“แต่ว่า...ทุกอย่างย่อมมีข้อแลกเปลี่ยนถูกไหมน้องหญิง....”
“.........”
ข้าเริ่มรู้สึกไม่ดีมาก ๆ เหมือนเทพเจ้าแห่งหายนะกำลังมายืนบนหัวของข้า และยืนยันได้โดยมอง ผู้ชายรูปงามทั้งหกคนที่จ้องมองมาที่ฉันอย่างสื่อความหมาย....
“ข้าป่วย.....”
“แน่นอนย่อมมิใช่ตอนนี้”
ลู่เสียนมองพวกเขาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“หากผู้ใดทำให้ข้าพึงพอใจ ข้าจะตอบแทนคนผู้นั้นจนพอใจ....”
“เหอะ...เจ้าเล่ห์”
องค์ชายสามพูดออกมา เข้าคิดไว้แล้วหญิงเจ้าเล่ห์เช่นนางไม่มีทางยอมให้ผู้อื่นเอาเปรียบง่าย ๆ
“ไปสิเจ้าคะ ไปทำให้ข้าเห็นว่าพวกท่านตั้งใจ ใส่ใจข้าเพียงใด....”
ลู่เสียนยิ้มหวานออกมา ก่อนเหล่าองค์ชายจะขอตัวไปทำตามที่เคยพูดไว้กับนาง ครั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบอีกครั้งลู่เสียนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“หากเจ้าไม่ชอบ ก็แต่แค่พูดออกมา พวกเราไม่มีทางบังคับเจ้าหรอก”
องค์ชายสามพูดขึ้น หลังจากเห็นท่า
