RAYMOND [M2M]

KABANATA 1: Pantasya ng Anak

Warning: Contains matured scenes and word courses that are not suitable for young audiences under 18 of age below. Read at your own risk as you proceed.

---

Napahinto si Renz mula sa pagbabalik tanaw niya sa nakaraan ng sandaling makarinig ng tila mga yapak na nagmumula sa ikalawang palapag ng kanilang bahay.

‘Thud... Thud... Thud...’

Napatingala siya sa konkretong kisame ng una nilang palapag matapos niyang marinig muli sa ikalawang pagkakataon ang ingay na iyon.

Mabilis niyang binitawan ang de-kahoy na sandok at itinigil sandali ang pagluluto upang pakinggan iyong mabuti. Sa kasamaang palad ay 'di na niya ito narinig pa, ngunit sa pakiwari niya'y sa silid ng kaniyang ama ang orihinal na pinagmumulan ng ingay na iyon. Marahil ay gising na ito. Kung gayon man ay saktong sakto lang ang gising nito sapagka't anumang sandali ay matatapos na siya sa niluluto niyang adobo.

Nagpatuloy si Renz sa pagluluto at paghalo-halo ng mga sangkap sa niluluto niyang ulam, subalit napatigil din kalaunan ng marinig niya ang tila mga hakbang na papunta ngayon sa kanilang kusina kung saan siya nagluluto.

Kasabay ng paglingon niya sa entrada ng kanilang kusina ay siya din namang pagbungad ng bagong gising pa niyang ama. At kasabay ng pagbungad naman nito ay siya din namang pagkatulala niya habang napatigalgal na nakatitig rito.

Kahit sino naman sigurong nasa posisyon ni Renz ngayon ay ganoon din ang magiging reaksyon kunsakali mang makita ng kung sinumang tao ang ayos ng kaniyang ama.

Paano ba naman kasi umagang umaga pa lang ay halos nakahubo't hubad na ang ama niya. Wala itong suot na pang-itaas na damit maliban lamang sa kupasing boxer short na siyang tanging tumatakip sa kahubadan ng kaniyang ama, kaya naman lantad na lantad tuloy sa paningin niya ang katikasan at kakisigan ng katawan nito. Maging ang mga braso nitong nagpuputukan sa sobrang laki ng mga muscle. Pati na ang dibdib nitong malalapad na sinamahan pa ng mumunting balahibo sa paligid na tantiya niyang masarap sandalan. Gayon din ang mainit-init at hulmadong mga pandesal nito sa tiyan na tila kay sarap isawsaw sa manamis-namis na gatas.

Idagdag mo pa ang pambihirang umbok na nasa pagitan ng mga hita ng kaniyang ama na kahit maging ang suot nitong boxer short ay hindi man lang nagawang ikubli ang naninigas nitong ari. Morning wood na morning wood ika-nga. Mga senaryong kadalasan niyang nasaksihan sa tuwing bagong gising ang kaniyang ama na siyang sanhi upang mang-init ang magkabila niyang pisnge dahil sa kaniyang nakita.

‘Oh, God. Not again please, papa naman kasi, eh. Ang aga-aga nag-papashow na. Masyadong showy, kaasar.’

Konti na lang talaga ay paniguradong masisiraan na ng ulo si Renz kung paulit-ulit nalang na ganito ang makikita niya tuwing umaga. Kung tutuusin ay hindi naman ito ang unang pagkakataong masilayan niya ang hubad barong katawan ng kaniyang ama, ngunit para kay Renz na may lihim na pagtatangi rito ay palaging bago para sa kaniya ang pagkakataong iyon.

“Anak, ayos ka lang?” napabalikwas si Renz ng marinig ang baritonong boses ng kaniyang ama, tila nahimas-himasan siya sa nangyari.

“P-po?” pansin na pansin niya ang pagtataka sa mukha nito ng mapadako ang paningin niya roon. Hindi niya maiwasang bigla na lamang mautal ng sumagot siya rito.

“Sabi ko, ayos ka lang ba?” ulit nito sa kaniya.

“Opo. Ayos lang, ho.” deritsyong sagot niya, pambawi sa pagkakautal kanina.

Halos magkarambulan ang puso ni Renz sa pag-aakalang baka mabisto o kaya’y makahalata ang kaniyang ama. Hindi niya alam kung ano ang gagawin niya o kung may mukha pa ba siyang maihaharap rito kung sakaling mabisto nga siya nito.

“Akala ko kung napaano ka na. Pabigla-bigla ka na naman kasing natutulala diyan.” paliwanag ng kaniyang ama. Unti-unting bumalik sa normal ang kanina'y nagtataka nitong mukha.

“Ah... may naalala lang po kasi ako, papa.” pagdadahilan niya. Pilit niyang ginawang natural at normal ang kaniyang boses.

“O, ano naman ba iyang naalala mo na‘yan, ha?” dahan-dahang sumilay ang pilyong ngiti ng kaniyang ama matapos sambitin ang mga katagang iyon.

Isa sa pinakaayaw ni Renz ay ang makita ang ganong klaseng ngiti ng kaniyang ama. Alam niya kasing meron na naman itong naisip na kalukuhan at sa bandang huli ay mauuwi na naman iyon sa pang-aaasar sa kaniya.

“Wala, naalala ko lang iyong mga requirments na papipirmahan ko sa susunod na linggo.” paglilinaw niya rito.

“Talaga ba, anak?” napakapilyo pa rin ng ngiting ibinigay nito sa kaniya.

“Papa naman. Wala naman akong ibang iniisip pa kundi iyon lang.” depensa ni Renz sa kaniyang ama.

“Wala na ba talaga, nak?...” pambubruska pa nito.

“Wala na po talaga. As in wala at tsaka iyon lang naman 'yong iniisip ko, eh.” paglilinaw niyang muli sa ama.

“Sigurado ka ba diyan, anak. Baka naman meron pa at inilihim mo lang sa'kin. Ano nga bang pangalan noon?... A, boyfriend mo ata iyon anak, e?” pag-uumpisa na naman nito.

“Huh?... si papa talaga, oh. Wala pa po akong boyfriend. Ni-wala ngang nagtangkang manligaw sa'kin, magkaroon pa kaya non.” depensa niyang muli.

Totoo naman talagang wala pa siyang naging boyfriend at hindi niya alam kung saang lupalop ng mundo nakuha ng kaniyang ama ang ideyang iyon. Isa pa kung magkakaboyfriend man siya ay isang tao lang naman ang nasa-isip niya.

“Okay, sige sabi mo, e. Pero Renz---anak...” napahinto ito saglit at napabuntong hininga bago nagpatuloy sa pagsasalita. “Alam mo namang hindi kita pinagbabawalang magkaboyfriend diba?” wika ng kaniyang ama. Napatango siya bigla rito habang kaharap niya ito. Nawala na ang pilyong ngiti nito na kanina lamang ay nakapaskil sa mga labi nito.

“O-opo.” sagot niya at kasabay niyo'y pabuntong hininga itong muli, pagkatapos ay hinakawan ng marahan ang magkabila niyang balikat at tumitig ng diretso sa mga mata niya. Medyo nakaramdam siya ng pagkailang dahil sa pagiging seryoso ng kaniyang ama.

“Payo ko lang sa'yo anak bilang ama mo. Kunsakali mang darating ang panahong mahuhulog ka sa isang lalaki, siguraduhin mong mabuti na kaya kang tanggapin nito ng buong-buo, ha. ‘yung tipong mamahalin ka ng tapat nang walang halong kondisyon. 'yung tipong kahit na ganiyan ka ay ikaw at ikaw pa rin ang pipiliin niya sa bandang huli. Hindi ko alam kong may ganiyan bang lalaki sa panahon ngayon. Wala rin naman kasi akong kaalam-alam kung paano nga ba umibig ang dalawang taong magkapareho ang kasarian, pero kunsakali man na makatagpo ka ng isa ay wag na wag mong sasayangin ang pagkakataong iyon anak dahil sinasabi ko sayo, minsan lang dadating ang ganoong klaseng pagkakataon sa buhay ng isang tao.” seryosong sambit ng kaniyang ama habang nakatitig ng mariin sa mga mata niya. “Alam mong noon pa man ay tanggap ko na ang buong pagkatao mo, nak. Tanggap kita hindi dahil sa anak kita, kundi dahil mahal na mahal kita.” pagpapatuloy nito.

“P-papa....” parang hinaplos ang puso ni Renz dahil sa sinabi ng kaniyang ama. Para siyang maiiyak na ewan. Alam na naman niyang simula't-sapol ay mahal na mahal siya nito, pero kaibaba pa rin talaga kapag nang galing mismo sa bibig ng kaniyang ama ang mga salitang iyon.

“Ayaw ko lang na sa bandang huli ay masaktan ka anak. Kaya't ipangako mo sa'kin na kahit anumang mangyari ay pipiliin mo nang mabuti ang taong mamahalin mo at paglalaanan mo ng pagmamahal. Naiitindihan mo ba ako, Renz?” buong pagmamahal na lintaya nito sa kaniya.

“Pangako, papa. At opo naiintindihan ko po ang lahat ng sinabi niyo.”

Bagama't naantig ng husto ang damdamin ni Renz sa pangaral ng kaniyang ama ay di-naman niya maiwasang makaramdam ng hiya at matinding konsensya sapagka't buong buhay niya ay wala siyang ibang ginawa kundi ang lihim na pagpantasyahan ito. Samantalang ito nama'y walang ibang ginawa kundi ang protektahan at mahalin siya ng buong-buo. Bagay na kinakahiya niya ng husto sa sarili.

“Mabuti naman kung ganon, nga pala luto na ba iyang niluluto mo?” usisa ng kaniyang ama na tantiya niya'y kanina pa nagugutom mula ng malanghap nito ang niluluto niyang pagkain.

“Ay---opo. Luto na po ito papa, upo lang po kayo riyan at ipaghahanda ko lang saglit ang makakain natin.” sagot niya saka dali-daling inihanda ang pagkain.

Matapos niyang maihanda ang lahat ay nagsimula na silang kumaing mag-ama. Sarap na sarap pa nga ito habang panay ang pagsubo nito ng pagkain. Hindi pa nga nito nakakaligtaang puriin siya dahil sa masarap na pagkaing niluto niya.

Totoo din naman kasi ang sinabi ng papa niya, masarap naman tagalang magluto si Renz kahit ano pa mang putahe ang lulutuin niya. Marahil ay namana niya ang kagalingang iyon sa kaniyang ina, masarap rin kasing magluto ang ina niya noong ito'y nabubuhay pa.

Habang nasa kalagitnaan sila ng pagkain ay di-maiwasan ni Renz na mapatitig ng pasimple rito. Kahit anong pilit niyang pagpigil sa sarili ay talagang parang magnet na hahanap-hanapin ng mga mata niya ang machong katawan ng kaniyang ama.

Magkaharap silang kumain nito kung kaya't kitang-kitang niya ang hubad barong katawan ng kaniyang ama na talaga namang nagpagising sa natutulog niyang damdamin. Paano ba naman kasi sa tuwing napapaangat ang malalaki at maskuladong braso ng kaniyang ama habang sumusubo ito ng pagkain ay siyang ding paglantad ng malalagong buhok nito sa kilikili.

Halos pinipigilan na nga ni Renz ang bawat paghinga niya dahil sa tanawing nakahain ngayon sa kaniyang harapan. Kasabay ng pagpigil naman niyang iyon ay ang unti-unting paglukob ng matinding init sa buo niyang katawan. Dahilan upang mawalan na naman siya ng kontrol sa sarili. Ang kaninang hiya at konsensyang naramdaman niya ay biglang na lamang nalusaw na parang bakal dahil sa matinding init na muling umusbong sa kaniyang sistema. Parang nagmistula siyang buhay na apoy na kahit anumang oras ay handang manlapa at maminsala at ang kaniyang ama ang siyang magiging una niyang biktima.

Nagpatuloy si Renz sa pasimpleng paninitig na iyon ng kaniyang ama. Ngayon nga'y naglakbay na naman ang makasalanan niyang mata sa medyo mamula-mulang labi ng kaniyang ama. Napapaisip siya saglit kung ano ang lasa ng labi nito kung sandaling maglapat na ang mga labi nila. Siguro mukhang langit ang pakiramdam niyon. Hanggang sa mapadako ang paningin niya sa maskuladong katawan nito. Napalunok siya, parang gusto niyang dilaan at himudin ang bawat parte ng kakisigan nito. Gayon din ang mabuhok nitong kilikili na tanya niya'y amoy maskulino.

Sarap na sarap man sa tanawing nasa kaniyang harapan, ngunit agaran niyang inalis ang paningin niya rito, baka kasi mahuli siya ng kaniyang ama at mabuking pa siya nito, kaya naman itinuon na lamang niya ang pansin sa kanilang kinakain at nagpukos roon.

“Nga pala, nak. Malapit na ang Graduation niyo. Anong gusto mong regalo na bibilhin ko?” nagitla si Renz ng biglang nagtanong ang kaniyang ama kaya't mabilis siyang napabaling rito. Naalala niyang sampung araw na lang pala ang nalalabi bago ang Graduation nila at sa susunod na pasukan ay kolehiyo na siya.

“Ah, Ikaw nalang siguro 'pa.” walang sa sariling sagot niya rito. “Iyang katawan mo---” napahinto si Renz, madalian niyang kinagat ang mapangahas niyang dila. Muntik na niyang masabi ang laman ng kaniyang isipan.

“Ano?” kunot-noong balik nito.

“Ah... A-ang ibig ko pong sabihin ay ikaw nalang ang bahala, pa. Mas... mas maganda po kasing hindi ko malalaman para masurprisa ako.” bawi naman ni Renz rito.

‘Shet, pahamak ka Renz. Napakalaki mong stupida. Sana hindi makalahata si papa. Sana’y hindi makahalata si papa.’

“Kunsabagay mas mabuti nga iyon anak. At siya nga pala, ikaw na naman ba ang tatanghaling highest honor sa batch niyo, ha?” masayang sambit ng kaniyang ama. Parang nabunutan siya ng tinik ng sandaling makita ang ngiti ng kaniyang ama. Ibig sabihin lamang nito ay wala pa itong kaalam-alam sa nakatago niyang lihim.

“Ah, opo.” mabining sagot niya sa ama.

Matalino si Renz katunayan mula noong elementarya pa siya ay palagi siya ang nangunguna sa kanilang klase. Matataas rin ang mga grado niya sa bawat asignatura at ngayong Senior High School siya ay siya muli ang nangunguna sa kanilang batch.

“Tagalaga, nak? nako, dapat maghanda tayo niyan pagkatapos ng Graduation niyo!” masayang sambit naman nito at tila nagningning pa ang mga mata.

“Ayon, aasahan ko ang handaan na iyan papa, ha?”

“Oo naman, basta para sa anak ko.” nabigla siya ng tumayo ang kaniyang ama at niyakap pa siya nito ng mahigpit. Langhap na langhap tuloy niya ngayon ang napaka-natural na maskulinong amoy ng katawan nito. Parang lumilipad tuloy sa alapaap si Renz dala na rin marahil sa nakakapang-init na aromang nalanghap ng kaniyang ilong.

“Hindi mo alam nak, kung gaano mo ako napapasaya ngayon.” naliligayahang sambit ng kaniyang ama sa gitna ng pagyakap nito sa kaniya.

“Para sayo po talaga ang lahat ng iyon, Papa.” sambit naman niya na halos mapunit na ang labi kakangiti habang palihim na minamanyak ang kaniyang ama.

“Aba'y dapat lang.” pabirong anas naman nito habang walang kamalay-malay sa kabulustugang pinaggagawa niya.

---

[ Fast forward...]

Kasalukuyang hinuhugasan ni Renz ang mga pinggang pinagkakainan nila matapos nilang kumaing mag-ama ng masarap na almusal. Rinig na rinig niya ang paglalagasgas ng tubig sa kanilang banyo kung saan naliligo ngayon ang kaniyang ama.

Ilang minuto pa ang lumipas ay huminto ang lagaslas ng tubig at kasabay niyon ay bumukas ang pinto at iniluwa roon ang kaniyang ama. Muntik pa ngang mabitawan ni Renz ang hinuhugasan niyang pinggan ng sandaling makalabas ang kaniyang ama sa loob ng banyo. Paano ba naman kasi tanging ang puting tuwalya lamang na nakapulupot sa bewang nito ang tumakip sa halos hubo't hubad nitong katawan habang tumutulo pa ang patak ng tubig padausdos sa matipunong pangangatawan nito.

Natulalang napatitig si Renz sa kaniyang ama at sabay na pinapairal na naman ang kaniyang kabaklaan sa pamamagitan ng papantasya sa katawan nito.

“Renz---anak, umaapaw na ang tubig sa lababo!” sigaw ng kaniyang ama na nagpabalik sa naglalakbay niyang katinuan. Agaran niyang pinatay ang gripo sabay iwas ng tingin sa kaniyang ama.

“Ayos kalang ba talaga, nak?” nag-aalalang tanong nito.

“Oo naman, papa. Ayos lang ho ako, bakit naman hindi.” pilit niyang iniiwasan na magtapo ang kanilang mata.

“Sigurado ka bang ayos ka lang? ano bang nangyayari sayo at palagi ka nalang napatutulala diyan, ha?” tanong muli nito habang sinusuri ng maigi ang mukha niya.

“Ayos lang po talaga ako, siguro'y na pagod lang ng konti sa pagluluto ng almusal kanina.” pagdadahilan niya.

“Pambiharang bata ito, oh. Dapat kasi kumain ka ng marami para hindi ka mabilis mapagod. Ang liit-liit lang naman kasi ng kinakain mo araw-araw. Ayon tuloy konting galaw mo lang napapagod ka na agad.” pangaral nito sa kaniya.

“Sa sunod ho, papa. Dadamihan ko na po ang kain.”

“Nararapat lang, tignan mo nga't ang payat-payat na ng katawan mo. Daig mo pa ang kawayan sa sobrang kapayatan mo.” pangaral muli nito.

“Sa susunod aasahan ko ang pagdami ng kumain mo, ha?” pahabol pa nito sa kaniya.

“Opo.” balik niya sa kaniyang ama.

“O' sige na't aakyat na ako sa taas.” paalam nito.

Habol-habol ni Renz ang kaniyang hininga ng tuluyang makaayat ang kaniyang ama sa kanilang itaas. Muntik na naman siya. Sa susunod dobleng ingat na talaga ang gagawin niya.

---

“I love you so much honey, I'm so sorry please forgive me.”

“You love me? How could you say that you love me, asshole!”

“I do, I really do love you. Believe me please?!”

“Believe? How can I believe you? When you we're shamelessly f°cking a girl right in front of my face?!”

Mga linyang naririnig ni Renz sa dalawang mag-nobyong nag-aaway sa palabas ng television. Halos malukot na nga niya ang unan na nasa kandungan niya dahil sa tensyon ng dalawang mag-nobyong nag-aaway.

Nahuli kasi ng babae na may ibang kinakalantaring babae ang boyfriend nito. Huling huli pa naman nito sa akto ang dalawa na nagtatalik sa mismong kwarto ng babae kung kaya't galit na galit ang babae sa nobyo niya. Halos ipinagtutulakan na nga ito ng babae papalayo dahil sa matinding pandidiri dulot ng kataksilan nito.

Napabaling saglit ang paningin ni Renz ng makarinig siya ng mga yapak na pababa sa hagdanan nila, mabilis siyang napalingon sa direksyong iyon ng kanilang bahay.

Saglit siyang natigilan ng makita ang ayos ng kaniyang ama. Suot-suot nito ang itim ngunit lumang pantalon habang pinaresan iyon ng puting T-shirt na halos humahakab na sa matipunong katawan nito dahilan upang bumakat ang malalapad nitong dibdib at nagpuputukang braso sa manggas ng damit nito.

“Nak, aalis na ako. Ikaw munang bahala rito sa bahay, ha? at oo nga pala wag mong kakalimutan ang ibinilin ko sayo. Ano nga ulit iyon?” paalala nito sa kaniya.

“Wag basta-basta magpapasok sa bahay ng hindi natin kakilala.” ganti naman niya sa ama.

“Good. Sige na, aalis na ako. Mag-iingat ka rito habang wala ako, ha...” pahabol nito.

“Noted po. Mag-iingat po rin kayo sa pagmamaneho.” saad ni Renz sa kaniyang ama. Sumabay pa siya sa paglabas upang makita ang pag-alis nito.

Tango at ngiti lamang ang nakuhang sagot ni Renz sa kaniyang ama, kahit hindi naman niya sabihin iyon ay alam niyang responsable itong magmaneho.

Nang sanding marating ng kaniyang ama ang nakaparadang taxi nito sa garahe nila ay agad itong pumasok at sumakay roon. Kasabay nitong binuhay ang makina ng sasakyan. Kumaway pa ito sa kaniya bago tuluyang umalis upang mamasada.

Itutuloy . . . . .