“ท่าน!!! ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมเป็นวิญญาณ!!!”
ลู่เสียนหันไปตามเสียงพบ ผู้หญิงใส่ผ้าคลุมหน้ายืนชี้มาที่นาง
“เจ้าเห็นข้า??”
ลู่เสียนเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น แต่เธอกับถอยหนี
“เจ้าต้องมีชีวิตอยู่สิ ถ้าเจ้ามีชีวิตอยู่เขาถึงจะรอด”
“เจ้าหมายถึงอะไร.....”
“บอกข้ามา!!! บอกข้ามาทำไมกลายเป็นแบบนี้!!!”
ผู้หญิงคนนั้นตะคอกลู่เสียนเสียงดัง ก่อนจะมองนางด้วยน้ำตาคลอ ข้าอุตส่าห์ลักลอบเข้ามาในตำหนักองค์ชายสี่ แล้วทำไมนางถึงได้ตายหนีไปได้ แล้วแบบนี้นายท่านจะทำยังไง
“แล้วเจ้ามีสิทธิ์อะไร มาขึ้นเสียงใส่ข้า”
ลู่เสียนพูดจบก็เดินออกไป เหอะไร้มารยาทกับข้าก่อน ก็ไม่จำเป็นต้องเสวนา
“หยุดก่อน ได้โปรด...ช่วยบอกข้าที...ร่างดอกบัวของเจ้าอยู่ที่ไหน...ข้าต้องนำเลือดเจ้าไปช่วยคน..ข้าขอร้อง”
ตุบ!!
เสียงเข่ากระทบกับพื้นดังขึ้นลู่เสียนที่กำลังจะเดินจากไปก็ได้หันไปมองตามเสียง พบว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังคุกเข่า ขอร้องนาง
