ฉีกกฎรักมาเฟียปากแข็ง S2

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเล็กวิ่งเร็วแล้วชะลอหยุด พร้อมลมหายใจถี่ยิบคล้ายคนหอบ ท่าทางหวาดกลัว เหงื่อไหลเป็นทาง ก่อนทรุดตัวลงนั่งยอง เมื่อพบซอกตึกซึ่งเป็นมุมอับ ทั้งลึกและมืด สามารถเป็นที่กำบังให้ได้ แต่เหมือนจะพักพิงได้เพียงชั่วคราว หลังสการ์เล็ตต์ โคลนี* ได้ยินเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนวิ่งใกล้เข้ามา " ไปไหนแล้ว!" เธอนั่งตัวสั่นราวกับหนาวเหน็บ ทั้งที่ยามนี้เป็นช่วงฤดูร้อน พื้นทะเลทรายร้อนระอุ ท้องฟ้ามืดมิด ไม่มีดวงดาวแม้แต่ดวงเดียว " ตัวเล็กนิดเดียวทำไมวิ่งเร็วนักวะ " " ตะกี้เห็นหลังแวบๆ ครับ" " หามันให้เจอ อย่าให้มันหลุดไปได้" สิ้นเสียงคำราม หนึ่งในสามของชายฉกรรจ์ สร้างความเกรงกลัวให้แก่เธอจนเผลอสะดุ้ง ขนตาแพยาวที่เคยเปียกชุ่ม ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เหือดแห้งไปเมื่อสิบนาทีก่อน กลับมาเปียกใหม่อีกครั้ง พร้อมหัวคิ้วผูกชนเป็นปม เธอจะทำอย่างไรดี? คงเป็นคำถามที่ไร้คำตอบ! และเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง เมื่อหนึ่งในนั้นมองเห็นเงาของเธอ เล็ดลอดออกมาจากช่องเล็กๆ ว่างเปล่าจนผิดสังเกต ก่อนยกยิ้ม กำมือยกขึ้นเป็นสัญญาณ " ไปกันเถอะ " ใช้กลอุบายหลอกล่อ เสมือนคนวิ่งออกไป ได้ผล เธอตายใจ ร่างบางที่กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ กำลังเอี้ยวหูฟังพวกเขาและถอนหายใจพรืด รอให้แน่ใจอีกสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นมา หลังเห็นทุกอย่างเงียบสงัด แต่แล้ว.. กลับต้องเบิกตากว้างให้กับภาพเบื้องหน้า ใครคนหนึ่งซึ่งยืนพิงผนังตึกอยู่ไม่ห่าง ด้วยท่ามือล้วงกระเป๋ากางเกงสบายใจเฉิบ ทว่า ใครจะรู้เท่าเธอว่านั่นคือ มัจจุราช! พญาซาตานที่กำลังมาเอาชีวิตเธอ! " ไง..." พร้อมคำทักทาย และรอยยิ้มมุมปาก ชวนหนาวเย็นแปลกๆ " O.O" " คิดว่าหนีกูพ้นหรือ?" กับคำว่าชะตาขาด ที่ออกมาจากแววตาของเขาคู่นั้น เธออยากจะร้องไห้ แต่กลับทำได้แค่ยืนอึ้ง " ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว" เมื่อหนีไม่รอด ท้ายที่สุดสัญชาตญาณสั่งให้เธอต้องอ้อนวอน ยกมือบางขึ้นมาบังหน้า แต่เหมือนคนตรงหน้าไม่เห็นใจ เขาไม่สนใจไม่พอ ยังจะจับท้ายทอย ดึงผมเธอ จนหน้าแหงนคอตั้งบ่าอีก " กลัวหรือ?" กัดฟันกรอด ใช้สายตาคมกริบจ้องเขม็งมายังเธอบ่งบอกถึงความคับแค้นใจ ที่อัดแน่นจวนจะปะทุ สการ์เล็ตต์ ใจหายวาบมองเขากลับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ภาพสุดท้ายที่เธอจดจำ คือเขาผลักเธอล้มลง ศีรษะกระแทกพื้นและทุกอย่างก็ดับมืด ตุบ! .....มืด ไร้แสงดาวเหมือนท้องฟ้าในคืนเดียวกัน