◄Darwin's POV►
Hindi ko talaga malilimutan ang mga napag-usapan namin ng mga magulang ko kaninang umaga. That conversation hit me like a freight train, slow, heavy, and impossible to dodge. Parang gusto kong buhayin ang lalaking ’yon at paulit-ulit na muling patayin gamit ang lahat ng galit na mayroon ako ngayon sa kanya at sa kanyang mga magulang. Nang malaman namin ni Ate Maya ang buong katotohanan tungkol sa pinagdaanan ng aming ina, it felt like something heavy... something I didn’t even know I was carrying finally lifted off my chest. ‘Yung mga sama ng loob ko na akala ko ay magiging permanenteng parte na ng pagkatao ko, unti-unting naglaho. And if there was still any trace of anger left lalo na nung mga panahong hindi ko siya maintindihan, when I used to question kung bakit pinapaki
