Having You Near Me

Warning: Not edited. Marami itong grammatical errors, kaya kung hanap mo ay malinis, pakiusap huwag mo na itong basahin pa. This story is not for you! At isa pa, sobrang boring din po ito kaya ngayon pa lang ay pinapayuhan na kita para hindi masayang ang coins mo. Pero kung talagang gusto mo itong basahin, then go start mo na. Basta wag ka lang magreklamo na boring kung ayaw mong kutusan kita. Lol ****** Trina Nicodemus "The next fighter is Red Ice!" When I heard the emcee calling my codename, I immediately walked over and entered the ring. This is it! This is what I've been waiting for. Kailangan kong manalo sa larong ito para makuha ko ang sagot tungkol sa nawawala kong kapatid na hindi ko alam kung patay na ba o buhay pa. Nabaliw ang aking Ina nang mawala ang Kuya ko dahil sa kidnap for ransom, at dahil wala kaming pera na nagkakahalaga ng five million ay hindi namin natubos ang kapatid ko. I was 5-year-old back then, wala pa akong alam sa mundo. Namatay naman ang aking Ama dahil sa heart attack, nang malaman niyang nakidnap ang kuya ko ay hindi niya na nakayanan pa dahil may sakit siya sa puso. Limang taon kong pinaghandaan ito. Limang taon akong nag-training para sa larong ito. One hundred million ang puwedeng mapanalunan sa larong 'to, at kung sakaling manalo ako ay maaari ko nang ipahanap nawawala kong kapatid. Sapat na siguro ang sampung medalya na nakuha ko bilang champion sa iba't-ibang fighting show. Sapat na iyon para manalo ako. Ruthless Game kung tawagin ang larong ito, in short, RG. "Vs. Monster King!" I froze when I heard the word Monster King. No! Hindi maaari! Napalunok ako habang nakatingin sa lalaking nakamaskara ng kulay pula na ngayon ay papunta na dito sa loob ng ring kung saan ako nakatayo at naghihintay sa kanya. Bakit sa dinami-rami ng mga fighter dito ay siya pa ang makakalaban ko? Hindi ako puwedeng matakot sa kanya. Alam kong wala pang nakakatalo sa kanya kahit isa at siya rin ang kinakatakutan ng bawat fighter dito. Wala siyang awa sa kanyang mga naging kalaban dito sa larong ito, sa pagkakaalam ko ay isang malamig na bangkay na bago niya iwan ang mga ito. "One, two, three, start!" sigaw ng emcee, hudyat na kailangan nang simulan ang laro. Agad akong sumugod sa lalaki at binigyan ito ng mabilis na suntok sa mukha. Tingin ko ay hindi niya inaasahan ang pagsugod ko, kaya hindi siya nakailag sa bawat suntok na ibinigay ko. Malakas ang bawat suntok ko kaya alam kong dumugo ang kanyang labi kahit na hindi ko makita dahil natatakpan ito ng kanyang pulang maskara. Lahat naman ng mga taong narito sa loob ng Arena ay nakamaskara, mapa-audience man o fighter. Rinig na rinig ko ang hiyawan ng bawat audience na narito sa loob ng Arena. Napangiti ako nang matumba ang lalaki dahil sa malakas na sipa na binigay ko sa kanya. Akala ko pa naman malakas siya, pero hindi ko inakala na matutumba siya sa isang sipa ko lang. Malapad akong ngumisi. Akmang aapakan ko na ang katawan niya nang hindi ko inaasahan ang biglang pagsipa niya sa paa ko, dahilan para mawalan ako ng balanse at tuluyan nang natumba. Ang lahat ng pag-asa ko para manalo ay biglang naglaho, naglaho na parang bula. Halos hindi na ako makagalaw habang pinapaulanan niya ng suntok. Suntok sa tiyan, suntok sa braso, suntok sa mukha at sipa sa iba't-ibang parte ng aking katawan. Siguro kung wala akong suot na maskara ay nawasak na ang mukha ko dahil sa lakas ng mga suntok niya, ni hindi ako nakailag sa sobrang bilis niya. Matapos paulanan ng suntok ay binuhat na niya ako at pinatong sa kanyang tuhod ang aking likuran. No! Hindi ako puwedeng mamatay! Alam kong balak niyang baliin ang aking katawan. Hindi puwede! Kailangan kong mabuhay! Hindi ko pa nahahanap ang kapatid ko at walang bibisita sa mama ko na nasa Mental Hospital! Akmang babaliin niya na ang likod ko. "P-Please, d-don't kill me..." nanghihina kong sambit. He stilled for a couple of seconds. "You're a woman?" tanong niya na parang hindi makapaniwala. Alam kong bawal ang mga babae sa larong ito, pero wala akong pakialam kahit bawal pa, lahat ay gagawin ko para lang gumaling ang aking ina, at gagaling lang siya kung mahahanap ko ang nawawala kong kapatid. And I need money to find him, kahit na wala akong kasiguraduhan kung buhay pa ba siya o patay na. Kahit nanghihina ako ay pinilit ko pa ring magsalita. "P-Parang awa mo na… 'w-wag mo akong patayin. P-Please don't kill me...” He chuckled. "I can't believe this, you're a woman and also a filipina?" he said sarcastically. Rinig na rinig ko ang hiyawan ng bawat audience. "Kill him!" "Monster King! Monster King!" "Kill him now!" "Kill him now, Monster King!" All the audience shouted, they want me to die in front of them. At this moment, I'm so scared. Ayoko pang mamatay! Kailangan pa ako ni mama. I want her to recover before I die. "Paano ba 'yan, gusto na nilang mamatay ka ngayon mismo!” Monster King whispered against my cheek. He knows how to speak Tagalog. Mukhang isa rin siyang Filipino tulad ko. "But don't worry, I have a little mercy on a woman like you!" he whispered again. Nakahinga ako nang maluwag nang binuhat niya ako at agad na dinala patungong exit. Lahat ng mga nanonood ay natahimik at nakatingin lang sa amin dalawa, hanggang sa tuluyan na kaming nakalabas ng Arena. Sinakay niya ako sa kanyang Bugatti Veyron. Matapos niya akong kabitan ng seatbelt ay saka niya mabilis na pinatakbo ang kotse. Wala akong kibo at ganoon din siya, ni isa sa amin ay walang nagsalita habang nasa biyahe. Hindi ko alam kung saan niya ba ako dadalhin dahil wala na akong lakas pa para magtanong sa kanya. Ipinikit ko na lang ang aking mga mata. Kailangan ko ng pahinga. Nagising ako sa malakas na pagtapon ng aking katawan sa malambot na kama. Kahit nanghihina ang buo kong katawan ay unti-unti kong iminulat ang aking mga mata. Kitang-kita ko ang paghubad ng lalaking nakamaskara. Una niyang hinubad ang kanyang black t-shirt at tinapon na lang sa kung saan, dahilan para lumabas ang kanyan mga mababatong abs. Sunod naman niyang hinubad ang kanyang pang-ibabang kasuotan. Nakatingin lang ako sa lalaki hanggang sa brief na lang nito ang natira katawan. Bigla akong dinambol ng kaba. "Why are taking your clothes off?" hinang-hina kong tanong. He ignored my question and immediately jumped on the bed where I was lying. I was surprised when he suddenly pulled my hair, dahilan para maalis ang suot kong wig. My long hair suddenly spread across my masked face. "W-What are you doing?" Hindi ko mapigilan ang mapangiwi dahil sa sakit nang hilahin niya ang buhok ko. Mas lalo akong nilukob ng matinding takot. "I want to teach you a lesson!" he whispered against my ear and violently grabbed my hair. "No one has ever punched me like that! Like you want to smash my face! So I'm going to teach you a lesson now! Do you understand!?" Hindi ko inaasahan ang pagpunit niya sa suot kong malaking red long-sleeved gamit ang maliit na kutsilyo niyang hawak. Napahiyaw ako nang malakas niyang haklitin ang suot kong bra, dahilan para lumuwa ang aking dibdib. I tried to push him even though my body was weak, but he held my two hands and placed it on my head. "D-Dont! Don't do this to me!" nanginginig kong pagmamakaawa. Hindi ko na napigilan ang mapahikbi habang nagpupumiglas sa kanyang mahigpit na pagkakahawak. Hindi ako tanga para hindi malaman kung ano ang balak niyang gawin sa aking katawan. Hindi niya pinansin ang sinabi ko at nakatingin lang siya sa nakaluwa kong mga dibdib. Pansin ko pa ang paggalaw ng kanyang Adam's apple dahil sa kanyang paglunok. Nabuhayan ako ng loob nang bigla siyang tumayo at binuksan ang drawer sa tabi ng kama, kaya pinilit kong bumangon at agad siyang sinipa, dahilan para mahulog siya. Mabilis akong tumayo at bumaba ng kama. Pero hindi pa ako nakakadalawang hakbang nang bigla na lang niyang hinila ang paa ko, kaya naman natumba ako at tumama ang aking katawan sa matigas na sahig. Parang bigla akong nahilo at nanlabo ang paningin dahil sa malakas kong pagbagsak. "You b***h! Don't run away from me! I still need to teach you a lesson!" Rinig ko ang mala-demonyo niyang halakhak. "Did you know my face still hurts because of your punch, huh?!" Binuhat niya ang aking katawan at tinapon ulit sa malambot na kama, bago siya sumampa at hinawakan pataas ang aking dalawang kamay. Ganoon na lang ang aking gulat, takot, at panginginig nang lagyan niya ng posas ang dalawa kong mga kamay. "I'm sorry for my punch. I'm sorry!" I cried. "Please don't do this to me! Please have mercy on me!" I begged. "You should have thought of that thing earlier before you fought with someone like me!" gigil niyang sagot at tinali sa bakal ng kama na nasa uluhan ang aking nakaposas na kamay gamit ang necktie. Hindi ko makita ang kanyang mukha. He's still wearing his red mask that can't even see his lips and only his eyes can appear through the two holes of the mask. Agad na pinisil ng kanyang mga kamay ang aking dalawang dibdib. Ang aking paghagulgol ay mas lalong lumakas. "Don't! Don't please! Have mercy on me! I'm begging you—please don't do this!" Panay pa rin ang pumiglas ko. I begged him, pero nanatili siyang bingi na para bang walang naririnig. "No! Don't!" I screamed again when he took off my black denim pants. Matapos niyang hubarin ang suot kong pantalon ay sinunod naman niya ang suot kong underwear. And now he sees my whole body. I could clearly see the movement of his Adam's apple while observing my naked body. "Gago ka! Walang hiya ka! You son of a b***h!" Malakas kong sinipa ang kanyang tiyan, dahilan para mapahawak siya rito. Hindi ko man kita ang pagngiwi niya dahil natatakpan ng maskara ang kanyang mukha pero alam kong nasaktan siya dahil sa pagsipa ko. "Aba't lumalaban ka! Okay fine, I'll give you a chance to fight me here in bed!"