RAYMOND [M2M]

PROLOGO

Warning: Contains matured scenes and word courses that are not suitable for young audiences under 18 of age below. Read at your own risk as you proceed.

----

“A-anak paanong... A-anong ginagawa mo riyan!!?”

Kitang-kita ng dalawang mga mata ni Renz ang matinding pamumutla at pagkagitla na gumuhit sa mukha ng kaniyang ama habang nakatitig ito sa kaniya na para bang nakakita ng multo.

Hindi nakaligtas sa matalas niyang paningin ang tumatagaktak nitong pawis habang tumutulo iyon sa buong kahubadan ng kaniyang ama maging sa gwapong mukha nito.

Hindi mawari ni Renz kung ang dahilan ba ng pawis na iyon ay dahil sa ginawang pagpapaligaya nito kanina na bigla na lamang naudlot dahil sa biglaang pagsulpot niya o' dahil sa katotohanang nabisto niya ito na nagmamaryang palad at pinapaligaya ang sarili.

Aliman sa dalawang dahilan na iyon ay hindi na mahalaga sa kaniya, kundi ang mahalaga ay ang biyayang nasa kaniyang harapan ngayon.

Sarap na sarap si Renz habang nakatingin sa kaniyang ama na hanggang ngayon ay nakababa ang suot na salawal habang hawak-hawak ang pagkalalake nitong unti unting lumalambot at tinakasan na nang katigasan.

“Wala ka nang kawala sa akin ngayon, papa. Oras na upang simulan kong gawin ang ritwal na paghahanda na siyang nararapat para lamang sayo.” puno ng balak na bulong ni Renz sa nadedemonyo niyang sarili.

Napangisi pa siya ng nakakakilabot sapagka‘t sa wakas ay abot kamay na lamang niya ang matagal na niyang minimithi at inaasam-asam sa loob ng napakahabang panahon.

“Ihanda mo nang mabuti ang sarili mo ngayon pa lang papa. Dahil kasabay ng gabing ito ay dadalhin kita sa isang paraisong puno ng naglalagab-labang apoy ng kasalanan.”

Puno ng pagnanasang sinuyod ni Renz ang maskuladong katawan ng kaniyang ama na hanggang ngayo'y gulat na gulat pa rin at tila na estatwa pa sa kinauupuan nito.

. . . . . .

Hindi pa man tuluyang sumikat ang liwanag ng araw ay nakabangon na kaagad si Renz. Dalawa lamang ang tanging dahilan niyon. Una upang ipaghanda ng makakain ang kaniyang ama at pangalawa upang maghanda sa pagpasok sa eskwela.

Sa kaniya na naiwan ang lahat ng mga gawaing bahay magmula noong pumanaw ang kaniyang ina noong siya'y pitong taong gulang pa lamang.

Pamamaga sa dede o breast cancer ang siyang dahilan ng pagkamatay ng kaniyang ina. Ayon sa doctor na sumuri rito ay nasa stage 3 cancer na raw ang sakit ng kaniyang ina. Ayon pa rito ay may pag-asa pa raw sana itong gagaling kung maaga lang sana itong nabigyan ng paunang gamutan. Kung pwede lang sana nilang balik ang nakalipas iyon ay iyon agad ang gagawin nila, ngunit huli na sila dahil nangyari na ang nangyari at hindi na kailan man maibabalik pa ang oras.

Nagsimula ang karamdaman ng kaniyang noong isang gabing masaya silang naghahapunan ay bigla na lamang itong nakaramdam ng ibayong kirot sa may bandang dibdib . Bagama't sakabila ng pananakit niyon ay binalewala lamang iyon ng kaniyang ina. Ang buong akala kasi nito ay dala lamang ng pagod o kaya'y simpleng pananakit lang.

Subalit makaraan lamang ng ilang buwan ay mas tumindi pa ang kirot na naramdaman nito at doon na nga nila nalamang hindi iyon simpleng pananakit lang kundi mas malubha pa roon.

Halos magimbal sila ng malamang nasa malubha na ang kalagayan ng kaniyang ina, ni-hindi nila lubos halos aakalaing ganon na pala kalala ang sakit nito. Pero sa tulong na rin ng kaniyang ninong Albert na isang seaman ay agad nila itong isinugod at ipinagamot sa isang malapit na kilalang ospital.

Ilang buwan ding nanatili ang kaniyang ina roon upang sumailalim sa matinding operasyon sapamamagitan ng pagpapasailalim nito sa chemotherapy, ngunit imbes na gumaling ito'y mas lalo lamang lumala ng lumala ang naging kondisyon ng kaniyang ina.

At higit pa roo’y nagpapaalala na ang doktor sa kaniyang ama na hindi kakayanin ng kaniyang ina ang matinding operasyon dahil sa kondisyon ng katawan nito.

Bagama‘t sakabila ng sinabi ng doctor ay pinagpapatuloy parin ng kaniyang ama ang pagpapaopera sa kaniyang ina, umaasa kasi ito na hindi susuko ang ina niya. Umaasa ito - sila. Umaasa sila na balang-araw ay gagaling rin ito at makakasama pa nila ito ng matagal.

Huwebes ng gabi nang minsang umuwi ang kaniyang ama galing sa ospital. Habang gumagawa siya ng kaniyang mga takdang aralin ay bumungad sa kaniyang paningin ang tila'y pagod na pagod na mukha nito.

Una niyang napansin ang buhok nitong magulo na parang animo’y nakaligtaang suklayin. Sunod niyon ay mga mata nitong nababakasan ng natuyong luha at kasunod ay mukha nitong tila walang kabuhay-buhay.

Magtatanong na sana siya rito tungkol sa kalagayan ng kaniyang ina at kung kamusta na ang naging kondisyon nito, subalit ganoon na lamang ang takot niya ng magtagpo ang mga mata nila ng kaniyang ama

Halo-halong emosyon ang nakikita niya sa mga mata nito. Emosyung kailanma'y hindi pa niya nakikita noon sa kaniyang ama.

Biglang nanlamig ang buong katawan ni Renz, ayaw man niya sa mga ideyang tumatakbo sa kaniyang isipan, ngunit hindi niya maiiwasang isipin ang dahilan kung bakit nagkaganoon ang kaniyang ama.

Nakaramdam siya ng ibayong takot. Takot sa masamang balitang malalaman niya galing sa kaniyang ama. Nagtitigan silang dalawa ng ama niya, halos hindi na nga niya mabilang kung ilang minuto at oras silang ganoon. Hanggang sa unti unting bumukas ang labi nito, subalit wala siyang narinig na maski-isang tinig na lumalabas galing rito.

Tila ba'y nagdadalawang-isip ang ama niya na sabihin sa kaniya kung ano na ang nangyari sa kaniyang ina.

Kumibot-kibot lamang ang mga labi nito habang nagkatitigan silang dalawa. Ilang minuto pa ang lumipas na ganoon lamang sila. Hanggang sa unti-unti ay dahan-dahan nitong binigkas ang mga salitang kanina pa naglalaro sa kaniyang isipan.

“Ang mama mo... ang mama mo ay wala na.” hirap na hirap na sambit nito sa kaniya.

“Iniwan na niya tayo, nak... Iniwan na tayo ng mama mo.” dagdag nito at kasabay nito'y isang tangis ng hagulgol ang kumuwala sa mga labi ng kaniyang ama.

Halos mabingi siya sa narinig. Unti-unti ay naramdaman niyang parang pinipiga ang puso niya. Lalo na nang marinig niya ang hagulgol ng kaniyang ama.

Iyong klase ng hagulgol na kahit sinumang makakarinig niyon ay maiiyak rin sapagkat may kasama itong pighati na dulot ng kasawian at matinding kalungkutan.

Hindi narin nakayanan ni Renz ang sakit sa pagkawala ng kaniyang ina, kung kaya't katulad ng kaniyang ama'y napahagulgol na rin siya ng iyak.

Maraming nakikiramay sa pagkawala ng kaniyang ina, nariyan iyong mga kamag-anak nila at mga kaibigan ng kaniyang ama at ina. Nariyan rin ang ninong Albert niya na siyang tumulong sa gastusin at pagpapagamot sa kaniyang ina.

Matapos nitong mailibing ay tila nangangapa silang dalawa ng kaniyang ama sa dilim, tila animo'y nabulag sila nang mawala ang natatanging ilaw ng kanilang tahanan.

Buti na lamang at nariyan ang ninong Albert niya na gumagabay at sumusuporta sa kanila noong panahong lugmok na lugmok sila.

Sakabila nang pagkawala ng ina niya'y hindi naman siya pinababayaan ng kaniyang ama, bagkus naging mas responsableng ama pa nga ito sa kaniya at ganoon din siya rito.

Natuto siyang maging independente at responsableng anak, kung ang kaniyang ama ay namamasada sa pampasaherong taxi nito ay siya naman ang gumagawa sa mga gawing bahay.

Lumaki man na wala ang kaniyang ina sa kanilang tabi, nariyan naman ang papa at ninong Albert niya na palagi siyang sinusuportahan.

Binibigay ng dalawa ang mga bagay na magpapasaya sa kaniya. Tagalang i-niispoiled siya ng kaniyang papa at ninong Albert.

Ramdam na ramdam niya ang pagmamahal ng dalawa at higit pa roo'y palagi rin siyang ginagabayan sa mga bagay na nais niyang gawin. Ngunit ganon paman ay nasasaktan parin sila sa pagkawala ng kaniyang ina, lalong-lalo na ang kaniyang ama.

Kahit naging matatag man ito, kahit palagi niya itong nakikitang ngumingiti, kahit hindi man nito ipakita at aminin sa kaniya ay alam niyang nasasaktan parin ito at nagdadalamhati. Hindi parin nito matanggap na wala na ang pinakamamahal nitong asawa.

Makaraan ang sampung taon ay naging okay narin sila, nasanay na silang mag-ama na sila na lamang dalawa ang naging magkatuwang sa buhay.

Hindi na ulit nag-asawa pa ang kaniyang ama, sa tagal ng panahong nangyari iyon ay nakalimutan na rin nila ang sakit dulot ng pagkawala sa natatanging ilaw ng kanilang tahanan.

Unti-unti ay natatanggap na nilang wala na ito at kahit nasaan man ito ngayon alam niya at ng kaniyang ama na masaya na ito kung saan man ito ngayon naroroon...