Tüm insanlar toplaşmış ve sanki Züleyha'ya acı çektirelim der gibi üstüme gelmeye devam ederken ben ise hayata bir şekilde tutunmaya çalışıyordum.
Her zaman aklımın bir köşesinde mutluluğa dair bir umudum varken şimdilerde ise yaşamak bile bana işkence veriyordu.
Sabahın 6.30'unda kalkarken Uykusuzluktan gözlerim yerinden fırlayacak gibi idi.
Artık okulum bitmek üzereydi ve ben 2.dönem olan stajımı 1.döneme çekmiş idim.
Gün boyu stajda olacağım için annemle karşılaşmayacak olmam beni içten içe sevindiriyordu.
Dolabın başında ne giyeceğimi düşünürken bir anda bundan birkaç gün öncesine giden düşüncelerime engel olamadım.
O gün asife teyze ile yaşadığımız olaydan sonra Hakan'ı bir daha görmemiştim. Bir iki gün kuzenimde kaldıktan sonra eve geri dönmüştüm ve annem ile babamı görme
