“เจ้าคงไม่คิดวางยาข้าเหมือนเช่นวันนั้น ใช่หรือไม่....”
“.........”
“หยู่ถง......ดูไม่เหมาะกับเจ้านัก”
ลู่เสียนมององค์ชายสี่ด้วยแววตาสับสน เขาจำได้งั้นหรอ
“จำไม่ได้หรอก หญิงชั่วอย่าได้เพ้อฝัน”
เสียงท่านเทพซีดังขึ้น ลู่เสียนมองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบตัว และทุกคนในงานก็ยังปกติดี
“ไม่ต้องหาหรอกข้าไม่ได้ไป และมีเพียงเจ้าได้ยินเสียงข้า ตอนนี้ข้าพบวิธีให้เจ้ากลับเข้าร่างแล้ว ตอนนี้ข้ามีหน้าที่มาพาวิญญาณเจ้าไปเข้าร่าง”
แล้วท่านเทพฟางเซียนเล่า.....
“นางในตอนนี้กำลังรับโทษที่ตนเองก่อ เอาล่ะถึงเวลาแล้ว”
ลู่เสียนมองไปที่องค์ชายสี่อย่างอาลัยอาวรณ์ นางในตอนนี้มีโอกาสใกล้ชิดเขา แล้วหากนางกลับไปเป็นลู่เสียนคงยากที่จะเจอกัน....
“หากอาลัยนัก ก็กลับไปเป็นดังเดิมเถิด จะฝืนใจเพื่อคนอื่นไปใย ข้อตกลงของข้าเพียงแค่ให้พวกเขามีบุตร ส่วนเจ้าบ้านั้นข้าจัดการเอง บังอาจมายุ่งกับชะตามนุษย์!!!”
ท่านหมายถึง.....
“เอ
