียวซ่านให้แก่องค์ชายสี่ ตอนนี้เขาเองรู้สึกไม่ไหวแล้ว อยากจะปล่อยออกมา ลู่เสียนที่เห็นดังนั้นก็ยกยิ้ม ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหู
“วันนี้ข้างในข้าก็ได้นะ ข้าจะดื่มยาห้ามบุตร”
พูดจบก็ควบขย่มบนร่างองค์ชาย นางเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน ไม่นานลู่เสียนและองค์ชายก็ตัวกระตุกพร้อมกันก่อนลู่เสียนจะลงไปนอนซบอกองค์ชายสี่อย่างหมดแรง
“พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”
ลู่เสียนพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ไม่นานทุกคนก็ออกไปตามคำสั่งนาง องค์ชายสี่กอดนางไว้แนบแน่นก่อนจะพูดเรื่องที่คิดมาตลอดวันนี้
“ลู่เสียน”
“เพคะ”
“เจ้าแต่งให้ข้าดีหรือไม่”
- Writer
